Słabość państwa spowodowana dwoma wiekami wojen wywołała kryzys gospodarczy. Polska była wyniszczona i zrujnowana finansowo – brakowało pieniędzy na odbudowę miast i wsi. Straty ludności były ogromne, nastąpił regres techniki. Po śmierci Jana III Sobieskiego korona przeszła na Augusta II Saskiego, który koronował się na króla Polski w 1697 r. Po koronacji rozpoczął atak na turecką Mołdawię. Brak koordynacji między wojskami polskimi i saskimi spowodował konieczność zawarcia pokoju w 1699 r. w Karłowicach - ustalił on ostatecznie granicę polsko – turecką. W tym samym roku August II zawarł sojusz z Danią, Rosją i Brandenburgią przeciwko Szwecji i wdał się w zamian za Inflanty w wojnę północną (o Dominium Maris Baltici). Przystąpienie Augusta II do wojny ze Szwecją bez zgody sejmu doprowadziło do konfliktu wewnątrz kraju. Polska, która oficjalnie nie brała udziału w wojnie północnej, stała się terenem działań wojennych. Szlachta zawiązała konfederację antykrólewską, zdetronizowała Augusta (1704) i obwołała królem Stanisława Leszczyńskiego, a kraj oddała Szwecji. W 1710 z pomocą Rosjan wrócił do kraju August II. Powrócił do dawnych planów dokonania w Polsce zamachu stanu i ustanowienia monarchii absolutnej. Waz z carem i elektorem brandenburskim snuł projekt rozbioru Rzeczypospolitej. W 1713 r. August II Wettin wprowadził do Polski wojska saskie. W proteście szlachta utworzyła konfederację generalna w Tarnogrodzie. W Polsce doszło do wojny domowej między szlachtą, a królem. Obie strony odwołały się do mediacji cara Piotra I i w 1717 na sejmie „niemym” pod dyktando posła carskiego podpisano traktat normujący stosunki miedzy Polską a królem, Augustem II.
Słabość państwa spowodowana dwoma wiekami wojen wywołała kryzys gospodarczy. Polska była wyniszczona i zrujnowana finansowo – brakowało pieniędzy na odbudowę miast i wsi. Straty ludności były ogromne, nastąpił regres techniki. Po śmierci Jana III Sobieskiego korona przeszła na Augusta II Saskiego, który koronował się na króla Polski w 1697 r. Po koronacji rozpoczął atak na turecką Mołdawię. Brak koordynacji między wojskami polskimi i saskimi spowodował konieczność zawarcia pokoju w 1699 r. w Karłowicach - ustalił on ostatecznie granicę polsko – turecką. W tym samym roku August II zawarł sojusz z Danią, Rosją i Brandenburgią przeciwko Szwecji i wdał się w zamian za Inflanty w wojnę północną (o Dominium Maris Baltici). Przystąpienie Augusta II do wojny ze Szwecją bez zgody sejmu doprowadziło do konfliktu wewnątrz kraju. Polska, która oficjalnie nie brała udziału w wojnie północnej, stała się terenem działań wojennych. Szlachta zawiązała konfederację antykrólewską, zdetronizowała Augusta (1704) i obwołała królem Stanisława Leszczyńskiego, a kraj oddała Szwecji. W 1710 z pomocą Rosjan wrócił do kraju August II. Powrócił do dawnych planów dokonania w Polsce zamachu stanu i ustanowienia monarchii absolutnej. Waz z carem i elektorem brandenburskim snuł projekt rozbioru Rzeczypospolitej. W 1713 r. August II Wettin wprowadził do Polski wojska saskie. W proteście szlachta utworzyła konfederację generalna w Tarnogrodzie. W Polsce doszło do wojny domowej między szlachtą, a królem. Obie strony odwołały się do mediacji cara Piotra I i w 1717 na sejmie „niemym” pod dyktando posła carskiego podpisano traktat normujący stosunki miedzy Polską a królem, Augustem II.
- śmierć Zygmunta Augusta, wolne elekcje
- rządy dynastii saskich
- konflikty zbrojne w XVII w
- (prawo liberum veto) przywileje szlacheckie
- wpływ państw sąsiadujących z Polską