Teatr posiada ogromne bogactwo treści i formy, dlatego ma potężne możliwości oddziaływania na odbiorcę. To sztuka, która jednoczy w sobie wiele innych - w zależności od dominacji jednej z nich tworzy się rodzaj teatru. Kochają ją ci, którzy są spragnieni sztuki "w ogóle" i mają szczególną skłonność do marzeń oraz tęsknotę za czymś niezwykłym, magicznym, tajemniczym, odświętnym i świętym. Teatr należy bowiem do tej niezwykłej, niepowtarzalnej sztuki, która przyczynia się do równomiernego rozwoju osobowości i różnych jej sfer: intelektualnej, społecznej, moralnej, artystycznej i emocjonalnej. Czyni to w sposób najwszechstronniejszy i najbogatszy równocześnie, bo wielowymiarowo, wielowątkowowo, wielozakresowo i wielodziedzinowo. Teatr rozszerza, pomnaża indywidualną egzystencję. Każdy nosi w sobie pragnienie, by być kimś innym, przeżywać coś innego, nowego, móc uczestniczyć w wielu wydarzeniach, być w kilku, ba - w kilkunastu miejscach równocześnie, zwielokrotnić samego siebie. To umożliwia właśnie teatr.
Zrozumienie sztuki teatru ma ogromne znaczenie w procesie edukacji teatralnej dzieci i młodzieży - przyszłych świadomych odbiorców sztuki w ogóle, teatru zaś w szczególności. Mówiło się o tym obszernie i gorąco dyskutowało podczas znakomicie przygotowanego Kongresu Polskiego Teatru dla Dzieci i Młodzieży, który odbył się w Poznaniu, w dniach 20-22 marca 2005 roku1. Edukację teatralną należy rozpocząć już w wieku przedszkolnym i kontynuować ją wytrwale, systematycznie, w szkole podstawowej, w gimnazjum, w szkole średniej i wyższej. Dziecko jest wyjątkowo chłonnym odbiorcą, żywo reagującym na bodźce wizualne. Mały widz spontanicznie reaguje także na ruch sceniczny, pragnie również pomagać bohaterom scenicznym, którzy są "zagrożeni" i z całą mocą uprzedza ich o "czyhającym niebezpieczeństwie".
Teatr posiada ogromne bogactwo treści i formy, dlatego ma potężne możliwości oddziaływania na odbiorcę. To sztuka, która jednoczy w sobie wiele innych - w zależności od dominacji jednej z nich tworzy się rodzaj teatru. Kochają ją ci, którzy są spragnieni sztuki "w ogóle" i mają szczególną skłonność do marzeń oraz tęsknotę za czymś niezwykłym, magicznym, tajemniczym, odświętnym i świętym. Teatr należy bowiem do tej niezwykłej, niepowtarzalnej sztuki, która przyczynia się do równomiernego rozwoju osobowości i różnych jej sfer: intelektualnej, społecznej, moralnej, artystycznej i emocjonalnej. Czyni to w sposób najwszechstronniejszy i najbogatszy równocześnie, bo wielowymiarowo, wielowątkowowo, wielozakresowo i wielodziedzinowo. Teatr rozszerza, pomnaża indywidualną egzystencję. Każdy nosi w sobie pragnienie, by być kimś innym, przeżywać coś innego, nowego, móc uczestniczyć w wielu wydarzeniach, być w kilku, ba - w kilkunastu miejscach równocześnie, zwielokrotnić samego siebie. To umożliwia właśnie teatr.
Zrozumienie sztuki teatru ma ogromne znaczenie w procesie edukacji teatralnej dzieci i młodzieży - przyszłych świadomych odbiorców sztuki w ogóle, teatru zaś w szczególności. Mówiło się o tym obszernie i gorąco dyskutowało podczas znakomicie przygotowanego Kongresu Polskiego Teatru dla Dzieci i Młodzieży, który odbył się w Poznaniu, w dniach 20-22 marca 2005 roku1. Edukację teatralną należy rozpocząć już w wieku przedszkolnym i kontynuować ją wytrwale, systematycznie, w szkole podstawowej, w gimnazjum, w szkole średniej i wyższej. Dziecko jest wyjątkowo chłonnym odbiorcą, żywo reagującym na bodźce wizualne. Mały widz spontanicznie reaguje także na ruch sceniczny, pragnie również pomagać bohaterom scenicznym, którzy są "zagrożeni" i z całą mocą uprzedza ich o "czyhającym niebezpieczeństwie".