W starożytnej geografii hinduskiej mitologiczne wyobrażenie świata przedstawione jest w poematach Ramajana i Mahabharata z IV-I w. p.n.e, z Ziemią wyobrażoną jako kwiat lotosu, kontrastuje z realną znajomością świata i zjawisk przyrodniczych. Hinduscy żeglarze z II tysiąclecia p.n.e. odbywali podróże morskie do ujścia Eufratu, Wietnamu pd.- zach. Arabii i wschodniej Afryki, wykorzystując kierunki wiatrów monsunowych, zimą udawali się na zachód, a latem na wschód. W I w. nawiązywali kontakty handlowe z Egiptem , a za jego pośrednictwem z Rzymem. Również Chińczycy w III w. p.n.e. posiadali obszerne wiadomości geograficzne o pd.-wsch. (Japonia, Tajwan, Korea, Wietnam) i centralnej Azji, Bliskim Wschodzie i Grecji, nabyte podczas wojen oraz wypraw dyplomatycznych i handlowych. W II wieku p.n.e poprzez Azję Środkową utrzymywali kontakty handlowe z krajami wschodniej części basenu Morza Śródziemnego; w I wieku utrzymywali komunikację morską z Indonezją, Indiami, Sumatrą i Jawą, a z końcem II wieku p.n.e. odbyli trzy wielkie podróże lądowe do Mongolii i Gobii, na Wyżynę Irańską i w Hindukusz, nad Ganges. Chińska ekumena obejmowała 30 mln km² powierzchni. Z I tysiąclecia p.n.e. pochodzą opisy kraju i próby jego regionalizacji. Ziemię wyobrażano sobie jako płaską , okrągłą tarczę, otoczoną górami i kręgiem oceanu z cesarstwem chińskim w środku. Kartografia chińska stała na wysokim poziomie, znany był kompas, zasady niwelacji. Mapy rysowano w siatce kwadratów, ich treść była rysunkowa, ale zawierały informacje o wysokościach i odległościach. Najstarsze znane mapy chińskie pochodzą z VI w. p.n.e. Chiny osiągnęły wysoki stopień wiedzy geograficznej, który jednak nie wywarł wpływu na starożytne kultury europejskie ze względu na słabą łączność, ograniczoną do wymiany dóbr materialnych.
W starożytnej geografii hinduskiej mitologiczne wyobrażenie świata przedstawione jest w poematach Ramajana i Mahabharata z IV-I w. p.n.e, z Ziemią wyobrażoną jako kwiat lotosu, kontrastuje z realną znajomością świata i zjawisk przyrodniczych. Hinduscy żeglarze z II tysiąclecia p.n.e. odbywali podróże morskie do ujścia Eufratu, Wietnamu pd.- zach. Arabii i wschodniej Afryki, wykorzystując kierunki wiatrów monsunowych, zimą udawali się na zachód, a latem na wschód. W I w. nawiązywali kontakty handlowe z Egiptem , a za jego pośrednictwem z Rzymem. Również Chińczycy w III w. p.n.e. posiadali obszerne wiadomości geograficzne o pd.-wsch. (Japonia, Tajwan, Korea, Wietnam) i centralnej Azji, Bliskim Wschodzie i Grecji, nabyte podczas wojen oraz wypraw dyplomatycznych i handlowych. W II wieku p.n.e poprzez Azję Środkową utrzymywali kontakty handlowe z krajami wschodniej części basenu Morza Śródziemnego; w I wieku utrzymywali komunikację morską z Indonezją, Indiami, Sumatrą i Jawą, a z końcem II wieku p.n.e. odbyli trzy wielkie podróże lądowe do Mongolii i Gobii, na Wyżynę Irańską i w Hindukusz, nad Ganges. Chińska ekumena obejmowała 30 mln km² powierzchni. Z I tysiąclecia p.n.e. pochodzą opisy kraju i próby jego regionalizacji. Ziemię wyobrażano sobie jako płaską , okrągłą tarczę, otoczoną górami i kręgiem oceanu z cesarstwem chińskim w środku. Kartografia chińska stała na wysokim poziomie, znany był kompas, zasady niwelacji. Mapy rysowano w siatce kwadratów, ich treść była rysunkowa, ale zawierały informacje o wysokościach i odległościach. Najstarsze znane mapy chińskie pochodzą z VI w. p.n.e. Chiny osiągnęły wysoki stopień wiedzy geograficznej, który jednak nie wywarł wpływu na starożytne kultury europejskie ze względu na słabą łączność, ograniczoną do wymiany dóbr materialnych.
mezopotamia między Eufratem i Tygrysem
Chiny między żółtą rzeką i jangcy
egipt Nil
kluczem do powsawania cywilizacji była obecność wody, między rzekami, zwykle suche klimaty w klimacie zwrotnikowym suchym ;]