„Antygona” to tragedia antyczna – dramat powstały w 442 roku p.n.e. Sofokles wykorzystał mit o rodzie Labdakidów. Wywodził się z niego Lajos i Edyp, królowieTeb (zob. niżej na mapie). Gdy się urodził, przepowiedziano, iż zabije on ojca i ożeni się z własną matką. Dlatego jego ojciec król Lajos nakazał przebić mu pięty i porzucić w górach. Tam jednak został uratowany przez pasterzy i zaniesiony do Koryntu, gdzie adoptowała go para królewska. Gdy był młodzieńcem, usłyszał wyrocznię o zabójstwie ojca. Postanowił uciec z Koryntu, aby przepowiednia nie mogła się spełnił. Idąc drogą, wziął udział w bójce z nieznanymi ludźmi, z których kilku zabił, a jeden zdołał uciec. Następnie pokonał Sfinksa i w nagrodę ożenił się z wdową po królu Lajosie Jokastą.
Miał z nią czworo dzieci: Polinejkesa, Eteoklesa, Antygonę i Ismenę. W pewnym momencie, gdy rządził Tebami, bogowie zesłali na miasto zarazy i klęski. Wyszło na jaw, że są one rezultatem postępowania Edypa, który faktycznie wówczas na drodze z Koryntu do Teb zabił Lajosa, swojego ojca i poślubił własną matkę Jokastę. Zrozpaczony Edyp wyłupił sobie oczy i poszedł na tułaczkę. towarzyszyła mu odważna córka Antygona, która wróciła do Teb po jego śmierci.
„Antygona” składa się z prologu (wstęp), parodosu (pieśń chóru), pięciu stasimonów i pięciu epejsodionów, a także exodusu (pieśń kończąca dzieło).
Czas akcji nie przekracza 24 godzin. Akcja rozgrywa się przed pałacem królewskim w Tebach.
tragedia Sofoklesa z roku 442 p.n.e.. Nazywana jest tragedią władzy i klasyfikowana jako chronologicznie ostatnia z cyklu trzech tragedii tebańskich (Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona) opartych na mitach o tebańskim rodzie Labdakidów.
Po śmierci Edypa Polinik i Eteokles podzielili się władzą. Jednak wbrew umowie Eteokles po roku rządów nie przekazał tronu bratu. Polinejkes sprowadził obce wojska, aby odzyskać tron. Między braćmi rozpoczęła się walka o władzę, w której obaj zginęli. Władcą został ich wuj Kreon. Kreon uznał Polinejkesa za zdrajcę i wydał zakaz grzebania jego zwłok. Eteoklesowi zaś został wyprawiony uroczysty pogrzeb. Siostra Eteoklesa i Polinejkesa, Antygona, przeciwstawiła się rozkazowi Kreona i pochowała zwłoki Polinejkesa. Spowodowało to ciąg tragicznych wydarzeń: Antygona zostaje skazana na śmierć przez apodyktycznego władcę Teb. Na wieść o tym jego syn Hajmon, który jest narzeczonym Antygony, jak i żona Kreona, Eurydyka popełniają samobójstwo. Kreon choć władca, traci najbliższych i zostaje sam z poczuciem winy. Staje się to dla niego największą karą. Przeciwstawieniem Antygony - symbolu buntu, śmiałości i odwagi, jest w dramacie Sofoklesa jej siostra - Ismena, która jest uosobieniem łagodności i pokory.
Cała tragedia rozgrywa się w ciągu 24 godzin, przed pałacem królewskim w Tebach.
„Antygona” to tragedia antyczna – dramat powstały w 442 roku p.n.e. Sofokles wykorzystał mit o rodzie Labdakidów. Wywodził się z niego Lajos i Edyp, królowieTeb (zob. niżej na mapie). Gdy się urodził, przepowiedziano, iż zabije on ojca i ożeni się z własną matką. Dlatego jego ojciec król Lajos nakazał przebić mu pięty i porzucić w górach. Tam jednak został uratowany przez pasterzy i zaniesiony do Koryntu, gdzie adoptowała go para królewska. Gdy był młodzieńcem, usłyszał wyrocznię o zabójstwie ojca. Postanowił uciec z Koryntu, aby przepowiednia nie mogła się spełnił. Idąc drogą, wziął udział w bójce z nieznanymi ludźmi, z których kilku zabił, a jeden zdołał uciec. Następnie pokonał Sfinksa i w nagrodę ożenił się z wdową po królu Lajosie Jokastą.
Miał z nią czworo dzieci: Polinejkesa, Eteoklesa, Antygonę i Ismenę. W pewnym momencie, gdy rządził Tebami, bogowie zesłali na miasto zarazy i klęski. Wyszło na jaw, że są one rezultatem postępowania Edypa, który faktycznie wówczas na drodze z Koryntu do Teb zabił Lajosa, swojego ojca i poślubił własną matkę Jokastę. Zrozpaczony Edyp wyłupił sobie oczy i poszedł na tułaczkę. towarzyszyła mu odważna córka Antygona, która wróciła do Teb po jego śmierci.
„Antygona” składa się z prologu (wstęp), parodosu (pieśń chóru), pięciu stasimonów i pięciu epejsodionów, a także exodusu (pieśń kończąca dzieło).
Czas akcji nie przekracza 24 godzin. Akcja rozgrywa się przed pałacem królewskim w Tebach.
Bohaterowie :
Kreon, Antygona, Ismena, Hajmon, Tejrezjasz, Kasandra, Strażnik.
tragedia Sofoklesa z roku 442 p.n.e.. Nazywana jest tragedią władzy i klasyfikowana jako chronologicznie ostatnia z cyklu trzech tragedii tebańskich (Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona) opartych na mitach o tebańskim rodzie Labdakidów.
Po śmierci Edypa Polinik i Eteokles podzielili się władzą. Jednak wbrew umowie Eteokles po roku rządów nie przekazał tronu bratu. Polinejkes sprowadził obce wojska, aby odzyskać tron. Między braćmi rozpoczęła się walka o władzę, w której obaj zginęli. Władcą został ich wuj Kreon. Kreon uznał Polinejkesa za zdrajcę i wydał zakaz grzebania jego zwłok. Eteoklesowi zaś został wyprawiony uroczysty pogrzeb. Siostra Eteoklesa i Polinejkesa, Antygona, przeciwstawiła się rozkazowi Kreona i pochowała zwłoki Polinejkesa. Spowodowało to ciąg tragicznych wydarzeń: Antygona zostaje skazana na śmierć przez apodyktycznego władcę Teb. Na wieść o tym jego syn Hajmon, który jest narzeczonym Antygony, jak i żona Kreona, Eurydyka popełniają samobójstwo. Kreon choć władca, traci najbliższych i zostaje sam z poczuciem winy. Staje się to dla niego największą karą. Przeciwstawieniem Antygony - symbolu buntu, śmiałości i odwagi, jest w dramacie Sofoklesa jej siostra - Ismena, która jest uosobieniem łagodności i pokory.
Cała tragedia rozgrywa się w ciągu 24 godzin, przed pałacem królewskim w Tebach.