Front wschodni – całokształt działań bojowych w czasie II wojny światowej pomiędzy III Rzeszą a ZSRR i sojusznikami obydwóch państw w Europie Wschodniej i Środkowej. Walki na froncie wschodnim trwały od 22 czerwca 1941 do 8 maja 1945. Swym zasięgiem obejmowały znaczny obszar europejskiej części Rosji, całą Polskę, Ukrainę, Białoruś,Litwę, Łotwę, Estonię, Finlandię, Rumunię, Węgry, Słowację, Jugosławię aż do wschodniej części Niemiec i Austrii. Był to najkrwawszy i największy z frontów wojennych w historii.
W historiografii radzieckiej i rosyjskiej walki na froncie wschodnim nazywa się Wielką Wojną Ojczyźnianą. W czasie wojny naziści używali propagandowych sloganów: wojna z komunizmem, krucjata przeciw bolszewizmowi itp. Współcześni historycy uznają nazwę Wielkiej Wojny Ojczyźnianej[potrzebne źródło], używając też nazw wojny niemiecko-radzieckiej lub wojny Osi z ZSRR. Błędna jest jednak nazwa wojna niemiecko-rosyjska, gdyż ZSRR składał się z wielu republik, nie tylko Rosji.
Po stronie Niemiec hitlerowskich opowiedziały się: Rumunia, Włochy, Słowacja, Węgry, Finlandia oraz nieuznawane przez aliantów Niepodległe Państwo Chorwackie. Stosunki z ZSRR zerwał francuski kolaboracyjny rząd Vichy i rząd Danii. Poza tym, ze względu na ideologię, do walk w szeregach Waffen-SS zgłaszało się wielu ochotników z całej Europy. Niemcy organizowali także kolaboracyjne jednostki walczące u ich boku złożone z przedstawicieli narodów zamieszkujących Związek Radziecki, sprzeciwiających się władzy komunistycznej.
Wszystkim państwom, które zaatakowały ZSRR, alianci wkrótce wypowiedzieli wojnę.
ZSRR odcięty geograficznie od państw dotychczas walczących przeciw Osi nie miał żadnego alianckiego sąsiada. Mógł jedynie liczyć na dostawy broni od Wielkiej Brytanii (później także USA). Mimo to sformowano dywizje złożone z obcokrajowców. Byli to głównie Polacy i Czesi. W 1943 utworzono Polskie Siły Zbrojne w ZSRR. Od 1944 w skład Armii Czerwonej wchodziły 1. i 2. Armia WP. Jednostek ochotniczych nie było wiele, jedną z nich był francuski pułk lotniczy „Normandie-Niemen”. Symbolicznie można uznać udział w walkach na froncie wschodnim lotników aliantów zachodnich latających w operacji „Frantic” lub dokonujących pojedynczych nalotów na niemieckie lotniska usytuowane w południowej Polsce oraz na Bałkanach i marynarzy biorących udział w konwojach dostarczających alianckie dostawy broni i sprzętu dla ZSRR.
– całokształt działań bojowych w czasie II wojny światowej pomiędzy III Rzeszą a ZSRR i sojusznikami obydwóch państw w Europie Wschodniej i Środkowej. Walki na froncie wschodnim trwały od 22 czerwca 1941 do 8 maja 1945. Swym zasięgiem obejmowały znaczny obszar europejskiej części Rosji, całą Polskę, Ukrainę, Białoruś,Litwę, Łotwę, Estonię, Finlandię, Rumunię, Węgry, Słowację, Jugosławię aż do wschodniej części Niemiec i Austrii. Był to najkrwawszy i największy z frontów wojennych w historii.
W historiografii radzieckiej i rosyjskiej walki na froncie wschodnim nazywa się Wielką Wojną Ojczyźnianą. W czasie wojny naziści używali propagandowych sloganów: wojna z komunizmem, krucjata przeciw bolszewizmowi itp. Współcześni historycy uznają nazwę Wielkiej Wojny Ojczyźnianej[potrzebne źródło], używając też nazw wojny niemiecko-radzieckiej lub wojny Osi z ZSRR. Błędna jest jednak nazwa wojna niemiecko-rosyjska, gdyż ZSRR składał się z wielu republik, nie tylko Rosji.
Po stronie Niemiec hitlerowskich opowiedziały się: Rumunia, Włochy, Słowacja, Węgry, Finlandia oraz nieuznawane przez aliantów Niepodległe Państwo Chorwackie. Stosunki z ZSRR zerwał francuski kolaboracyjny rząd Vichy i rząd Danii. Poza tym, ze względu na ideologię, do walk w szeregach Waffen-SS zgłaszało się wielu ochotników z całej Europy. Niemcy organizowali także kolaboracyjne jednostki walczące u ich boku złożone z przedstawicieli narodów zamieszkujących Związek Radziecki, sprzeciwiających się władzy komunistycznej.
Wszystkim państwom, które zaatakowały ZSRR, alianci wkrótce wypowiedzieli wojnę.
ZSRR odcięty geograficznie od państw dotychczas walczących przeciw Osi nie miał żadnego alianckiego sąsiada. Mógł jedynie liczyć na dostawy broni od Wielkiej Brytanii (później także USA). Mimo to sformowano dywizje złożone z obcokrajowców. Byli to głównie Polacy i Czesi. W 1943 utworzono Polskie Siły Zbrojne w ZSRR. Od 1944 w skład Armii Czerwonej wchodziły 1. i 2. Armia WP. Jednostek ochotniczych nie było wiele, jedną z nich był francuski pułk lotniczy „Normandie-Niemen”. Symbolicznie można uznać udział w walkach na froncie wschodnim lotników aliantów zachodnich latających w operacji „Frantic” lub dokonujących pojedynczych nalotów na niemieckie lotniska usytuowane w południowej Polsce oraz na Bałkanach i marynarzy biorących udział w konwojach dostarczających alianckie dostawy broni i sprzętu dla ZSRR.
Front wschodni – całokształt działań bojowych w czasie II wojny światowej pomiędzy III Rzeszą a ZSRR i sojusznikami obydwóch państw w Europie Wschodniej i Środkowej. Walki na froncie wschodnim trwały od 22 czerwca 1941 do 8 maja 1945. Swym zasięgiem obejmowały znaczny obszar europejskiej części Rosji, całą Polskę, Ukrainę, Białoruś,Litwę, Łotwę, Estonię, Finlandię, Rumunię, Węgry, Słowację, Jugosławię aż do wschodniej części Niemiec i Austrii. Był to najkrwawszy i największy z frontów wojennych w historii.
W historiografii radzieckiej i rosyjskiej walki na froncie wschodnim nazywa się Wielką Wojną Ojczyźnianą. W czasie wojny naziści używali propagandowych sloganów: wojna z komunizmem, krucjata przeciw bolszewizmowi itp. Współcześni historycy uznają nazwę Wielkiej Wojny Ojczyźnianej[potrzebne źródło], używając też nazw wojny niemiecko-radzieckiej lub wojny Osi z ZSRR. Błędna jest jednak nazwa wojna niemiecko-rosyjska, gdyż ZSRR składał się z wielu republik, nie tylko Rosji.
Po stronie Niemiec hitlerowskich opowiedziały się: Rumunia, Włochy, Słowacja, Węgry, Finlandia oraz nieuznawane przez aliantów Niepodległe Państwo Chorwackie. Stosunki z ZSRR zerwał francuski kolaboracyjny rząd Vichy i rząd Danii. Poza tym, ze względu na ideologię, do walk w szeregach Waffen-SS zgłaszało się wielu ochotników z całej Europy. Niemcy organizowali także kolaboracyjne jednostki walczące u ich boku złożone z przedstawicieli narodów zamieszkujących Związek Radziecki, sprzeciwiających się władzy komunistycznej.
Wszystkim państwom, które zaatakowały ZSRR, alianci wkrótce wypowiedzieli wojnę.
ZSRR odcięty geograficznie od państw dotychczas walczących przeciw Osi nie miał żadnego alianckiego sąsiada. Mógł jedynie liczyć na dostawy broni od Wielkiej Brytanii (później także USA). Mimo to sformowano dywizje złożone z obcokrajowców. Byli to głównie Polacy i Czesi. W 1943 utworzono Polskie Siły Zbrojne w ZSRR. Od 1944 w skład Armii Czerwonej wchodziły 1. i 2. Armia WP. Jednostek ochotniczych nie było wiele, jedną z nich był francuski pułk lotniczy „Normandie-Niemen”. Symbolicznie można uznać udział w walkach na froncie wschodnim lotników aliantów zachodnich latających w operacji „Frantic” lub dokonujących pojedynczych nalotów na niemieckie lotniska usytuowane w południowej Polsce oraz na Bałkanach i marynarzy biorących udział w konwojach dostarczających alianckie dostawy broni i sprzętu dla ZSRR.
– całokształt działań bojowych w czasie II wojny światowej pomiędzy III Rzeszą a ZSRR i sojusznikami obydwóch państw w Europie Wschodniej i Środkowej. Walki na froncie wschodnim trwały od 22 czerwca 1941 do 8 maja 1945. Swym zasięgiem obejmowały znaczny obszar europejskiej części Rosji, całą Polskę, Ukrainę, Białoruś,Litwę, Łotwę, Estonię, Finlandię, Rumunię, Węgry, Słowację, Jugosławię aż do wschodniej części Niemiec i Austrii. Był to najkrwawszy i największy z frontów wojennych w historii.
W historiografii radzieckiej i rosyjskiej walki na froncie wschodnim nazywa się Wielką Wojną Ojczyźnianą. W czasie wojny naziści używali propagandowych sloganów: wojna z komunizmem, krucjata przeciw bolszewizmowi itp. Współcześni historycy uznają nazwę Wielkiej Wojny Ojczyźnianej[potrzebne źródło], używając też nazw wojny niemiecko-radzieckiej lub wojny Osi z ZSRR. Błędna jest jednak nazwa wojna niemiecko-rosyjska, gdyż ZSRR składał się z wielu republik, nie tylko Rosji.
Po stronie Niemiec hitlerowskich opowiedziały się: Rumunia, Włochy, Słowacja, Węgry, Finlandia oraz nieuznawane przez aliantów Niepodległe Państwo Chorwackie. Stosunki z ZSRR zerwał francuski kolaboracyjny rząd Vichy i rząd Danii. Poza tym, ze względu na ideologię, do walk w szeregach Waffen-SS zgłaszało się wielu ochotników z całej Europy. Niemcy organizowali także kolaboracyjne jednostki walczące u ich boku złożone z przedstawicieli narodów zamieszkujących Związek Radziecki, sprzeciwiających się władzy komunistycznej.
Wszystkim państwom, które zaatakowały ZSRR, alianci wkrótce wypowiedzieli wojnę.
ZSRR odcięty geograficznie od państw dotychczas walczących przeciw Osi nie miał żadnego alianckiego sąsiada. Mógł jedynie liczyć na dostawy broni od Wielkiej Brytanii (później także USA). Mimo to sformowano dywizje złożone z obcokrajowców. Byli to głównie Polacy i Czesi. W 1943 utworzono Polskie Siły Zbrojne w ZSRR. Od 1944 w skład Armii Czerwonej wchodziły 1. i 2. Armia WP. Jednostek ochotniczych nie było wiele, jedną z nich był francuski pułk lotniczy „Normandie-Niemen”. Symbolicznie można uznać udział w walkach na froncie wschodnim lotników aliantów zachodnich latających w operacji „Frantic” lub dokonujących pojedynczych nalotów na niemieckie lotniska usytuowane w południowej Polsce oraz na Bałkanach i marynarzy biorących udział w konwojach dostarczających alianckie dostawy broni i sprzętu dla ZSRR.