Question

Wyobraz sobie ze nalezysz do grona encyklopedystow.Zlecono ci napisanie do Wielkiej encyklopedi francuskiej artykul o wolnosci .Jak to zrobic?Zacznij od wyjasnienia czym jest wolnosc i jakie prawa daje czlowiekowi.Nastepnie porownaj ten ideal z obecna sytuacja we Francji (tzn.w latach1751-1780,bo wtedy zyjesz). PROSZE TO NA DZIS DAJE NAJ.
PROSZE JAK NAJWIECEJ. :)

Answer 1

Wiek XVIII jest z pewnością wiekiem encyklopedii, słowników i wszelkiego rodzaju kompendiów wiedzy. Wielka Encyklopedia Francuska zajmuje pośród nich miejsce szczególne.
Słowo Encyklopedia znaczy zbiór wiedzy, składa się z greckiego przedrostka en, oraz z rzeczowników kuklsz, koło, i paideia, wiedza. „Celem encyklopedii jest więc zebranie dotychczasowej wiedzy ludzkiej i przekazanie jej przyszłym pokoleniom.”
Poprzednie prace skupiały się na jednej dziedzinie wiedzy, Encyklopedia w założeniach miała być uniwersalna i po raz pierwszy wzbogacona o liczne ilustracje. To ogromne źródło wiedzy, teoretycznej i praktycznej, we wszystkich dziedzinach. Hasła w Encyklopedii zostały ułożone, według modelu Bayle’a, w sposób alfabetyczny. Cały system odnośników pomiędzy hasłami oraz ilustracjami tworzy z niej nieporównywalny środek poznania, refleksji czy porównania.
W zamyśle Encyklopedia miała być tłumaczeniem tekstu angielskiego (Cyclopaedia or an Universal dictionary of arts and sciences E. Chambers), szybko jednak przerosła ten model i stała się świetnym środkiem propagandy filozofii i ideologii burżuazji: pracy, postępu, wolności.
Z inicjatywą wydania wystąpił w 1745 roku księgarz paryski A. E. Le Breton. W 1747 powierzył on redakcję dzieła Diderotowi i d’Alambertowi. Prace trwały 25 lat. Pierwszy tom ukazał się w roku 1751, a całość wydano w roku 1772.
Stworzenie Encyklopedii wymagało pracy ponad 160 osób (najnowsze badania sugerują udział ponad 200 osób). Encyklopedyści to: d’Alambert (matematyka), Duclos (etyka), Le Roy (astronomia), Holbach (chemia), Marmontel (literatura), Blondel (architektura), biskup Yvon (metafizyka), Buffon (biologia), Trochin (medycyna), Dumarsais (językoznawstwo) Wolter (historia), Rousseau (muzyka, polityka), Jacourt – sam stworzył 17 000 haseł, 1/3 tekstu encyklopedii, nie zapominając o Diderocie (filozofia, literatura, etyka, religia, polityka, ekonomia).
Jako pierwszy ukazał się Prospectus (listopad 1750, 8 000 egzemplarzy) zawierający plan dzieła, jego skład- planowano 8 tomów tekstu i 600 tablic w 2 tomach, oraz założenia redaktora naczelnego. Celem było rozreklamowanie przedsięwzięcia oraz przyciągnięcie ewentualnych prenumeratorów. W rezultacie Encyklopedia osiągnęła rozmiar 28 tomów – 17 z tekstem i 11 z tablicami. (71818 haseł, 2885 ilustracji).
Encyklopedia była przedmiotem ataków Kościoła Katolickiego, jej wydanie przekształciło się w walkę ideologiczną. Już po ukazaniu się drugiego tomu jej sprzedaż została zakazana. Dzięki protekcji Madame de Pompadour i Malesherbes wydano kolejne pięć tomów. W 1759 została na nowo zakazana aż do rozwiązania zakonu jezuitów w 1764.
Wprowadzono wiele nowości w porównaniu z innymi dziełami tamtych czasów:
• Jest dziełem zbiorowym, w czasie jej tworzenia konsultowano się ze specjalistami, przedstawia więc wiedzę, żywą, nie tylko przekład wydanych do tego czasu książek.
• Każdemu z artykułów towarzyszy informacja z której dziedziny wiedzy pochodzi, wprowadzono porządek alfabetyczny haseł z czytelnymi odnośnikami do innych haseł o podobnej tematyce
• Opis sztuk i zawodów jest wzbogacony o przedstawienie procesu produkcji, rysunki maszyn i narzędzi. Diderot ‘to pierwszy pisarz traktujący technologię jako część literatury’
• 11 tomów tablic, niezbędnych w opisach zawodów – ‘rzut oka na obrazek daje więcej informacji niż cała strona tekstu.’
Encyklopedia próbuje zebrać całą rozległą wiedzę o technice, autorzy stawiali sobie za cel zebranie kolekcji tak kompletnej jak to tylko możliwe poprzez szczegółowy opis, wywiady z robotnikami, odkrywanie wszystkich technik i sekretów zawodów.
Diderot jest krytyczny w stosunku do swych poprzedników. Zauważa niedociągnięcia, nie docenia tych, którzy otworzyli drogę poszukiwaniom technik swoich czasów. Widzi potrzebę przeredagowania wiedzy naukowej i technicznej, uczynienia jej przystępną dla ludzi. Diderot nie wspomina Fontenelle (jak robi to d’Alambert) ale stosuje jego techniki – skracać, przekazywać to co najważniejsze. Diderot wykorzystuje pracę i odkrycia poprzedników by przybliżyć czytelnikowi kompletną panoramę techniki i zawodów.
Trzeba tu podkreślić znaczenie założonej przez Colberta w 1666 Akademii naukowej, która zajmowała się opisem sekretów produkcji, i jeśli to możliwe udoskonalaniem jej. W 1693 roku Jaugeon zaczął pisać traktat o technice. Został on skończony w 1704, ale nigdy go nie opublikowano. Rytm pracy akademików był powolny, prace spowalniała dbałość o szczegóły. Ich praca nie nadążała za rozwojem technicznym, trzeba było cały czas odnawiać badania. Krytyka Diderota opierała się również na zarzucaniu Akademii, że zbyt mało osób zajmuje się tematem tak rozległym jakim jest technika.
Aby uniknąć błędów popełnianych przez poprzedników Diderot uważał, że opisy techniczne powinny być pracą zbiorową uczonych-teoretyków, oraz praktyków. Według niego to był jedyny sposób, by dostosować się do rytmu rozwoju ekonomii i techniki.
Z drugiej strony opracowywane co roku przez akademię raporty okazały się tak dobre, że stały się źródłem wykorzystywanym w Encyklopedii, czasem było to kopiowanie całych stron publikowanych na łamach Encyklopedii.
Jest to pierwsza encyklopedia prezentująca czytelnikom całość dorobku technicznego, z detalami opisywanymi przez samych robotników. Robotnicy i rzemieślnicy są ‘kopalnią wiedzy’ dla encyklopedii, szczególnie jeśli chodzi o tablice, które właśnie oni zainspirowali. Obecni są oni w Encyklopedii anonimowo, nigdy indywidualnie. Są niezbędni – oni jedni naprawdę znają się na maszynach i ich funkcjonowaniu, znają techniczne słownictwo stosowane w ich zawodzie. Jednakże, najnowsze badania odkrywają, że te osławione badania pracy robotników były mniej liczne niż przedstawia to Diderot. Preferowano raczej kopiowanie dawniejszych grafik, niż prowadzenie kosztownych poszukiwań i rozmów. Spotkania często więc ograniczały się do wyjaśniania niektórych niejasnych punktów wcześniejszych wypowiedzi czy badań.
Tomy zawierające tablice nie interesują historyków, natomiast obecnie są one częściej używane niż tomy zawierające hasła i artykuły. Powstały one jako ilustracja tekstów historycznych, etnologicznych, z zakresu historii sztuki, techniki, medycyny itp.
Tablice odgrywają znaczną rolę w zrozumieniu sztuk i zawodów (jak anatomia, nauki ścisłe, biologiczne, militaria, sztuka) Wpisują się one w ruchy intelektualne i rozwój kultury XVIII wieku. Te grafiki przyciągają uwagę bardziej ze względu na walory estetyczne, niż ze względu naprawdę historyczną i socjologiczną. Wszystkie tablice wykonano w identyczny sposób. Każdy temat zajmuje jedną tablicę, rzadziej dwie, trzy czy nawet cztery.