Dance macabre, czyli motyw śmierci był popularny w literaturze i sztuce średniowiecza. Tanatyczne motywy wyrażały zainteresowanie śmiercią i życiem wiecznym. Utworów było wiele dla porównania przyjrzyjmy się dwóm, należącym do różnych dziedzin twórczości artystycznej: literatury i rzeźby. Twórcy tych dzieł odwołali się do tego samego motywu tańca śmierci jednak nieco inaczej go opracowali.
Człowiek epoki Średniowiecza był oswojony z umieraniem, bowiem śmierć towarzyszyła każdemu od najmłodszych lat – na oczach wszystkich umierali członkowie rodzin, na ulicach umierali biedacy i żebracy. Pamiętajmy, że w Średniowieczu przeszły przez Europę wielkie zarazy, które z jednej strony znieczuliły ludzi na widoki agonii, a z drugiej strony uświadomiły im nieuchronność ludzkiego umierania. Śmierć była dla człowieka tylko zmianą jakościową – przejściem do innego, lepszego świata, a nie końcem życia. Stąd też przerażeniu towarzyszyła swoista fascynacja motywem śmierci.
Dance macabre, czyli motyw śmierci był popularny w literaturze i sztuce średniowiecza. Tanatyczne motywy wyrażały zainteresowanie śmiercią i życiem wiecznym. Utworów było wiele dla porównania przyjrzyjmy się dwóm, należącym do różnych dziedzin twórczości artystycznej: literatury i rzeźby. Twórcy tych dzieł odwołali się do tego samego motywu tańca śmierci jednak nieco inaczej go opracowali.
Człowiek epoki Średniowiecza był oswojony z umieraniem, bowiem śmierć towarzyszyła każdemu od najmłodszych lat – na oczach wszystkich umierali członkowie rodzin, na ulicach umierali biedacy i żebracy. Pamiętajmy, że w Średniowieczu przeszły przez Europę wielkie zarazy, które z jednej strony znieczuliły ludzi na widoki agonii, a z drugiej strony uświadomiły im nieuchronność ludzkiego umierania. Śmierć była dla człowieka tylko zmianą jakościową – przejściem do innego, lepszego świata, a nie końcem życia. Stąd też przerażeniu towarzyszyła swoista fascynacja motywem śmierci.