Po odzyskaniu niepodległości Warszawa została stolicą niepodległej Polski, która jednak musiała się wtedy zmierzyć z licznymi problemami gospodarczymi, takimi jak hiperinflacja czy zniszczenia wojenna. Dodatkowym zagrożeniem okazała się być wojna polsko-bolszewicka, która rozpoczęła się w 1919 roku, a latem 1920 roku nawała wojsk radzieckich zagroziła Warszawie, jednak dzięki zwycięstwu w bitwie warszawskiej udało się odepchnąć Armię Czerwoną od stolicy i ustanowić ostatecznie granice II Rzeczypospolitej. Warszawa stała się administracyjną stolicą, a więc zamieszkał tu prezydent, ustanowiono Sejm.
W tej kwestii nie obyło się bez problemów. 16 grudnia 1922 roku w Zachęcie przy placu Małachowskiego od kul zamachowca, Eligiusza Niewiadomskiego, zginął prezydent Gabriel Narutowicz. Natomiast kilka lat później, w maju 1926 roku, w wyniku przewrotu majowego władzę przejął Józef Piłsudski, którego wojska obsadziły najważniejsze stanowiska w kraju swoimi ludźmi, wprowadzając władzę autorytarną.
Na tle dobrej koniunktury lat 20. XX wieku miasto zaczęło się rozwijać. Port lotniczy przeniesiono z pola Mokotowskiego na Okęcie, zaczęto planować budowę metra i linii średnicowej, zaplanowano i zaczęto budować nowe, willowe osiedla mieszkalne poza ścisłym Śródmieściem, między innymi na Żoliborzu, Ochocie czy na Mokotowie. Rozpoczęto rozbudowę miejskiej infrastruktury tak, aby objęła ona także nowe dzielnice Warszawy, dotychczas pozbawione podstawowych mediów. Dobry okres dla miasta zakończył wielki kryzys lat 30.
Po jego przeminięciu dobre czasy dla miasta ponownie rozpoczęły się w 1934 roku, kiedy prezydentem miasta został Stefan Starzyński. Za główny cel postawił sobie rozbudowę infrastruktury społecznej (w tym szkół powszechnych) w dzielnicach dotychczas jej pozbawionych, m.in. na Bródnie, Marymoncie czy Siekierkach. Powstało także wiele nowych osiedli, m.in. Sadyba, Ochota, Rakowiec, Saska Kępa. Powstawały nowe parki (Park Sowińskiego), ulice (Bonifraterska) i założenia urbanistyczne (Aleja Na Skarpie). Stopniowo poszerzały się granice miasta, m.in. o Służew czy Bielany. Warszawę nazywano w ówczesnych czasach Paryżem Północy.
W 1939 roku zdecydowana większość warszawskich sił była już skierowana na przygotowania do wojny, szczególnie latem – w lipcu i sierpniu. Wiele pomysłów, m.in. dzielnica im. Piłsudskiego na Polu Mokotowskim, popadły w zapomnienie. Czym prędzej kończono miejskie inwestycje, przygotowywano ludność, organizowano testowe alarmy przeciwlotnicze i kopano rowy. W ostatnich dniach sierpnia stosowano zaciemnienie. Pierwsze bomby na miasto spadły już 1 września 1939 roku nad ranem. W dniu wybuchu wojny Warszawa liczyła 1 375 000 mieszkańców, z czego około 300 tysięcy stanowiła mniejszość żydowska skupiona na Muranowie oraz Starej Pradze.
Więcej pod... http://warszawa.wikia.com/wiki/Warszawa
Po odzyskaniu niepodległości Warszawa została stolicą niepodległej Polski, która jednak musiała się wtedy zmierzyć z licznymi problemami gospodarczymi, takimi jak hiperinflacja czy zniszczenia wojenna. Dodatkowym zagrożeniem okazała się być wojna polsko-bolszewicka, która rozpoczęła się w 1919 roku, a latem 1920 roku nawała wojsk radzieckich zagroziła Warszawie, jednak dzięki zwycięstwu w bitwie warszawskiej udało się odepchnąć Armię Czerwoną od stolicy i ustanowić ostatecznie granice II Rzeczypospolitej. Warszawa stała się administracyjną stolicą, a więc zamieszkał tu prezydent, ustanowiono Sejm.
W tej kwestii nie obyło się bez problemów. 16 grudnia 1922 roku w Zachęcie przy placu Małachowskiego od kul zamachowca, Eligiusza Niewiadomskiego, zginął prezydent Gabriel Narutowicz. Natomiast kilka lat później, w maju 1926 roku, w wyniku przewrotu majowego władzę przejął Józef Piłsudski, którego wojska obsadziły najważniejsze stanowiska w kraju swoimi ludźmi, wprowadzając władzę autorytarną.
Na tle dobrej koniunktury lat 20. XX wieku miasto zaczęło się rozwijać. Port lotniczy przeniesiono z pola Mokotowskiego na Okęcie, zaczęto planować budowę metra i linii średnicowej, zaplanowano i zaczęto budować nowe, willowe osiedla mieszkalne poza ścisłym Śródmieściem, między innymi na Żoliborzu, Ochocie czy na Mokotowie. Rozpoczęto rozbudowę miejskiej infrastruktury tak, aby objęła ona także nowe dzielnice Warszawy, dotychczas pozbawione podstawowych mediów. Dobry okres dla miasta zakończył wielki kryzys lat 30.
Po jego przeminięciu dobre czasy dla miasta ponownie rozpoczęły się w 1934 roku, kiedy prezydentem miasta został Stefan Starzyński. Za główny cel postawił sobie rozbudowę infrastruktury społecznej (w tym szkół powszechnych) w dzielnicach dotychczas jej pozbawionych, m.in. na Bródnie, Marymoncie czy Siekierkach. Powstało także wiele nowych osiedli, m.in. Sadyba, Ochota, Rakowiec, Saska Kępa. Powstawały nowe parki (Park Sowińskiego), ulice (Bonifraterska) i założenia urbanistyczne (Aleja Na Skarpie). Stopniowo poszerzały się granice miasta, m.in. o Służew czy Bielany. Warszawę nazywano w ówczesnych czasach Paryżem Północy.
W 1939 roku zdecydowana większość warszawskich sił była już skierowana na przygotowania do wojny, szczególnie latem – w lipcu i sierpniu. Wiele pomysłów, m.in. dzielnica im. Piłsudskiego na Polu Mokotowskim, popadły w zapomnienie. Czym prędzej kończono miejskie inwestycje, przygotowywano ludność, organizowano testowe alarmy przeciwlotnicze i kopano rowy. W ostatnich dniach sierpnia stosowano zaciemnienie. Pierwsze bomby na miasto spadły już 1 września 1939 roku nad ranem. W dniu wybuchu wojny Warszawa liczyła 1 375 000 mieszkańców, z czego około 300 tysięcy stanowiła mniejszość żydowska skupiona na Muranowie oraz Starej Pradze.
Więcej pod... http://warszawa.wikia.com/wiki/Warszawa