WYPRACOWANIE KARTKA A4 2,5str
temat ,,Nasz narod jak lawa, z wierzchu zimny i twardy [...]''
-nawiazanie do I sceny - wieziennej
- jan sobolewski - postac patriotyczna
- postawa inteligencji
-mlody Rollinson
-towarztstwo stolikowe : przy drzwiach , na balu senatora,postawa Bestuzego i oficera, SENATOR,DOKTOR,PELIKAN itp.
,, Nasz naród jest jak lawa...''
Piotr Wysocki dokonał tymi słowami bolesnej, jednakże prawdziwej oceny społeczeństwa polskiego w okresie rozbiorów.
Lawa symbolizuje zniewolone społeczeństwo polskie. Na zewnątrz jest zimną, zastygłą skorupą - są to ludzie w społeczeństwie polskim, którzy postępują zgodnie z oczekiwaniami zaborcy, lecz nie mają oni nic wspólnego z autentycznym życiem narodu, które musi rozwijać się w utajeniu ze względu na politykę carstwa. Jest to głównie arystokracja, oddająca się rozrywka, pozbawiona patriotyzmu, a także nie wrażliwa na cierpienie narodu.
W scenie VI występuje Arystokracja związana z dworem carskim i namiestnikiem Nowosilcowem troszczy się jedynie o własny interes, a los ojczyzny jest jej zupełnie obojętny. Do tego towarzystwa zaliczają się ludzie siedzący przy stole, a więc wysocy urzędnicy, generałowie, oficerowie, damy i literaci. Wiodącym tematem rozmów jest urządzanie kolejnych zabaw i przyjęć oraz narzekanie na nudę. Ich rozmowy dotyczyły literatury narodowej, która powinna być radosna; rozmowy były prowadzone w języku francuskim, co był również dowodem wyzbycie się polskości.
Utajone życie jest nazwane, przez Wysockiego "gorącą lawą”. Są to młodzi Polacy, która wyrastała w atmosferze filomackiej solidarności, koleżeństwa i przyjaźni. Młodzież przedstawiona jest w Scenie Więziennej. Ich rozmowy dotyczą cierpienia narodu, wybierają drogę spisków, gdyż nie mogą prowadzić legalnej działalności.
Słowa Wysockiego w pełni oddały istotę problemu Polaków, byli podzieleni, nie umieli w sprzeciwić się przez to zaborcom. Słowa, „Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi” dają nadzieje na przyszłość. Dają wiarę w możliwości polskiego narodu, gdy się zjednoczy.
Trzecia część dramatu powstała w 1832 roku, czyli tuż po upadku powstania listopadowego. I właśnie powstanie stało się impulsem do napisania utworu. Mickiewicz przebywał wówczas już w Dreźnie, gdzie przybył z Wielkopolski. Trzecia część jest nazywana "Dziadami" drezdeńskimi.
Adam Mickiewicz przebywał w Rzymie, kiedy dotarła do niego wiadomość o wybuchu powstania. Miało to miejsce dopiero w grudniu w 1830 roku, czyli upłynął już prawie miesiąc od momentu wybuchu. Nim Mickiewicz opuścił Rzym upłynęły kolejne miesiące, w kwietniu udał się do Paryża i stamtąd dopiero do Wielkopolski. Chciał przedostać się przez granicę Królestwa Kongresowego, ale ten zamiar się nie powiódł. Powstanie zostało stłumione w marcu 1832 roku, wówczas wieszcz udał się do Drezna.