Żółw błotny (Emys orbicularis) – gatunek gada z rodziny żółwi błotnych z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Jedyny rodzimy gatunek żółwia żyjący w Polsce, a żyje w środowisku naturalnym nawet powyżej 120 lat.
Opis Długość karapaksu rzadko przekracza 20 cm.Masa ciała do 1 kg.Jest gatunkiem nizinnym, a jego środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże, zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto zarośnięte i trudno dostępne starorzecza, duże stawy oraz wolno płynące rzeczki z gęstą roślinnością. Pokarm Jest drapieżnikiem, poluje i odżywia się wyłącznie pod wodą. Zjada owady wodne i ich larwy, ślimaki, małże, kijanki, żaby, małe rybki. Nie gardzi też martwą zdobyczą. Mniejszą zdobycz połyka w całości, a większą chwyta szczękami i rozrywa pazurami. Zachowanie Większość czasu spędza w wodzie, ale oddycha powietrzem atmosferycznym przy pomocy płuc. Pod powierzchnią wody może przebywać nawet do jednej godziny. Jest bardzo płochliwy, doskonale pływa, nurkuje, widzi oraz wyczuwa zbliżającego się intruza, stąd bardzo trudno go spotkać. Kiedy nie jest płoszony, lubi wychodzić z wody i wygrzewać się na słońcu. Zimuje zagrzebany głęboko w mule na dnie zbiornika wodnego przez około 5 miesięcy. Ze snu budzi się w kwietniu lub maju, w zależności od pogody. Gatunek pod ochroną, bardzo rzadki. Ścisłą ochroną został objęty w 1925 roku.W celu zachowania populacji żółwia błotnego w Polsce stosuje się akcje sztucznego wylęgu tych gadów, podchowania i wypuszczania ich do naturalnego środowiska.
Gniewosz plamisty (Coronella austriaca), zwany często niesłusznie miedzianką, jest niewielkim wężem z rodziny połozowatych.
Dorasta do 80 cm długości. Barwa ciała bardzo różna, tło zwykle brązowe, brunatne, rdzawe, rdzawoszare, szaroniebieskie lub błękitnoszare, na głowie plama w kształcie podkowy, czarna lub brunatna wstęga przechodząca przez oko, po bokach ciała zwykle dwa rzędy ciemnych plam. Ubarwienie i wzór zmienne, brzuch ceglasty, jasnobrązowy lub żółtawy. Gatunek ciepłolubny, zamieszkuje zwykle nasłonecznione polanki leśne, zbocza wzgórz, wapienne skałki i gołoborza, nasłonecznione skarpy nad wodami.
Żywi się zwykle jaszczurkami, zjada również pisklęta ptaków, młode gryzonie. Jajożyworodne, samica “rodzi” w sierpniu lub wrześniu do 15 młodych. Gniewosz plamisty nie ucieka przed człowiekiem, co często jest powodem jego tępienia. W Polsce coraz rzadszy, w niektórych rejonach całkowicie wytępiony. Nieszkodliwy. Prawnie chroniony.
Zamieszkuje prawie całą Europę, w górach do wysokości 2000 m n.p.m., na północy do południowej Szwecji, na wschodzie po Kaukaz.
Padalec zwyczajny (Anguis fragilis), gatunek jaszczurki z rodzinypadalcowatych zamieszkujący lasy i zarośla, zwykle umiarkowanie wilgotne, często w pobliżu wody. Występuje w Europie i Azji Mniejszej, a w Afryce - w północnej Algierii.
Głowa niewielka, słabo wyodrębniona, pysk zaokrąglony, otwory uszne małe. Padalec zwyczajny osiąga do 50 cm długości. Ma ciało beznogie, silnie wydłużone. Ogon długi, prawie tej samej długości co ciało, zakończony małym kolczastym wyrostkiem, łamliwy - słabo się regeneruje, nigdy nie osiągając pierwotnej długości.
Ciało i ogon pokryte drobnymi, owalnymi, gładkimi łuskami, barwa wierzchu ciała brązowa w różnych odcieniach, zwykle z trzema ciemnymi, wąskimi liniami, brzuch samców jasno-, a samic ciemnoszary do czarnego.
Prowadzi skryty tryb życia, często zagrzebuje się w mchu lub ściółce, aktywny jest głównie o zmierzchu i w nocy. Żywi się drobnymi bezkręgowcami. Jajożyworodny, pora godowa od kwietnia do lipca, w sierpniu i wrześniu samica "rodzi" od 6 do 26 sztuk młodych.
Żółw błotny
Jaszczurka zwinka
Jaszczurka żyworodna
Jaszczurka zielona
Padalec zwyczajny
Zaskroniec zwyczajny
Gniewosz plamisty
Żmija zygzakowata
Żółw błotny (Emys orbicularis) – gatunek gada z rodziny żółwi błotnych z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Jedyny rodzimy gatunek żółwia żyjący w Polsce, a żyje w środowisku naturalnym nawet powyżej 120 lat.
Opis Długość karapaksu rzadko przekracza 20 cm.Masa ciała do 1 kg.Jest gatunkiem nizinnym, a jego środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże, zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto zarośnięte i trudno dostępne starorzecza, duże stawy oraz wolno płynące rzeczki z gęstą roślinnością. Pokarm Jest drapieżnikiem, poluje i odżywia się wyłącznie pod wodą. Zjada owady wodne i ich larwy, ślimaki, małże, kijanki, żaby, małe rybki. Nie gardzi też martwą zdobyczą. Mniejszą zdobycz połyka w całości, a większą chwyta szczękami i rozrywa pazurami. Zachowanie Większość czasu spędza w wodzie, ale oddycha powietrzem atmosferycznym przy pomocy płuc. Pod powierzchnią wody może przebywać nawet do jednej godziny. Jest bardzo płochliwy, doskonale pływa, nurkuje, widzi oraz wyczuwa zbliżającego się intruza, stąd bardzo trudno go spotkać. Kiedy nie jest płoszony, lubi wychodzić z wody i wygrzewać się na słońcu. Zimuje zagrzebany głęboko w mule na dnie zbiornika wodnego przez około 5 miesięcy. Ze snu budzi się w kwietniu lub maju, w zależności od pogody. Gatunek pod ochroną, bardzo rzadki. Ścisłą ochroną został objęty w 1925 roku.W celu zachowania populacji żółwia błotnego w Polsce stosuje się akcje sztucznego wylęgu tych gadów, podchowania i wypuszczania ich do naturalnego środowiska.
Gniewosz plamisty (Coronella austriaca), zwany często niesłusznie miedzianką, jest niewielkim wężem z rodziny połozowatych.
Dorasta do 80 cm długości. Barwa ciała bardzo różna, tło zwykle brązowe, brunatne, rdzawe, rdzawoszare, szaroniebieskie lub błękitnoszare, na głowie plama w kształcie podkowy, czarna lub brunatna wstęga przechodząca przez oko, po bokach ciała zwykle dwa rzędy ciemnych plam. Ubarwienie i wzór zmienne, brzuch ceglasty, jasnobrązowy lub żółtawy. Gatunek ciepłolubny, zamieszkuje zwykle nasłonecznione polanki leśne, zbocza wzgórz, wapienne skałki i gołoborza, nasłonecznione skarpy nad wodami.
Żywi się zwykle jaszczurkami, zjada również pisklęta ptaków, młode gryzonie. Jajożyworodne, samica “rodzi” w sierpniu lub wrześniu do 15 młodych. Gniewosz plamisty nie ucieka przed człowiekiem, co często jest powodem jego tępienia. W Polsce coraz rzadszy, w niektórych rejonach całkowicie wytępiony. Nieszkodliwy. Prawnie chroniony.
Zamieszkuje prawie całą Europę, w górach do wysokości 2000 m n.p.m., na północy do południowej Szwecji, na wschodzie po Kaukaz.
Padalec zwyczajny (Anguis fragilis), gatunek jaszczurki z rodzinypadalcowatych zamieszkujący lasy i zarośla, zwykle umiarkowanie wilgotne, często w pobliżu wody. Występuje w Europie i Azji Mniejszej, a w Afryce - w północnej Algierii.
Głowa niewielka, słabo wyodrębniona, pysk zaokrąglony, otwory uszne małe. Padalec zwyczajny osiąga do 50 cm długości. Ma ciało beznogie, silnie wydłużone. Ogon długi, prawie tej samej długości co ciało, zakończony małym kolczastym wyrostkiem, łamliwy - słabo się regeneruje, nigdy nie osiągając pierwotnej długości.
Ciało i ogon pokryte drobnymi, owalnymi, gładkimi łuskami, barwa wierzchu ciała brązowa w różnych odcieniach, zwykle z trzema ciemnymi, wąskimi liniami, brzuch samców jasno-, a samic ciemnoszary do czarnego.
Prowadzi skryty tryb życia, często zagrzebuje się w mchu lub ściółce, aktywny jest głównie o zmierzchu i w nocy. Żywi się drobnymi bezkręgowcami. Jajożyworodny, pora godowa od kwietnia do lipca, w sierpniu i wrześniu samica "rodzi" od 6 do 26 sztuk młodych.