Question

Wymiień najważniejsze skutki ekpansji dla sytuacji w Europie dzieląc je na ;
Skutki Gospodarcze, Skutki Polityczne , Skutki Kulturalne .
Proszęę o pomoc.!! Niie umiem . xD

Answer 1

Ekspansja kolonialna państw europejskich w pierwszej połowie XIX wieku

W pierwszej połowie XIX wieku ekspansja kolonialna była podejmowana głównie przez Wielką Brytanię, Francję i Rosję. Hiszpania na początku XIX wieku posiadała największe imperium kolonialne. Jednak w latach 1810-1825 niemal wszystkie hiszpańskie kolonie w Ameryce zdobyły niepodległość. Pod panowaniem Hiszpanii pozostały tylko: Kuba, Puerto Rico, Filipiny oraz niewielkie terytoria w Afryce i na Oceanie Spokojnym.
Holandia, której główne posiadłości znajdowały się na Jawie, Sumatrze i Borneo, w pierwszej połowie XIX wieku ograniczała się raczej do ugruntowywania swego stanu posiadania, niż zdobywania nowych terytoriów.

Podobnie postępowała, będąca pionierem ekspansji kolonialnej, Portugalia. Jej najważniejsza kolonia, Brazylia, odłączyła się w 1822 roku. Pozostałe posiadłości portugalskie były dość niewielkie i rozrzucone w Afryce, Indiach i na Dalekim Wschodzie.

Wielka Brytania, swą główną ekspansję prowadziła na obszarze Indii, które poddano bezwzględnemu wyzyskowi gospodarczemu. W roku 1849 całe Indie znajdowały się pod panowaniem brytyjskim, przy czym na ogół władzę sprawowali lokalni władcy, poddani brytyjskiemu protektoratowi.

W latach 1839-1841 Wielka Brytania podjęła nieudaną wyprawę do Afganistanu, a w latach 1839-1840 dokonała aneksji Nowej Zelandii. W Afryce Południowej kontynuowano proces powiększania Kraju Przylądkowego kosztem republik zamieszkanych przez potomków osadników holenderskich, zwanych Burami. Kontynuowano także ekspansję w Kanadzie i Australii. Ponadto, Wielka Brytania posiadała liczne wyspy na Karaibach i Oceanie Spokojnym, oraz liczne stacje handlowe i posterunki w Afryce.

Francja zdobyła znaczące terytoria, głównie w Ameryce, jednak większość z nich utraciła podczas wojny siedmioletniej i wojen napoleońskich. W pierwszej połowie XIX wieku ekspansja kolonialna Francji rozpoczęła się podboju w latach 1830-1847 Algierii.

Ekspansja kolonialna w latach 1848-1872

Od połowy XIX wieku rozpoczął się nowy etap ekspansji kolonialnej państw europejskich. Charakteryzował się on położeniem nacisku raczej na poszerzanie kontaktów handlowych, niż na zdobywanie nowych terytoriów. Ponadto, zwłaszcza w Afryce, prowadzono intensywne badania geograficzne, mające stanowić podstawę dalszej ekspansji.

Przykładem takiej polityki były kontakty mocarstw europejskich z Chinami, które uzależniano drogą nierównoprawynch traktatów politycznych i niekorzystnych umów handlowych. Podobną politykę stosowano wobec innych państw (Turcja, Persja, Syjam).

W latach 1857-1858 panowanie brytyjskie w Indiach zostało zagrożone przez tzw. powstanie sipajów, które stłumiono jedynie z najwyższym trudem. Powstanie sipajów spowodowało reformę brytyjskiego zarządu kolonialnego i rozszerzenie władzy generalnego gubernatora.

Francja dokonała w latach 50.-60. XIX wieku podboju południowej części Wietnamu, tzw. Kochinchiny, oraz rozciągnęła protektorat nad Kambodżą. W tym samym okresie (1854-1865) Francuzi opanowali Senegal, zaś w Egipcie (nominalnie podległym Turcji) zbudowali do roku 1869 Kanał Sueski, mający kluczowe znaczenie dla handlu światowego.

W drugiej połowie XIX na arenę ekspansji kolonialnej wkroczyły Stany Zjednoczone. W latach 1853-1854 amerykańska flota wymusiła na Japonii zerwanie z polityką izolacjonizmu i otwarcie na handel z mocarstwami europejskimi. W założeniu, wobec Japonii miała być zastosowana analogiczna polityka uzależnienia jak wobec Chin.

Imperializm europejski

W latach 70. XIX wieku ekspansja kolonialna państw europejskich weszła w nową fazę, określaną jako era imperializmu. Ekspansja kolonialna państw europejskich miała w tym okresie cztery główne przyczyny. Były to:

- wzrost zapotrzebowania na surowce,

- szukanie rynków zbytu,

- tzw. wywóz kapitałów, czyli inwestowanie w krajach zacofanych, w celu szybkiego zdobycia zysków,

- dążenie do zdobywania punktów o dogodnym położeniu strategicznym.

W krajach europejskich szeroko rozwijano propagandę imperializmu. Ekspansja kolonialna miała służyć rozwiązaniu problemów społecznych w metropolii. Często podnoszono też obłudny argument o "szerzeniu cywilizacji" wśród "niższych ras".


Ekspansja kolonialna w latach 1872-1914

W ostatnich dekadach XIX wieku głównym terenem europejskiej ekspansji kolonialnej była Afryka. Choć odkryta najwcześniej, w europejskich planach ekspansji odgrywała rolę dość ograniczoną, głównie jako źródło niewolników, oraz kości słoniowej i złota.

W latach 70. XIX wieku państwa europejskie rozpoczęły swoisty wyścig o opanowanie Afryki. Wyścig ten uległ przyspieszeniu zwłaszcza po tzw. konferencji berlińskiej (1884-1885), na której dokonano wstępnego podziału Afryki między państwa europejskie. Podział ten odbywał się z całkowitym pominięciem praw lokalnej ludności.

W roku 1881 Francja objęła protektoratem Tunis, a w 1885 roku Madagaskar. Głównym obszarem ekspansji francuskiej była jednak Afryka Zachodnia, opanowana do roku 1904.

Wielka Brytania w latach 1881-1882 rozciągnęła protektorat nad Egiptem, a w latach 1896-1899 podbito Sudan. Pomiędzy 1885 a 1890 rokiem opanowała Beczuanę i Rodezję (nazwaną na cześć czołowego imperialisty, Cecila Rhodesa), a w latach 1899-1902 (podczas tzw. drugiej wojny burskiej) państwa potomków holenderskich osadników. Na wschodzie zaś, w latach 1888-1890 opanowała Ugandę, Kenię i Zanzibar.

Portugalia poszerzała swój stan posiadania w Angoli i Mozambiku. W roku 1885 król belgijski Leopold II powołał tzw. Wolne Państwo Kongo. Do roku 1908 było ono jednak nie belgijską kolonią, lecz osobistym władztwem króla.

W roku 1884 do podziału Afryki przyłączyły się Niemcy, które zajęły Afrykę Południowo Zachodnią. Niemcy, nie uczestniczące we wcześniejszych etapach ekspansji kolonialnej, tym agresywniej usiłowały "nadrobić straty". Wkrótce Niemcy opanowały Togo, Kamerun i Afrykę Wschodnią (1884-1885), oraz niektóre wyspy na Oceanie Spokojnym.

Włochy, znajdujące się w podobnej do Niemiec sytuacji, po roku 1881 zdobyły Erytreę i część Somalii. W roku 1896 Włochy dokonały próby podboju Abisynii (Etiopii), jednak ich wojska poniosły klęskę w bitwie pod Aduą. W latach 1911-1912 Włochy podbiły (należącą do Turcji) Libię.

W Azji trwała rywalizacja brytyjsko-rosyjska o dominację w Azji Środkowej. Mocarstwa europejskie kontynuowały proces ekonomicznego uzależniania Chin, przy zachowaniu pozorów ich niezależności politycznej. Wielka Brytania kontynuowała swą ekspansję w Birmie i na Malajach, zaś Francja podbiła do roku 1893 Indochiny.

Japonia, która dokonała olbrzymiego wysiłku w kierunku modernizacji na wzór europejski, sama przyłączyła się do wyścigu kolonialnego. W wyniku wojny z Chinami (1894-1895), oraz wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905), Japonia usadowiła się w Korei i na Formozie (Tajwan), oraz zdobyła podstawy do dalszej ekspansji kosztem Chin.

W roku 1898, w wyniku zwycięskiej wojny z Hiszpanią, Stany Zjednoczone zdobyły Filipiny, Kubę, Puerto Rico i Guam, czyli praktycznie wszystkie posiadłości kolonialne Hiszpanii poza Afryką.

Podsumowanie

W roku 1900 posiadłości kolonialne Wielkiej Brytanii zajmowały prawie 33 miliony km2, zamieszkane przez ok. 370 milionów ludzi. Imperium to, o którym mówiono, że "słońce nad nim nigdy nie zachodzi" było najrozleglejszym w dziejach. Drugie pod względem wielkości imperium, należące do Francji, w przededniu I wojny światowej liczyło 10,5 miliona km2, zamieszkanych przez 53 miliony ludzi.

Pomimo obowiązywania postanowień konferencji berlińskiej, pomiędzy mocarstwami kolonialnymi stale dochodziło do sporów o przebieg granic. Jednym z najpoważniejszych tego typu zatargów, był brytyjsko-francuski spór o Faszodę (w Sudanie) w roku 1899, który niemal doprowadził do wojny pomiędzy zainteresowanymi państwami. Innym przykładem tego rodzaju sporów były tzw. kryzysy marokańskie lat 1905 i 1911, pomiędzy Niemcami a Wielką Brytanią i Francją, związane z objęciem przez Francję protektoratu nad Marokiem. Spory kolonialne, związany z nimi wyścig zbrojeń i wzrost nastrojów nacjonalistycznych były jednymi z głównych przyczyn wybuchu I wojny światowej.