Skarb Za górami, za lasami jest zaczarowana kraina, a w niej zaczarowany las. W tym lesie mieszkają zaczarowane zwierzęta, które mówią ludzkim głosem. Tej krainy strzeże pewien starszy pan z długą, siwą brodą i okularach na nosie. Pewnego dnia przyszła do niego dziewczynka o imieniu Klara. Poprosiła starca, żeby wpuścił ją do środka. Chciała znaleźć w zaczarowanej krainie skarb. Zawsze chciała zdobyć dużo pieniędzy i być bogatą. Mówiła, że pieniądze to taki skarb, który jest potrzebny, żeby być szczęśliwym. Starszy pan podrapał się po głowie, pomyślał, aż w końcu otworzył malutkie drzwiczki ukryte w ścianie. Wypowiedział czarodziejskie słowa i Klara zaczęła się zmniejszać. Gdy stała się malutka weszła do środka. Ujrzała piękny las i polanę na której stał mały domek. Mieszkała w nim rodzina królików. Klara przywitała się i opowiedziała zwierzątkom po co przybyła do zaczarowanej krainy. Króliki powiedziały jej, że w zaczarowanym lesie mieszka zły nietoperz Gucek i tylko on ma skarby. Klara nie czekała ani chwili dłużej, wyruszyła na poszukiwanie skarbu do złego nietoperza. Króliki postanowiły, że nie zostawią dziewczynki samej i pójdą z nią. Gdy dotarli na miejsce i weszli do środka, czekała na nich pułapka. Jeden króliczek wpadł do niej. Zły nietoperz powiedział , że go wypuści gdy przyniosą mu dużo skarbów. Dziewczynka wróciła do domku królików i opowiedziała co się stało. Wszyscy bardzo się zmartwili. Długo myśleli skąd wziąć skarby. Wreszcie Klara wpadła na pomysł, aby pomalować złotą farbą kamyki i zanieść je Guckowi. Nietoperz nie poznał się, że to tylko kamienie, oślepił go złoty blask farby. Wymienił królika za worek ''złotych kamieni''. Królik podziękował przyjaciołom za pomoc. Klara wybrała się na poszukiwanie skarbu, a znalazła przyjaźń. Zrozumiała, że to ona jest największym skarbem w życiu. Był on ukryty na dnie jej serca. Przecież bogatym nie jest ten kto posiada, lecz ten kto daje.
Skarb
Za górami, za lasami jest zaczarowana kraina, a w niej zaczarowany las.
W tym lesie mieszkają zaczarowane zwierzęta, które mówią ludzkim głosem.
Tej krainy strzeże pewien starszy pan z długą, siwą brodą i okularach na nosie.
Pewnego dnia przyszła do niego dziewczynka o imieniu Klara.
Poprosiła starca, żeby wpuścił ją do środka. Chciała znaleźć w zaczarowanej krainie skarb.
Zawsze chciała zdobyć dużo pieniędzy i być bogatą.
Mówiła, że pieniądze to taki skarb, który jest potrzebny, żeby być szczęśliwym.
Starszy pan podrapał się po głowie, pomyślał, aż w końcu otworzył malutkie drzwiczki ukryte w ścianie.
Wypowiedział czarodziejskie słowa i Klara zaczęła się zmniejszać.
Gdy stała się malutka weszła do środka.
Ujrzała piękny las i polanę na której stał mały domek.
Mieszkała w nim rodzina królików. Klara przywitała się i opowiedziała zwierzątkom po co przybyła do zaczarowanej krainy.
Króliki powiedziały jej, że w zaczarowanym lesie mieszka zły nietoperz Gucek i tylko on ma skarby. Klara nie czekała ani chwili dłużej, wyruszyła na poszukiwanie skarbu do złego nietoperza.
Króliki postanowiły, że nie zostawią dziewczynki samej i pójdą z nią.
Gdy dotarli na miejsce i weszli do środka, czekała na nich pułapka.
Jeden króliczek wpadł do niej. Zły nietoperz powiedział , że go wypuści gdy przyniosą mu dużo skarbów.
Dziewczynka wróciła do domku królików i opowiedziała co się stało.
Wszyscy bardzo się zmartwili. Długo myśleli skąd wziąć skarby.
Wreszcie Klara wpadła na pomysł, aby pomalować złotą farbą kamyki i zanieść je Guckowi. Nietoperz nie poznał się, że to tylko kamienie, oślepił go złoty blask farby.
Wymienił królika za worek ''złotych kamieni''.
Królik podziękował przyjaciołom za pomoc.
Klara wybrała się na poszukiwanie skarbu, a znalazła przyjaźń.
Zrozumiała, że to ona jest największym skarbem w życiu.
Był on ukryty na dnie jej serca. Przecież bogatym nie jest ten kto posiada, lecz ten kto daje.