Naczelni wodzowie gen. dyw. Józef Chłopicki 5 grudnia 1830 – 17 stycznia 1831 gen. dyw. Michał Gedeon Radziwiłł 20 stycznia – 26 lutego 1831 gen. dyw. Jan Zygmunt Skrzynecki 26 lutego – 12 sierpnia 1831 gen. dyw. Henryk Dembiński[c] 12 sierpnia – 17 sierpnia 1831 gen. bryg. Ignacy Prądzyński 16 sierpnia – 19 sierpnia 1831 gen. dyw. Kazimierz Małachowski[c]20 sierpnia – 10 września 1831 gen. dyw. Maciej Rybiński 10 września – 23 września 1831 gen. dyw. Jan Nepomucen Umiński 23 września – 24 września 1831 gen. dyw. Maciej Rybiński 24 września – 9 października1831
W roku 1828 w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty zawiązało się sprzysiężenie pod dowództwem podporucznika Piotra Wysockiego przeciwko wodzowi naczelnemu wojsk Królestwa Polskiego i dowódcy sił rosyjskich stacjonujących w zachodnich guberniach Rosji, wielkiemu księciu Konstantemu, który był bratem cesarza Rosji i króla Polski Mikołaja I. Był on powszechnie znienawidzony za stworzenie systemu tajnej policji i donosicielstwa, a także za publiczne poniżanie polskich oficerów.
Sygnałem do wybuchu powstania miał być pożar browaru na Solcu i kamienicy przy ul. Dzikiej. Powstanie wybuchło wieczorem ok. godz. 18:00 29 listopada 1830[b], gdy podporucznik Piotr Wysocki wszedł do Szkoły Podchorążych Piechoty w Łazienkach, przerwał zajęcia z taktyki – wygłosił mowę: "Polacy! Wybiła godzina zemsty. Dziś umrzeć lub zwyciężyć potrzeba! Idźmy, a piersi wasze niech będą Termopilami dla wrogów"[7] wyprowadzając podchorążych na miejsce zbiórki – pod pomnik króla Jana III Sobieskiego. Grupa 24 spiskowców, złożona głównie z młodych inteligentów (m.in. Ludwik Nabielak, Seweryn Goszczyński, Leonard Rettel) wraz z częścią podchorążych, opanowała Belweder – rezydencję wielkiego księcia. Jednakże Konstanty zdołał się przed napastnikami ukryć. Podobno zbiegł z pałacu przebrany w kobiece ubrania. Powstańcy tylko dzięki pomocy 15 000 pospólstwa i plebsu warszawskiego zdobyli wówczas Arsenał. Z rąk powstańców zginęło sześciu przeciwnych powstaniu generałów: Stanisław Trębicki, Maurycy Hauke, Stanisław Potocki, Ignacy Blumer, Tomasz Siemiątkowski, Józef No
Naczelni wodzowie gen. dyw. Józef Chłopicki 5 grudnia 1830 – 17 stycznia 1831 gen. dyw. Michał Gedeon Radziwiłł 20 stycznia – 26 lutego 1831 gen. dyw. Jan Zygmunt Skrzynecki 26 lutego – 12 sierpnia 1831 gen. dyw. Henryk Dembiński[c] 12 sierpnia – 17 sierpnia 1831 gen. bryg. Ignacy Prądzyński 16 sierpnia – 19 sierpnia 1831 gen. dyw. Kazimierz Małachowski[c]20 sierpnia – 10 września 1831 gen. dyw. Maciej Rybiński 10 września – 23 września 1831 gen. dyw. Jan Nepomucen Umiński 23 września – 24 września 1831 gen. dyw. Maciej Rybiński 24 września – 9 października1831
W roku 1828 w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty zawiązało się sprzysiężenie pod dowództwem podporucznika Piotra Wysockiego przeciwko wodzowi naczelnemu wojsk Królestwa Polskiego i dowódcy sił rosyjskich stacjonujących w zachodnich guberniach Rosji, wielkiemu księciu Konstantemu, który był bratem cesarza Rosji i króla Polski Mikołaja I. Był on powszechnie znienawidzony za stworzenie systemu tajnej policji i donosicielstwa, a także za publiczne poniżanie polskich oficerów.
Sygnałem do wybuchu powstania miał być pożar browaru na Solcu i kamienicy przy ul. Dzikiej. Powstanie wybuchło wieczorem ok. godz. 18:00 29 listopada 1830[b], gdy podporucznik Piotr Wysocki wszedł do Szkoły Podchorążych Piechoty w Łazienkach, przerwał zajęcia z taktyki – wygłosił mowę: "Polacy! Wybiła godzina zemsty. Dziś umrzeć lub zwyciężyć potrzeba! Idźmy, a piersi wasze niech będą Termopilami dla wrogów"[7] wyprowadzając podchorążych na miejsce zbiórki – pod pomnik króla Jana III Sobieskiego. Grupa 24 spiskowców, złożona głównie z młodych inteligentów (m.in. Ludwik Nabielak, Seweryn Goszczyński, Leonard Rettel) wraz z częścią podchorążych, opanowała Belweder – rezydencję wielkiego księcia. Jednakże Konstanty zdołał się przed napastnikami ukryć. Podobno zbiegł z pałacu przebrany w kobiece ubrania. Powstańcy tylko dzięki pomocy 15 000 pospólstwa i plebsu warszawskiego zdobyli wówczas Arsenał. Z rąk powstańców zginęło sześciu przeciwnych powstaniu generałów: Stanisław Trębicki, Maurycy Hauke, Stanisław Potocki, Ignacy Blumer, Tomasz Siemiątkowski, Józef No