KRAJOBRAZ KRASOWY: Zespól form krasowych tworzy jeden z najbardziej osobliwych krajobrazów, z którym wiąże się zanikanie wód powierzchniowych i ich podziemne krążenie. Jasnoszare wapienne grzbiety z iglicami i urwistymi ścianami, znikoma warstwa gleby, skąpa roślinność czynią z regionów krasowych ubogie obszary z osadnictwem skupionym w płaskich obniżeniach krasowych. Krasowieniu ulegają wapienie, dolomity, gipsy występujące zarówno na powierzchni, jak i wewnątrz masywu skalnego, dokąd woda dostaje się szczelinami. Zawartość dwutlenku węgla w wodzie zwiększa zdolność rozpuszczania skał węglanowych. Tempo tego procesu zależy również od właściwości samej skały, ale także od ilości opadów, temperatury powietrza i prędkości przepływu wody. W wyniku rozpuszczania powstają formy krasowe na powierzchniach terenu i w obrębie warstw wapiennych. Najmniejszymi, zewnętrznymi formami krasowymi są ospa krasowa i żłobki krasowe - bruzdy kształtowane pod wpływem wody spływającej po nachylonych nagich skałach. W rzeźbie terenu przeważają zagłębienia o różnych wielkościach i kształtach. Charakterystyczną formą jest lej krasowy, który stanowi zamknięte zagłębienie, łączące się szczeliną z podziemnym systemem próżni krasowych. Leje pogłębiają się, rozszerzają i łączą się ze sobą, tworząc uwaiy, które przekształcają się w rozległe obniżenia krasowe, czyli polja.
Skamieniałości – zachowane w skałach szczątki organizmów (skamieniałości właściwe, strukturalne), a także ślady ich aktywności życiowej (skamieniałości śladowe). Skamieniałości powstają w wyniku procesu fosylizacji. Najczęściej fosylizacji ulegają tylko części szkieletowe. Proces ten zachodzi w wyniku zastąpienia pierwotnej substancji budującej części twarde organizmu innymi związkami mineralnymi (najczęściej węglanem wapnia lub krzemionką, a rzadziej np. dolomitem, syderytem, limonitem, pirytem lub fosforanami) o tym samym składzie chemicznym (np. przejście aragonitu w bardziej stabilny kalcyt) lub odmiennym składzie chemicznym. W przypadku części twardych zbudowanych ze stabilnycSkamieniałości – zachowane w skałach szczątki organizmów (skamieniałości właściwe, strukturalne), a także ślady ich aktywności życiowej (skamieniałości śladowe). Skamieniałości powstają w wyniku procesu fosylizacji. Najczęściej fosylizacji ulegają tylko części szkieletowe. Proces ten zachodzi w wyniku zastąpienia pierwotnej substancji budującej części twarde organizmu innymi związkami mineralnymi (najczęściej węglanem wapnia lub krzemionką, a rzadziej np. dolomitem, syderytem, limonitem, pirytem lub fosforanami) o tym samym składzie chemicznym (np. przejście aragonitu w bardziej stabilny kalcyt) lub odmiennym składzie chemicznym. W przypadku części twardych zbudowanych ze stabilnych substancji (np. kalcytu, krzemionki) zachowują się one czasami bez żadnych przekształceń
Wąwóz – rodzaj głębokiej, suchej doliny okresowo odwadnianej, która cechuje się stromymi, urwistymi zboczami oraz płaskim dnem. Powstaje w średnio spoistych skałach (gliny, lessy, iły) wskutek erozji dennej wód okresowych lub epizodycznych (erozja wąwozowa) i z czasem przekształca się w parów. Wąwozy mają długość do kilkunastu kilometrów i głębokość od kilku do stu metrów. Łączna długość wąwozów w Polsce wynosi ok. 35 000 km. Formy podobne do wąwozów mogą się również tworzyć w skałach krasowiejących (wapiennych, gipsowych) na skutek erozyjnej działalności wód płynących
KRAJOBRAZ KRASOWY: Zespól form krasowych tworzy jeden z najbardziej osobliwych krajobrazów, z którym wiąże się zanikanie wód powierzchniowych i ich podziemne krążenie. Jasnoszare wapienne grzbiety z iglicami i urwistymi ścianami, znikoma warstwa gleby, skąpa roślinność czynią z regionów krasowych ubogie obszary z osadnictwem skupionym w płaskich obniżeniach krasowych. Krasowieniu ulegają wapienie, dolomity, gipsy występujące zarówno na powierzchni, jak i wewnątrz masywu skalnego, dokąd woda dostaje się szczelinami. Zawartość dwutlenku węgla w wodzie zwiększa zdolność rozpuszczania skał węglanowych. Tempo tego procesu zależy również od właściwości samej skały, ale także od ilości opadów, temperatury powietrza i prędkości przepływu wody. W wyniku rozpuszczania powstają formy krasowe na powierzchniach terenu i w obrębie warstw wapiennych. Najmniejszymi, zewnętrznymi formami krasowymi są ospa krasowa i żłobki krasowe - bruzdy kształtowane pod wpływem wody spływającej po nachylonych nagich skałach. W rzeźbie terenu przeważają zagłębienia o różnych wielkościach i kształtach. Charakterystyczną formą jest lej krasowy, który stanowi zamknięte zagłębienie, łączące się szczeliną z podziemnym systemem próżni krasowych. Leje pogłębiają się, rozszerzają i łączą się ze sobą, tworząc uwaiy, które przekształcają się w rozległe obniżenia krasowe, czyli polja.
Skamieniałości – zachowane w skałach szczątki organizmów (skamieniałości właściwe, strukturalne), a także ślady ich aktywności życiowej (skamieniałości śladowe). Skamieniałości powstają w wyniku procesu fosylizacji. Najczęściej fosylizacji ulegają tylko części szkieletowe. Proces ten zachodzi w wyniku zastąpienia pierwotnej substancji budującej części twarde organizmu innymi związkami mineralnymi (najczęściej węglanem wapnia lub krzemionką, a rzadziej np. dolomitem, syderytem, limonitem, pirytem lub fosforanami) o tym samym składzie chemicznym (np. przejście aragonitu w bardziej stabilny kalcyt) lub odmiennym składzie chemicznym. W przypadku części twardych zbudowanych ze stabilnycSkamieniałości – zachowane w skałach szczątki organizmów (skamieniałości właściwe, strukturalne), a także ślady ich aktywności życiowej (skamieniałości śladowe). Skamieniałości powstają w wyniku procesu fosylizacji. Najczęściej fosylizacji ulegają tylko części szkieletowe. Proces ten zachodzi w wyniku zastąpienia pierwotnej substancji budującej części twarde organizmu innymi związkami mineralnymi (najczęściej węglanem wapnia lub krzemionką, a rzadziej np. dolomitem, syderytem, limonitem, pirytem lub fosforanami) o tym samym składzie chemicznym (np. przejście aragonitu w bardziej stabilny kalcyt) lub odmiennym składzie chemicznym. W przypadku części twardych zbudowanych ze stabilnych substancji (np. kalcytu, krzemionki) zachowują się one czasami bez żadnych przekształceń
Wąwóz – rodzaj głębokiej, suchej doliny okresowo odwadnianej, która cechuje się stromymi, urwistymi zboczami oraz płaskim dnem. Powstaje w średnio spoistych skałach (gliny, lessy, iły) wskutek erozji dennej wód okresowych lub epizodycznych (erozja wąwozowa) i z czasem przekształca się w parów. Wąwozy mają długość do kilkunastu kilometrów i głębokość od kilku do stu metrów. Łączna długość wąwozów w Polsce wynosi ok. 35 000 km. Formy podobne do wąwozów mogą się również tworzyć w skałach krasowiejących (wapiennych, gipsowych) na skutek erozyjnej działalności wód płynących