W referacie tym Stalin został ukazany jako zbrodniarz stojący na czele partii bolszewików, winny zbrodniom, które zostały popełnione, gdy sprawował władzę, i wprowadzeniu tzw. kultu jednostki[1]. Chruszczow obarczył odpowiedzialnością za terror samego Stalina oraz rozstrzelanego później Ławrientija Berię, z czasem ujawniając kolejnych polityków odpowiedzialnych za represje.
W ten sposób Chruszczow, członek ścisłego kierownictwa WKP(b) od początku wielkiej czystki, obarczył wyłączną odpowiedzialnością za terror zmarłego Stalina i rozstrzelanego później Berię. Odpowiedzialność za krwawy terror została zatem ograniczona do kwestii personalnych, z pominięciem źródeł systemowych. System państwa totalitarnego miał bowiem pozostać nietknięty, przy ograniczeniu policyjnych represji, określanych jako błędy i wypaczenia słusznych założeń systemu monopartyjnej dyktatury bolszewików określanej przez
konsekwencje:
Oznaczało to gwarancję bezpieczeństwa osobistego dla partyjnej nomenklatury, współpracowników i wykonawców woli Stalina – ludzi, których do władzy wyniósł terror lat 30. XX wieku. Jednocześnie oznaczało to też pozytywne zmiany dla milionów zwykłych ludzi w ZSRR i w podporządkowanych mu krajach satelickich. Chruszczow ogłosił amnestię[2][3] dla milionów więźniów Gułagu i ograniczył[2] system obozów koncentracyjnych (łagrów) – od tej pory trafiali do nich w zasadzie więźniowie kryminalni.
Odpowiedź:
W referacie tym Stalin został ukazany jako zbrodniarz stojący na czele partii bolszewików, winny zbrodniom, które zostały popełnione, gdy sprawował władzę, i wprowadzeniu tzw. kultu jednostki[1]. Chruszczow obarczył odpowiedzialnością za terror samego Stalina oraz rozstrzelanego później Ławrientija Berię, z czasem ujawniając kolejnych polityków odpowiedzialnych za represje.
W ten sposób Chruszczow, członek ścisłego kierownictwa WKP(b) od początku wielkiej czystki, obarczył wyłączną odpowiedzialnością za terror zmarłego Stalina i rozstrzelanego później Berię. Odpowiedzialność za krwawy terror została zatem ograniczona do kwestii personalnych, z pominięciem źródeł systemowych. System państwa totalitarnego miał bowiem pozostać nietknięty, przy ograniczeniu policyjnych represji, określanych jako błędy i wypaczenia słusznych założeń systemu monopartyjnej dyktatury bolszewików określanej przez
konsekwencje:
Oznaczało to gwarancję bezpieczeństwa osobistego dla partyjnej nomenklatury, współpracowników i wykonawców woli Stalina – ludzi, których do władzy wyniósł terror lat 30. XX wieku. Jednocześnie oznaczało to też pozytywne zmiany dla milionów zwykłych ludzi w ZSRR i w podporządkowanych mu krajach satelickich. Chruszczow ogłosił amnestię[2][3] dla milionów więźniów Gułagu i ograniczył[2] system obozów koncentracyjnych (łagrów) – od tej pory trafiali do nich w zasadzie więźniowie kryminalni.