Zostaje wydany 22 stycznia 1863 r. przez Komitet Centralny „czerwonych”, który ogłasza się Tymczasowym Rządem Narodowym. Głosi on:
• zniesienie wszelkich nierówności ze względu na urodzenie i wiarę,
• bezpłatne uwłaszczenie chłopów i zniesienie wszelkich powinności na rzecz panów wsi,
• przyznanie bezrolnym biorącym udział w powstaniu nadziałów ziemi z dóbr narodowych.
2. Organizacja władz powstańczych
– Tymczasowy Rząd Narodowy pragnie ujawnić się w Płocku lub innym zdobytym mieście; ponieważ nie udało się tego dokonać, „błąka się” po kraju, a powstaniem tymczasem kieruje naczelnik Warszawy Stefan Bobrowski; – w marcu dyktatorem zostaje Marian Langiewicz (jest nim tylko przez tydzień); – w maju do powstania przyłączają się „biali”, rząd zmienia nazwę na Rząd Narodowy; – w całym kraju buduje się niezwykle sprawnie działające państwo podziemne z własną administracją, sądami, służbami podatkowymi i dyplomatycznymi.
3. Charakter walk powstańczych
– w nocy 22 stycznia ok. 6 tys. fatalnie uzbrojonych powstańców (kosy, strzelby myśliwskie, drągi, piki) występuje przeciw 100 tys. armii rosyjskiej; – koncentracja wojsk rosyjskich w ważniejszych okręgach daje powstańcom swobodę działania; – walka prowadzona jest w sposób partyzancki, najbardziej znani dowódcy: Zygmunt Padlewski, ks. Stanisław Brzóska, Zygmunt Sierakowski, Walery Wróblewski; – dużą pomocą powstaniu służą ochotnicy, przechodzący granicę rosyjską, z Prus i z Austrii; – po stronie powstania walczą przedstawiciele wielu narodów, np. Rosjanie (Andriej Potiebnia), Węgrzy (hr. Otton Esterhazy), Włosi (Francesco Nullo) i Francuzi (Franciszek Rochebrune). 4. Dyktatura Traugutta i upadek powstania
W drugiej połowie 1863 r. powstanie zaczyna chylić się ku upadkowi, ratuje je dyktatura Romualda Traugutta (od października 1863 r. do kwietnia 1864 r.). Jego energiczna działalność oraz zmiany organizacyjne pozwalają na utrzymanie powstania do połowy roku 1864. W kwietniu 1864 r. Traugutt zostaje aresztowany i stracony.
Najdłużej walczą oddziały ks. Stanisława Brzóski na Podlasiu (do jesieni 1864 r.).
Do upadku powstania w znacznym stopniu przyczynia się:
– brak pomocy ze strony innych państw, – źle wybrany termin powstania, – braki w uzbrojeniu i wyszkoleniu oddziałów powstańczych, – blokada granicy pruskiej i austriackiej w 1864 r., – uwłaszczenie przeprowadzone przez cara w marcu 1864 r. na warunkach podobnych do proponowanych w Manifeście przez Tymczasowy Rząd Narodowy, – okrutne represje wobec schwytanych powstańców, a także wobec ludności cywilnej, w stosowaniu których szczególnie gorliwy jest gubernator Litwy Michał Murawiow o przydomku „Wieszatiel”.
5. Reakcja Europy na powstanie
– w lutym 1863 r. pomiędzy Prusami i Rosją zostaje zawarta konwencja Alvenslebena, dotycząca wspólnego zwalczania powstania, powoduje ona zaniepokojenie Francji; – prawie wszystkie państwa europejskie (oprócz Prus) wysyłają noty dyplomatyczne żądające pewnych ustępstw w stosunku do Polaków; – za Polską ujmują się m.in. Napoleon III i papież Pius IX.
6. Skutki powstania
– ogromne straty w ludziach, – konfiskaty majątków, – odebranie wszelkich ustępstw autonomicznych, – zaniechanie walki zbrojnej na wiele lat, – uwłaszczenie chłopów prowadzące do tworzenia się nowoczesnego narodu polskiego.
1 votes Thanks 2
lukas1113
Józef Oxiński w Uniejowie dysponował 250 żołnierzami, podobne liczebnie oddziały mieli Władysław Kononowicz, Władysław Stroynowski, Józef Sawicki, Kazimierz Mielęcki, Antoni Zdanowicz.
1. Manifest
Zostaje wydany 22 stycznia 1863 r. przez Komitet Centralny „czerwonych”, który ogłasza się Tymczasowym Rządem Narodowym. Głosi on:
• zniesienie wszelkich nierówności ze względu na urodzenie i wiarę,
• bezpłatne uwłaszczenie chłopów i zniesienie wszelkich powinności na rzecz panów wsi,
• przyznanie bezrolnym biorącym udział w powstaniu nadziałów ziemi z dóbr narodowych.
2. Organizacja władz powstańczych
– Tymczasowy Rząd Narodowy pragnie ujawnić się w Płocku lub innym zdobytym mieście; ponieważ nie udało się tego dokonać, „błąka się” po kraju, a powstaniem tymczasem kieruje naczelnik Warszawy Stefan Bobrowski;
– w marcu dyktatorem zostaje Marian Langiewicz (jest nim tylko przez tydzień);
– w maju do powstania przyłączają się „biali”, rząd zmienia nazwę na Rząd Narodowy;
– w całym kraju buduje się niezwykle sprawnie działające państwo podziemne z własną administracją, sądami, służbami podatkowymi i dyplomatycznymi.
3. Charakter walk powstańczych
– w nocy 22 stycznia ok. 6 tys. fatalnie uzbrojonych powstańców (kosy, strzelby myśliwskie, drągi, piki) występuje przeciw 100 tys. armii rosyjskiej;
– koncentracja wojsk rosyjskich w ważniejszych okręgach daje powstańcom swobodę działania;
– walka prowadzona jest w sposób partyzancki, najbardziej znani dowódcy: Zygmunt Padlewski, ks. Stanisław Brzóska, Zygmunt Sierakowski, Walery Wróblewski;
– dużą pomocą powstaniu służą ochotnicy, przechodzący granicę rosyjską, z Prus i z Austrii;
– po stronie powstania walczą przedstawiciele wielu narodów, np. Rosjanie (Andriej Potiebnia), Węgrzy (hr. Otton Esterhazy), Włosi (Francesco Nullo) i Francuzi (Franciszek Rochebrune).
4. Dyktatura Traugutta i upadek powstania
W drugiej połowie 1863 r. powstanie zaczyna chylić się ku upadkowi, ratuje je dyktatura Romualda Traugutta (od października 1863 r. do kwietnia 1864 r.). Jego energiczna działalność oraz zmiany organizacyjne pozwalają na utrzymanie powstania do połowy roku 1864. W kwietniu 1864 r. Traugutt zostaje aresztowany i stracony.
Najdłużej walczą oddziały ks. Stanisława Brzóski na Podlasiu (do jesieni 1864 r.).
Do upadku powstania w znacznym stopniu przyczynia się:
– brak pomocy ze strony innych państw,
– źle wybrany termin powstania,
– braki w uzbrojeniu i wyszkoleniu oddziałów powstańczych,
– blokada granicy pruskiej i austriackiej w 1864 r.,
– uwłaszczenie przeprowadzone przez cara w marcu 1864 r. na warunkach podobnych do proponowanych w Manifeście przez Tymczasowy Rząd Narodowy,
– okrutne represje wobec schwytanych powstańców, a także wobec ludności cywilnej, w stosowaniu których szczególnie gorliwy jest gubernator Litwy Michał Murawiow o przydomku „Wieszatiel”.
5. Reakcja Europy na powstanie
– w lutym 1863 r. pomiędzy Prusami i Rosją zostaje zawarta konwencja Alvenslebena, dotycząca wspólnego zwalczania powstania, powoduje ona zaniepokojenie Francji;
– prawie wszystkie państwa europejskie (oprócz Prus) wysyłają noty dyplomatyczne żądające pewnych ustępstw w stosunku do Polaków;
– za Polską ujmują się m.in. Napoleon III i papież Pius IX.
6. Skutki powstania
– ogromne straty w ludziach,
– konfiskaty majątków,
– odebranie wszelkich ustępstw autonomicznych,
– zaniechanie walki zbrojnej na wiele lat,
– uwłaszczenie chłopów prowadzące do tworzenia się nowoczesnego narodu polskiego.