W ustroju feudalnym trudno wskazać wyraźnie sąd, który byłby najwyższym, ponieważ istotą ustroju feudalnego był podział społeczeństwa na stany, z których każdy rządził się swoim odrębnym prawem i w zasadzie podlegał swoim sądom. Ponadto dla wskazania najwyższego sądu niezbędne jest wykształcenie się hierarchii jako rezultatu systemu odwoławczego, który w zasadzie w średniowieczu nie istniał. W najważniejszym systemie prawa w Polsce - w prawie dla stanu szlacheckiego - stosunkowo nowocześnie skonstruowana apelacja wprowadzona została kodeksem procesowym (tym samym dla postępowania cywilnego i karnego) Formula processus z 1523 r. Dalszą konsekwencją było powołanie w 1578 r. Trybunału Koronnego (w 1581 r. Trybunału Litewskiego) jako sądu najwyższej instancji. Znamienne, że Trybunał był sądem oddzielonym od władzy ustawodawczej i wykonawczej, zaś sędziowie byli wybierani corocznie na sejmikach szlacheckich. Trybunał nie był sądem królewskim; był to sąd szlachty, która była suwerenem politycznym w demokratycznej Rzeczypospolitej szlacheckiej.
W XIX w., po utracie przez Polskę niepodległości, na ziemiach polskich funkcjonowały jedynie okresowo organizmy autonomiczne. W Księstwie Warszawskim (1807-1815) po raz pierwszy wprowadzona została, na wzór francuski, nowoczesna instytucja kasacji. Funkcje sądu kasacyjnego pełniła Rada Stanu. Po 1815 r. w Królestwie Polskim dla rozpatrywania skarg kasacyjnych w sprawach cywilnych powołany został Sąd Najwyższej Instancji; ówczesna kasacja nabrała jednak cech rewizji. Po nieudanych antyrosyjskich powstaniach okupant rosyjski stopniowo zlikwidował odrębny polski system sądowy, zastępując go rosyjskim, nieznającym kasacji.
W ustroju feudalnym trudno wskazać wyraźnie sąd, który byłby najwyższym, ponieważ istotą ustroju feudalnego był podział społeczeństwa na stany, z których każdy rządził się swoim odrębnym prawem i w zasadzie podlegał swoim sądom. Ponadto dla wskazania najwyższego sądu niezbędne jest wykształcenie się hierarchii jako rezultatu systemu odwoławczego, który w zasadzie w średniowieczu nie istniał. W najważniejszym systemie prawa w Polsce - w prawie dla stanu szlacheckiego - stosunkowo nowocześnie skonstruowana apelacja wprowadzona została kodeksem procesowym (tym samym dla postępowania cywilnego i karnego) Formula processus z 1523 r. Dalszą konsekwencją było powołanie w 1578 r. Trybunału Koronnego (w 1581 r. Trybunału Litewskiego) jako sądu najwyższej instancji. Znamienne, że Trybunał był sądem oddzielonym od władzy ustawodawczej i wykonawczej, zaś sędziowie byli wybierani corocznie na sejmikach szlacheckich. Trybunał nie był sądem królewskim; był to sąd szlachty, która była suwerenem politycznym w demokratycznej Rzeczypospolitej szlacheckiej.
W XIX w., po utracie przez Polskę niepodległości, na ziemiach polskich funkcjonowały jedynie okresowo organizmy autonomiczne. W Księstwie Warszawskim (1807-1815) po raz pierwszy wprowadzona została, na wzór francuski, nowoczesna instytucja kasacji. Funkcje sądu kasacyjnego pełniła Rada Stanu. Po 1815 r. w Królestwie Polskim dla rozpatrywania skarg kasacyjnych w sprawach cywilnych powołany został Sąd Najwyższej Instancji; ówczesna kasacja nabrała jednak cech rewizji. Po nieudanych antyrosyjskich powstaniach okupant rosyjski stopniowo zlikwidował odrębny polski system sądowy, zastępując go rosyjskim, nieznającym kasacji.