Z pomocą ZSRR. Polska znalazła się w strefie wpływów bloku wschodniego i Polscy komuniści z pomocą ZSRR rozpoczęli propagandową działalność, po czym sfałszowali wybory nowej partii. Zlikwidowali swoich przeciwników, wprowadzili cenzurę, ustanowili własną konstytucję i pilnowali ludzi za pomocą odpowiednich służb bezpieczeństwa (tj. Tajnej policji, wojska itp.). Przejęli gospodarkę upaństwawiając ją i wprowadzając tgz. centralnie planowaną.
Wyjaśnienie:
Z Moskwy przybyła do kraju grupa działaczy komunistycznych ("grupa inicjatywna"), którzy z początkiem stycznia 1942 roku utworzyli Polską Partię Robotniczą (PPR). Naczelnym hasłem ugrupowania była walka z niemiecką okupacją. Program patriotyczny głoszony przez PPR cieszył się poparciem wśród społeczeństwa polskiego, a szeregi partii ciągle się rozrastały. Prowadzono działalność propagandową mającą na celu wprowadzenie systemu komunistycznego. Polskie Państwo Podziemne oraz rząd Rzeczypospolitej na zachodzie nie były uznawane przez komunistów. W 1938 roku na podstawie decyzji III Międzynarodówki doszło do rozwiązania Komunistycznej Partii Polski, przez co działalność ruchu komunistycznego w Polsce straciła legitymizację. W 1942 roku Józef Stalin podjął decyzję o odbudowie polskiej partii komunistycznej, którą określano mianem nowej siły skierowanej przeciwko niemieckiej okupacji. PPR charakteryzowała się narodowym obliczem, a z każdym miesiącem działalności zyskiwała nowych członków. Funkcjonowanie ruchu komunistycznego cechowała częsta wymiana kadry partyjnej, a ponadto dochodziło do zastraszeń i morderstw. Panowała silna dyscyplina w strukturach partii i posłuszeństwo wobec osoby Józefa Stalina. Początkowe kierownictwo PPR objął Marceli Nowotko, który w wyniku wewnętrznych konfliktów partyjnych został zamordowany. Zastąpił go Paweł Finder, ale jesienią 1943 roku został aresztowany przez gestapo. Nowym przywódcą partyjnym został dawny działacz Komunistycznej Partii Polski Władysław Gomułka. Dużym poparciem cieszył się ruch komunistyczny wśród wiejskiej młodzieży. Namawiano do walki z niemieckim okupantem. Polski ruch komunistyczny wykształcił w historii dwa etapy rozwoju. Pierwszy datuje się od początku 1943 roku, a kończy na 15 grudnia 1948 roku. Od tej daty przypada drugi okres dziejów polskiej partii komunistycznej, która przez ponad 40 lat wiodła prym w polityce. Partia realizowała program linii komitetu. Na początku wysuwano hasła demokratyczne, natomiast postulaty socjalistyczne znalazły się na dalszym planie. Przełom nastąpił po załamaniu się rozmów między PPR i Delegaturą Rządu - kwiecień 1943 rok. PPR zbliżyła się do modelu jugosłowiańskiego, gdzie hasła frontu narodowego głoszono "od dołu", czyli pod kierownictwem komunistów. Analizując ideologię PPR opierając się na partyjnej publicystyce widać, że było to prorosyjskie stronnictwo nacjonalistyczne charakteryzujące się radykalnymi hasłami społecznymi, a w mniejszym stopniu była to partia marksistowsko - leninowska. W 1942 roku jednym z głównych zadań ruchu było realizowanie celów ogólnonarodowych. Podstawę stanowiła walka przeciwko niemieckiej okupacji i odzyskanie niepodległości. Hasła te propagowało francuskie pismo reprezentujące program obozu Zjednoczenie Patriotyczne "Grunwald", w którym sojusz ze Związkiem Radzieckim uzasadniano misją słowiańskich narodów. W sierpniu 1941 roku odbył się I Kongres Wszechsłowiański, na którym czołowa działaczka PPR Wanda Wasilewska w broszurce "Apel do narodu polskiego" ogłosiła ideę solidarności słowiańskich narodów. Ruch komunistyczny znalazł swoich zwolenników także wśród nie komunistów. Dywizją Kościuszkowską w Związku Radzieckim od września 1939 roku dowodził pułkownik Zygmunt Berling. Wojsko to stwarzało alternatywę wobec koncepcji głoszonych w Centralnym Biurze Komunistów Polskich. W dokumencie "O co walczymy" zostały zawarte tezy berlingowców umieszczone przez majora Jakuba Prywin. Ich program głosił sojusz ze Związkiem Radzieckim i rządy jednej partii, co określano jako "zorganizowana demokracja". W liście adresowanym do Józefa Stalina przywódca berlingowców nawoływał do uratowania Polski, którą rządzili "trockiści" (Żydzi). Stojący na czele słowianofilów generał Lucjan Żeligowski, będąc członkiem Rady Narodowej na emigracji opowiadał się za federacją polsko - czeską oraz układem ze Związkiem Radzieckim. W swojej broszurce wydanej w 1942 roku zwracał uwagę na jedność i solidarność wśród Słowian. Myślano nawet nad przekazaniem Żeligowskiemu naczelnego dowództwa, ale były to plany niezrealizowane. Na I Zjeździe PPR (grudzień 1945 rok) w przemówieniu Władysława Gomułki zawarty został program ideowy polskich komunistów. Zwrócono uwagę na przeszłość narodu polskiego i tradycję walk niepodległościowych. Głównym zadaniem polskich komunistów miało być utrzymanie niepodległości oraz suwerenności Polski. Pozostawali oni w ścisłym sojuszu z państwem sowieckim i przestrzegali zaleceń płynących z Moskwy.
Odpowiedź:
w jaki sposób
Z pomocą ZSRR. Polska znalazła się w strefie wpływów bloku wschodniego i Polscy komuniści z pomocą ZSRR rozpoczęli propagandową działalność, po czym sfałszowali wybory nowej partii. Zlikwidowali swoich przeciwników, wprowadzili cenzurę, ustanowili własną konstytucję i pilnowali ludzi za pomocą odpowiednich służb bezpieczeństwa (tj. Tajnej policji, wojska itp.). Przejęli gospodarkę upaństwawiając ją i wprowadzając tgz. centralnie planowaną.
Wyjaśnienie:
Z Moskwy przybyła do kraju grupa działaczy komunistycznych ("grupa inicjatywna"), którzy z początkiem stycznia 1942 roku utworzyli Polską Partię Robotniczą (PPR). Naczelnym hasłem ugrupowania była walka z niemiecką okupacją. Program patriotyczny głoszony przez PPR cieszył się poparciem wśród społeczeństwa polskiego, a szeregi partii ciągle się rozrastały. Prowadzono działalność propagandową mającą na celu wprowadzenie systemu komunistycznego. Polskie Państwo Podziemne oraz rząd Rzeczypospolitej na zachodzie nie były uznawane przez komunistów. W 1938 roku na podstawie decyzji III Międzynarodówki doszło do rozwiązania Komunistycznej Partii Polski, przez co działalność ruchu komunistycznego w Polsce straciła legitymizację. W 1942 roku Józef Stalin podjął decyzję o odbudowie polskiej partii komunistycznej, którą określano mianem nowej siły skierowanej przeciwko niemieckiej okupacji. PPR charakteryzowała się narodowym obliczem, a z każdym miesiącem działalności zyskiwała nowych członków. Funkcjonowanie ruchu komunistycznego cechowała częsta wymiana kadry partyjnej, a ponadto dochodziło do zastraszeń i morderstw. Panowała silna dyscyplina w strukturach partii i posłuszeństwo wobec osoby Józefa Stalina. Początkowe kierownictwo PPR objął Marceli Nowotko, który w wyniku wewnętrznych konfliktów partyjnych został zamordowany. Zastąpił go Paweł Finder, ale jesienią 1943 roku został aresztowany przez gestapo. Nowym przywódcą partyjnym został dawny działacz Komunistycznej Partii Polski Władysław Gomułka. Dużym poparciem cieszył się ruch komunistyczny wśród wiejskiej młodzieży. Namawiano do walki z niemieckim okupantem. Polski ruch komunistyczny wykształcił w historii dwa etapy rozwoju. Pierwszy datuje się od początku 1943 roku, a kończy na 15 grudnia 1948 roku. Od tej daty przypada drugi okres dziejów polskiej partii komunistycznej, która przez ponad 40 lat wiodła prym w polityce. Partia realizowała program linii komitetu. Na początku wysuwano hasła demokratyczne, natomiast postulaty socjalistyczne znalazły się na dalszym planie. Przełom nastąpił po załamaniu się rozmów między PPR i Delegaturą Rządu - kwiecień 1943 rok. PPR zbliżyła się do modelu jugosłowiańskiego, gdzie hasła frontu narodowego głoszono "od dołu", czyli pod kierownictwem komunistów. Analizując ideologię PPR opierając się na partyjnej publicystyce widać, że było to prorosyjskie stronnictwo nacjonalistyczne charakteryzujące się radykalnymi hasłami społecznymi, a w mniejszym stopniu była to partia marksistowsko - leninowska. W 1942 roku jednym z głównych zadań ruchu było realizowanie celów ogólnonarodowych. Podstawę stanowiła walka przeciwko niemieckiej okupacji i odzyskanie niepodległości. Hasła te propagowało francuskie pismo reprezentujące program obozu Zjednoczenie Patriotyczne "Grunwald", w którym sojusz ze Związkiem Radzieckim uzasadniano misją słowiańskich narodów. W sierpniu 1941 roku odbył się I Kongres Wszechsłowiański, na którym czołowa działaczka PPR Wanda Wasilewska w broszurce "Apel do narodu polskiego" ogłosiła ideę solidarności słowiańskich narodów. Ruch komunistyczny znalazł swoich zwolenników także wśród nie komunistów. Dywizją Kościuszkowską w Związku Radzieckim od września 1939 roku dowodził pułkownik Zygmunt Berling. Wojsko to stwarzało alternatywę wobec koncepcji głoszonych w Centralnym Biurze Komunistów Polskich. W dokumencie "O co walczymy" zostały zawarte tezy berlingowców umieszczone przez majora Jakuba Prywin. Ich program głosił sojusz ze Związkiem Radzieckim i rządy jednej partii, co określano jako "zorganizowana demokracja". W liście adresowanym do Józefa Stalina przywódca berlingowców nawoływał do uratowania Polski, którą rządzili "trockiści" (Żydzi). Stojący na czele słowianofilów generał Lucjan Żeligowski, będąc członkiem Rady Narodowej na emigracji opowiadał się za federacją polsko - czeską oraz układem ze Związkiem Radzieckim. W swojej broszurce wydanej w 1942 roku zwracał uwagę na jedność i solidarność wśród Słowian. Myślano nawet nad przekazaniem Żeligowskiemu naczelnego dowództwa, ale były to plany niezrealizowane. Na I Zjeździe PPR (grudzień 1945 rok) w przemówieniu Władysława Gomułki zawarty został program ideowy polskich komunistów. Zwrócono uwagę na przeszłość narodu polskiego i tradycję walk niepodległościowych. Głównym zadaniem polskich komunistów miało być utrzymanie niepodległości oraz suwerenności Polski. Pozostawali oni w ścisłym sojuszu z państwem sowieckim i przestrzegali zaleceń płynących z Moskwy.