berna144
Pojawienie się rycerzy miało miejsce w Europie zachodniej w IX i X wieku, a w Polsce w XI wieku. Byli to ludzie trudniący się rzemiosłem wojennym i zobowiązani do służby swojemu panu – księciu lub królowi. W XI i XII wieku, a więc w okresie wypraw krzyżowych rycerze Europy Zachodniej zdołają wytworzyć własną kulturę i obyczaje. Był to okres największej aktywności rycerstwa. Nie każdy mógł zostać rycerzem. Należało przede wszystkim być „wysokiego urodzenia", czyli pochodzić z książęcej, królewskiej lub szlacheckiej rodziny. Rycerskie życie zaczynało się obrzędem pasowania. Miało to miejsce na zamku książęcym w obecności poddanych i rodziny rycerza. Klęcząc kandydat przyjmował na siebie zobowiązanie wierności, posłuszeństwa wobec panującego.. Wraz z pasowaniem otrzymywał herb a nierzadko dobra ziemskie. Aby zostać rycerzem, trzeba było spełniać szereg warunków. rycerz musiał bronić Kościoła, wdów, sierot, opiekować się ludnością. Musiał być waleczny, lojalny i nie mógł zabierać cudzej własności. Często powinien udawać się na wyprawy, by brać udział w turniejach rycerskich i walczyć dla damy swego serca. Poza tym rycerz musiał unikać wszelkiej skazy na honorze, kochać swego pana, być hojnym i sprawiedliwym. Wymienione wyżej cechy stanowić miały ideał średniowiecznego rycerza. Oczywiście wynikały z tego obowiązki. Udział w turniejach uważany był za zaszczyt i źródło sukcesu. Turniej polegał na walkach młodych rycerzy i ich sług – giermków. Wielokrotnie pojedynek kończył się śmiercią przeciwnika. Uczestniczący w wojnach rycerze poddani byli także obyczajom zmuszającym ich do określonych zachowań. Zwycięzca musiał pozostać na polu walki cały następny dzień i przyjąć wyzwanie wszystkich krewnych lub przyjaciół pokonanego. Ten zwyczaj bardzo utrudniał wykorzystanie sukcesu militarnego. W rycerskim zwyczaju było także obdarowywanie imieniem konia, który traktowany był jako uczestnik, partner w walce. Legendy średniowieczne przedstawiały konia jako bohatera, który niekiedy potrafił mówić ludzkim głosem i zawsze ratował swego pana. Natomiast miłość do damy była obyczajem rycerskim najwyższego rzędu. Miała ona uszlachetnić rycerza, kształtować wierność i lojalność. Z miłością wiązały się nieuchronne wyrzeczenia i konieczność dawania dowodów także. Musiał zatem rycerz uwalniać swoją wybrankę z niewoli, wnosić ją na wysoką górę, co było warunkiem poślubienia. Obyczaje rycerskie uległy daleko idącej idealizacji. Czasy, kiedy rycerze dominowali w życiu społecznym charakteryzowały się wielkim okrucieństwem i prymitywizmem zachowań. Jednak legendy przekazały nam zupełnie inny obraz.
wieku, a w Polsce w XI wieku. Byli to ludzie trudniący się rzemiosłem wojennym i zobowiązani do służby swojemu panu – księciu lub królowi. W XI i XII wieku, a więc w okresie wypraw krzyżowych rycerze Europy Zachodniej zdołają wytworzyć własną kulturę i obyczaje. Był to okres największej aktywności rycerstwa.
Nie każdy mógł zostać rycerzem. Należało przede wszystkim być „wysokiego urodzenia", czyli pochodzić z książęcej, królewskiej lub szlacheckiej rodziny. Rycerskie życie zaczynało się obrzędem pasowania. Miało to miejsce na zamku książęcym w obecności poddanych i rodziny rycerza. Klęcząc kandydat przyjmował na siebie zobowiązanie wierności, posłuszeństwa wobec panującego.. Wraz z pasowaniem otrzymywał herb a nierzadko dobra ziemskie. Aby zostać rycerzem, trzeba było spełniać szereg warunków. rycerz musiał bronić Kościoła, wdów, sierot, opiekować się ludnością. Musiał być waleczny, lojalny i nie mógł zabierać cudzej własności. Często powinien udawać się na wyprawy, by brać udział w turniejach rycerskich i walczyć dla damy swego serca. Poza tym rycerz musiał unikać wszelkiej skazy na honorze, kochać swego pana, być hojnym i sprawiedliwym.
Wymienione wyżej cechy stanowić miały ideał średniowiecznego rycerza. Oczywiście wynikały z tego obowiązki.
Udział w turniejach uważany był za zaszczyt i źródło sukcesu. Turniej polegał na walkach młodych rycerzy i ich sług – giermków. Wielokrotnie pojedynek kończył się śmiercią przeciwnika.
Uczestniczący w wojnach rycerze poddani byli także obyczajom zmuszającym ich do określonych zachowań. Zwycięzca musiał pozostać na polu walki cały następny dzień i przyjąć wyzwanie wszystkich krewnych lub przyjaciół pokonanego. Ten zwyczaj bardzo utrudniał wykorzystanie sukcesu militarnego.
W rycerskim zwyczaju było także obdarowywanie imieniem konia, który traktowany był jako uczestnik, partner w walce. Legendy średniowieczne przedstawiały konia jako bohatera, który niekiedy potrafił mówić ludzkim głosem i zawsze ratował swego pana.
Natomiast miłość do damy była obyczajem rycerskim najwyższego rzędu. Miała ona uszlachetnić rycerza, kształtować wierność i lojalność. Z miłością wiązały się nieuchronne wyrzeczenia i konieczność dawania dowodów także. Musiał zatem rycerz uwalniać swoją wybrankę z niewoli, wnosić ją na wysoką górę, co było warunkiem poślubienia.
Obyczaje rycerskie uległy daleko idącej idealizacji. Czasy, kiedy rycerze dominowali w życiu społecznym charakteryzowały się wielkim okrucieństwem i prymitywizmem zachowań. Jednak legendy przekazały nam zupełnie inny obraz.