apostrofa: „Litwo! Ojczyzno moja!“, „Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy" - apostrofy wprowadzają podniosły ton, świadczą o emocjonalnym nastawieniu podmiotu lirycznego do adresata
porównanie: „Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie", „gryka jak śnieg biała“, „A wszystko przepasane jakby wstęgą“, „smugów / Świecą gęsto jak gwiazdy“, „Uprawne dobrze na kształt ogrodowych grządek“,
wykrzyknienie: „Litwo! Ojczyzno moja!“, „I w Ostrej świecisz Bramie!“, „ Ty, co gród zamkowy/ Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!“ - podkreślają emocje podmiotu lirycznego
epitet: „gród zamkowy", „wiernym ludem", „Panno Święta", „martwą (...) powiekę", „pagórków leśnych“, „łąk zielonych“, „błękitnym Niemnem", „bursztynowy świerzop“, „panieńskim rumieńcem“, „miedzą/ Zieloną“, „pagórku niewielkim“, „brzozowym gaju“, „dwór szlachecki“, „pobielane ściany“, „ciemnej zieleni“, „Dom mieszkalny“, „stodołę (...) wielką“, „łany ogromne“, „dwukonną bryką“, „młody panek“ - wzbogacają opis
apostrofa: „Litwo! Ojczyzno moja!“, „Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy" - apostrofy wprowadzają podniosły ton, świadczą o emocjonalnym nastawieniu podmiotu lirycznego do adresata
porównanie: „Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie", „gryka jak śnieg biała“, „A wszystko przepasane jakby wstęgą“, „smugów / Świecą gęsto jak gwiazdy“, „Uprawne dobrze na kształt ogrodowych grządek“,
wykrzyknienie: „Litwo! Ojczyzno moja!“, „I w Ostrej świecisz Bramie!“, „ Ty, co gród zamkowy/ Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!“ - podkreślają emocje podmiotu lirycznego
metafora: „pól malowanych zbożem rozmaitem,/ Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem“, „panieńskim rumieńcem dzięcielina pała“, „z rzadka ciche grusze siedzą“
„martwą podniosłem powiekę”, „przenoś moją duszę” - ożywiają, uplastyczniają opis
personifikacje: „panieńskim rumieńcem dzięcielina pała“, „ciche grusze siedzą”- dynanizują opis
anafory - „Do tych pagórków.../ Do tych pól...” , „Gdzie bursztynowy... / Gdzie panieńskim...” - budują rytm wypowiedzi