Wymień w porządku chronologicznym władców, którzy dążyli do zjednoczenia Polski w Xlll w. i XlV -Brodaty -Pobożny - - -
kasia3897
Pierwsza próba zjednoczenia Polski zrodziła się na Śląsku. Rozpoczął ją Henryk I Brodaty, a kontynuował jego syn Henryk II Pobożny, przyłączając do Śląska i Małopolski pozostałe ziemie Wielkopolski. Niestety śmierć Henryka II w walce z Tatarami pod Legnicą w 1241 r. spowodowała rozpad monarchii Henryków oraz planów zjednoczenia państwa. Kolejnym władcą pragnącym przywrócić w Polsce jednowładztwo był Przemysł II, książę Wielkopolski. Dostał on od Henryka IV Probusa, Kraków. Na mocy traktatu w Kępnie z 1282 r., zawartym z Mszczujem II, dostał po jego śmierci Pomorze Gdańskie. 26 VI 1295 r. Przemysł II został koronowany przez arcybiskupa Jakuba Świnkę na króla Polski. Była to pierwsza koronacja od czasów Bolesława Śmiałego, podniosła ona autorytet władcy i zrujnowanego kraju. Nie nacieszył się on długo koroną, gdyż został zamordowany w 1296 r. przez Brandenburczyków. Po jego śmierci rządy w Wielkopolsce objął Władysław Łokietek, który został wypędzony z kraju przez Wacława II. W 1300 r. na króla Polski został koronowany w Gnieźnie Wacław II, król Czech. Miał pod swoim panowaniem prawie wszystkie dzielnice. Powołał urząd starosty – namiestnika króla. Znienawidzony został przez społeczeństwo polskie za obsadzanie urzędów Czechami i Niemcami. Po jego śmierci koronę polską objąć miał jego syn, który został zamordowany w 1306 r. Władysław Łokietek ponownie przejął władzę w kraju w 1306 r. zdobywając dzielnice: Małopolskę, ziemię sieradzko-łęczycką i Pomorze Gdańskie. Niestety w 1308 r. utracił Pomorze na rzecz Krzyżaków. Sąd papieski w 1320 r. kazał zakonowi krzyżackiemu oddać Polakom Pomorze, jednak Krzyżacy nie uznali wyroku sądu. W 1311 r. wybuchł bunt w Krakowie wywołany przez biskupa Jana Muskatę i wójta Alberta, który został stłumiony przez Władysława Łokietka, a na miasto nałożono duże represje. 20 I 1320 r. Władysław Łokietek został koronowany na króla Polski; po raz pierwszy koronacja odbyła się w Krakowie. Od tej pory Kraków uznaje się za nieoficjalną stolicę kraju. Po prawie 200 latach rozbicia dzielnicowego, państwo Polskie zostało zjednoczone. Nieudolność władców i ich walka między sobą doprowadziły kraj do totalnego zniszczenia administracji wewnętrznej. Spadło również znaczenie Polski na tle innych krajów europejskich. Silne rządy Władysława Łokietka, a później jego syna Kazimierza Wielkiego, doprowadziły do odbudowy kraju zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie. Wybudowanie ok. 50 zamków i otoczenie wielu miast murem obronnym przez Kazimierza poprawiło obronność kraju. Także jego działania w sprawie ujednolicenia prawa i urzędów w Polsce przyniosły pozytywny skutek. Marzenia polaków o stabilnym i mocnym państwie zostały spełnione. Polska powróciła na mapy Europy jeszcze silniejsza i lepiej rozwinięta niż przed rozbiciem dzielnicowym. Stare, polskie przysłowie mówi: „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”, tak jest i w przypadku Polski dzielnicowej. Lata kłótni i pomyłek pozwoliły władcom spojrzeć z innej perspektywy na dobro państwa i jego obywateli.
Kolejnym władcą pragnącym przywrócić w Polsce jednowładztwo był Przemysł II, książę Wielkopolski. Dostał on od Henryka IV Probusa, Kraków. Na mocy traktatu w Kępnie z 1282 r., zawartym z Mszczujem II, dostał po jego śmierci Pomorze Gdańskie. 26 VI 1295 r. Przemysł II został koronowany przez arcybiskupa Jakuba Świnkę na króla Polski. Była to pierwsza koronacja od czasów Bolesława Śmiałego, podniosła ona autorytet władcy i zrujnowanego kraju. Nie nacieszył się on długo koroną, gdyż został zamordowany w 1296 r. przez Brandenburczyków. Po jego śmierci rządy w Wielkopolsce objął Władysław Łokietek, który został wypędzony z kraju przez Wacława II.
W 1300 r. na króla Polski został koronowany w Gnieźnie Wacław II, król Czech. Miał pod swoim panowaniem prawie wszystkie dzielnice. Powołał urząd starosty – namiestnika króla. Znienawidzony został przez społeczeństwo polskie za obsadzanie urzędów Czechami i Niemcami. Po jego śmierci koronę polską objąć miał jego syn, który został zamordowany w 1306 r.
Władysław Łokietek ponownie przejął władzę w kraju w 1306 r. zdobywając dzielnice: Małopolskę, ziemię sieradzko-łęczycką i Pomorze Gdańskie. Niestety w 1308 r. utracił Pomorze na rzecz Krzyżaków. Sąd papieski w 1320 r. kazał zakonowi krzyżackiemu oddać Polakom Pomorze, jednak Krzyżacy nie uznali wyroku sądu. W 1311 r. wybuchł bunt w Krakowie wywołany przez biskupa Jana Muskatę i wójta Alberta, który został stłumiony przez Władysława Łokietka, a na miasto nałożono duże represje. 20 I 1320 r. Władysław Łokietek został koronowany na króla Polski; po raz pierwszy koronacja odbyła się w Krakowie. Od tej pory Kraków uznaje się za nieoficjalną stolicę kraju.
Po prawie 200 latach rozbicia dzielnicowego, państwo Polskie zostało zjednoczone. Nieudolność władców i ich walka między sobą doprowadziły kraj do totalnego zniszczenia administracji wewnętrznej. Spadło również znaczenie Polski na tle innych krajów europejskich. Silne rządy Władysława Łokietka, a później jego syna Kazimierza Wielkiego, doprowadziły do odbudowy kraju zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie. Wybudowanie ok. 50 zamków i otoczenie wielu miast murem obronnym przez Kazimierza poprawiło obronność kraju. Także jego działania w sprawie ujednolicenia prawa i urzędów w Polsce przyniosły pozytywny skutek. Marzenia polaków o stabilnym i mocnym państwie zostały spełnione. Polska powróciła na mapy Europy jeszcze silniejsza i lepiej rozwinięta niż przed rozbiciem dzielnicowym. Stare, polskie przysłowie mówi: „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”, tak jest i w przypadku Polski dzielnicowej. Lata kłótni i pomyłek pozwoliły władcom spojrzeć z innej perspektywy na dobro państwa i jego obywateli.