Pierwsza krucjata trwała w latach 1096 – 1099. Krzyżowcy zdobyli w 1097r. Niceę, przeszli przez Anatolię zajmując Ikonium – stolicę sułtanatu i odnosząc zwycięstwo pod Herakleą. W 1098r. zajęto Edessę (dziś Sanliurfa w Turcji), gdzie Baldwin z Bouillon utworzył hrabstwo Edessy – pierwsze łacińskie państwo na Wschodzie. Syria i Antiochia także zostały zajęte. Do Jerozolimy dotarło zaledwie około 20 z 300 tysięcy ludzi. Miasto zostało zdobyte w lipcu 1099, dzięki pomocy floty genueńskiej, która wylądowała w Jaffie, dostarczając krzyżowcom żywności i drewna niezbędnego do budowy machin oblężniczych. Przy zdobywaniu miasta dokonano masakry ludności. Na zdobytych ziemiach utworzono Królestwo Jerozolimskie, podległe władzy papieża, którego reprezentantem był patriarcha jerozolimski. Pierwszym świeckim władcą został Gotfryd z Bouillon, tytułujący się Advocatus Sancti Sepulchri czyli „Obrońca Grobu Świętego”. Jego brat i następca Baldwin I przyjął w 1100r. tytuł królewski i w ciągu osiemnastu lat panowania narzucił zwierzchnią władzę Królestwa innym państewkom łacińskim – hrabstwu Edessy, Trypolisu oraz księstwu Antiochii. Ponieważ istniało niebezpieczeństwo odwetu ze strony muzułmanów, zaistniała konieczność stworzenia siły militarnej bardziej sprawnej niż pospolite ruszenie – zaczęły powstawać zakony rycerskie
- II i III Krucjata
Upadek hrabstwa Edessy w 1144r. stał się przyczyną zorganizowania II krucjaty, która odbyła się w latach 1147 – 1149. Na czele tej wyprawy krzyżowej stanęli, rywalizujący ze sobą, Konrad III Niemiecki i Ludwik VII Francuski. Rywalizacja ta doprowadziła do klęski. W następnych latach sułtan Salah ad-Din podbił niemal cały obszar Królestwa Jerozolimskiego. Krzyżowcy ponieśli dotkliwą klęskę pod Hattin w 1187r., a sułtan przejął ponownie kontrolę nad sanktuarium chrześcijaństwa, co stało się bodźcem do zorganizowania III wyprawy krzyżowej, która trwała w latach 1189 – 1192. Wyprawą dowodzili cesarz Fryderyk I Barbarossa, król francuski Filip II August oraz król angielski Ryszard I Lwie Serce. Krzyżowcy odzyskali jedynie pas wybrzeża od Tyru do Jaffy, sułtan zapewnił jednak chrześcijanom swobodny dostęp do miejsc kultu w Jerozolimie i innych miastach. W czasie krucjaty we władanie łacińskie przeszedł także Cypr. Osiągnięte rezultaty nie zadowoliły jednak opinii chrześcijańskiej, tym bardziej że po śmierci Salah ad - Dina w 1193r. stosunki z jego następcami uległy zaostrzeniu.
- IV Krucjata
Czwarta krucjata, która odbyła się w latach 1202 – 1204, za główny cel przyjęła uderzenie na Egipt. Uczestnikom zabrakło już jednak entuzjazmu pierwszych krzyżowców, toteż na wyprawę wyruszyli głównie poszukiwacze łupów i zysków, którzy zrezygnowali z ataku w Egipcie i interweniowali, za namową Wenecji, na wybrzeżu dalmatyńskim, a następnie na prośbę Aleksego III Angelosa – w Bizancjum. Efektem wyprawy było zdobycie Konstantynopola w 1204r. i utworzenie Cesarstwa Łacińskiego. Niepowodzenia czwartej krucjaty zrodziły pogląd, że rycerstwo nie jest godne odzyskania Ziemi Świętej, a dokonać tego mogą jedynie istoty niewinne – dzieci. Rezultatem tej teorii była tzw. Krucjata dziecięca w 1212r., która zakończyła się całkowitym niepowodzeniem, gdyż większość uczestników zginęła, a reszta została sprzedana w niewolę.
- V i VI Krucjata
Piąta krucjata trwająca w latach 1217 – 1221, zorganizowana została przez króla węgierskiego Andrzeja II i księcia austriackiego Leopolda VI. Za cel przyjęto nie zrealizowany plan uderzenia na w Egipt. Po przejściowym opanowaniu Damietty w 1218r., zakończyła się ostatecznie klęską. W latach 1228 – 1229 miała miejsce bezkrwawa wyprawa Fryderyka II. Niektórzy historycy odmawiają nadawania jej miana szóstej krucjaty. Podczas wyprawy, na mocy układów, odzyskano część Królestwa Jerozolimskiego z Jerozolimą, Betlejem i Nazaretem. Jerozolima została ponownie utracona w 1244 roku.
- VII i VIII Krucjata
Dwie ostatnie wyprawy zorganizował król francuski Ludwik IX Święty. celem siódmej (lata 1248 – 1254) było opanowanie Egiptu. Podczas ósmej wyprawy w 1270 roku, krzyżowcy skierowali się do Tunisu. Obie krucjaty zakończyły się klęską. Plany nowych krucjat podejmował Karol II Andegaweński, który w 1277 przyjął tytuł króla jerozolimskiego, jednak posiadłości łacińskie na Wschodzie zmniejszyły się – w 1289r. *Mamelucy zdobyli Trypolis, a w 1292r. padł ostatni bastion krzyżowców – Akka.
Niedobitki „łacinników” wycofały się na Cypr, który stał się głównym punktem oparcia chrześcijan we wschodniej części Morza Śródziemnego. Królowie cypryjscy przyjęli tytuł królów jerozolimskich i wielokrotnie w ciągu XV wieku wysuwali projekty krucjat.
Wyprawy krzyżowe nie osiągnęły zamierzonego celu, wszystkie zdobycze okazały się nietrwałe, tymczasowe, a jednocześnie krzyżowcy osłabili Cesarstwo Bizantyjskie stanowiące główną osłonę Europy przed Turkami. Najwięcej korzyści z ruchu krucjatowego wyniosły miasta włoskie, przejmując od Arabów i Bizancjum handel ze Wschodem.
- I Krucjata
Pierwsza krucjata trwała w latach 1096 – 1099. Krzyżowcy zdobyli w 1097r. Niceę, przeszli przez Anatolię zajmując Ikonium – stolicę sułtanatu i odnosząc zwycięstwo pod Herakleą. W 1098r. zajęto Edessę (dziś Sanliurfa w Turcji), gdzie Baldwin z Bouillon utworzył hrabstwo Edessy – pierwsze łacińskie państwo na Wschodzie. Syria i Antiochia także zostały zajęte. Do Jerozolimy dotarło zaledwie około 20 z 300 tysięcy ludzi. Miasto zostało zdobyte w lipcu 1099, dzięki pomocy floty genueńskiej, która wylądowała w Jaffie, dostarczając krzyżowcom żywności i drewna niezbędnego do budowy machin oblężniczych. Przy zdobywaniu miasta dokonano masakry ludności. Na zdobytych ziemiach utworzono Królestwo Jerozolimskie, podległe władzy papieża, którego reprezentantem był patriarcha jerozolimski. Pierwszym świeckim władcą został Gotfryd z Bouillon, tytułujący się Advocatus Sancti Sepulchri czyli „Obrońca Grobu Świętego”. Jego brat i następca Baldwin I przyjął w 1100r. tytuł królewski i w ciągu osiemnastu lat panowania narzucił zwierzchnią władzę Królestwa innym państewkom łacińskim – hrabstwu Edessy, Trypolisu oraz księstwu Antiochii. Ponieważ istniało niebezpieczeństwo odwetu ze strony muzułmanów, zaistniała konieczność stworzenia siły militarnej bardziej sprawnej niż pospolite ruszenie – zaczęły powstawać zakony rycerskie
- II i III Krucjata
Upadek hrabstwa Edessy w 1144r. stał się przyczyną zorganizowania II krucjaty, która odbyła się w latach 1147 – 1149. Na czele tej wyprawy krzyżowej stanęli, rywalizujący ze sobą, Konrad III Niemiecki i Ludwik VII Francuski. Rywalizacja ta doprowadziła do klęski. W następnych latach sułtan Salah ad-Din podbił niemal cały obszar Królestwa Jerozolimskiego. Krzyżowcy ponieśli dotkliwą klęskę pod Hattin w 1187r., a sułtan przejął ponownie kontrolę nad sanktuarium chrześcijaństwa, co stało się bodźcem do zorganizowania III wyprawy krzyżowej, która trwała w latach 1189 – 1192. Wyprawą dowodzili cesarz Fryderyk I Barbarossa, król francuski Filip II August oraz król angielski Ryszard I Lwie Serce. Krzyżowcy odzyskali jedynie pas wybrzeża od Tyru do Jaffy, sułtan zapewnił jednak chrześcijanom swobodny dostęp do miejsc kultu w Jerozolimie i innych miastach. W czasie krucjaty we władanie łacińskie przeszedł także Cypr. Osiągnięte rezultaty nie zadowoliły jednak opinii chrześcijańskiej, tym bardziej że po śmierci Salah ad - Dina w 1193r. stosunki z jego następcami uległy zaostrzeniu.
- IV Krucjata
Czwarta krucjata, która odbyła się w latach 1202 – 1204, za główny cel przyjęła uderzenie na Egipt. Uczestnikom zabrakło już jednak entuzjazmu pierwszych krzyżowców, toteż na wyprawę wyruszyli głównie poszukiwacze łupów i zysków, którzy zrezygnowali z ataku w Egipcie i interweniowali, za namową Wenecji, na wybrzeżu dalmatyńskim, a następnie na prośbę Aleksego III Angelosa – w Bizancjum. Efektem wyprawy było zdobycie Konstantynopola w 1204r. i utworzenie Cesarstwa Łacińskiego. Niepowodzenia czwartej krucjaty zrodziły pogląd, że rycerstwo nie jest godne odzyskania Ziemi Świętej, a dokonać tego mogą jedynie istoty niewinne – dzieci. Rezultatem tej teorii była tzw. Krucjata dziecięca w 1212r., która zakończyła się całkowitym niepowodzeniem, gdyż większość uczestników zginęła, a reszta została sprzedana w niewolę.
- V i VI Krucjata
Piąta krucjata trwająca w latach 1217 – 1221, zorganizowana została przez króla węgierskiego Andrzeja II i księcia austriackiego Leopolda VI. Za cel przyjęto nie zrealizowany plan uderzenia na w Egipt. Po przejściowym opanowaniu Damietty w 1218r., zakończyła się ostatecznie klęską. W latach 1228 – 1229 miała miejsce bezkrwawa wyprawa Fryderyka II. Niektórzy historycy odmawiają nadawania jej miana szóstej krucjaty. Podczas wyprawy, na mocy układów, odzyskano część Królestwa Jerozolimskiego z Jerozolimą, Betlejem i Nazaretem. Jerozolima została ponownie utracona w 1244 roku.
- VII i VIII Krucjata
Dwie ostatnie wyprawy zorganizował król francuski Ludwik IX Święty. celem siódmej (lata 1248 – 1254) było opanowanie Egiptu. Podczas ósmej wyprawy w 1270 roku, krzyżowcy skierowali się do Tunisu. Obie krucjaty zakończyły się klęską. Plany nowych krucjat podejmował Karol II Andegaweński, który w 1277 przyjął tytuł króla jerozolimskiego, jednak posiadłości łacińskie na Wschodzie zmniejszyły się – w 1289r. *Mamelucy zdobyli Trypolis, a w 1292r. padł ostatni bastion krzyżowców – Akka.
Niedobitki „łacinników” wycofały się na Cypr, który stał się głównym punktem oparcia chrześcijan we wschodniej części Morza Śródziemnego. Królowie cypryjscy przyjęli tytuł królów jerozolimskich i wielokrotnie w ciągu XV wieku wysuwali projekty krucjat.
Wyprawy krzyżowe nie osiągnęły zamierzonego celu, wszystkie zdobycze okazały się nietrwałe, tymczasowe, a jednocześnie krzyżowcy osłabili Cesarstwo Bizantyjskie stanowiące główną osłonę Europy przed Turkami. Najwięcej korzyści z ruchu krucjatowego wyniosły miasta włoskie, przejmując od Arabów i Bizancjum handel ze Wschodem.