zjawisko ścisłego współżycia przynajmniej dwóch gatunkuw organizmów, które przynosi korzyść każdej ze stron mutualizm lub jednej, a drugiej nie szkodzi (komensalizm). Jednak często trudno ustalić dokładny bilans strat i zysków współżyjących organizmów. W klasycznej teorii symbiozy, zaproponowanej przez twórcę tego terminu antona de bary, zawiera się także pasożytnictewo. Jest to uzasadnione m.in. dlatego, że w niektórych układach charakter współżycia może zmieniać się w czasie i jeden z symbiontów może w pewnych okresach czerpać więcej korzyści, stając się posożytem i doprowadzając do upośledzenia lub śmierci drugiego symbionta (organizmu żyjącego w symbiozie z innym).
Mikoryza, występowanie tkanek grzyba w korzeniach niektórych (prawdopodobnie większości) gatunków roślin, będące formą symbiozy.
Mikoryza może być zewnętrzna (ektotroficzna), gdy strzępki grzybni oplatają korzenie tworząc na ich wierzchu gęstą pilśń, i wewnętrzna (endotroficzna), gdy wnikają do wnętrza tkanek korzenia.
Odrębnym typem jest mikoryza pęcherzykowo-arbuskularna. Grzyb otrzymuje od rośliny węglowodany, w zamian dostarcza wodę, składniki mineralne oraz witaminy i regulatory wzrostu.
Mikoryza zewnętrzna występuje przede wszystkim u drzew, mikoryza wewnętrzna u drzew i roślin zielnych. Mikoryzę odkrył w 1880 polski botanik f.kamieński.
zjawisko ścisłego współżycia przynajmniej dwóch gatunkuw organizmów, które przynosi korzyść każdej ze stron mutualizm lub jednej, a drugiej nie szkodzi (komensalizm). Jednak często trudno ustalić dokładny bilans strat i zysków współżyjących organizmów. W klasycznej teorii symbiozy, zaproponowanej przez twórcę tego terminu antona de bary, zawiera się także pasożytnictewo. Jest to uzasadnione m.in. dlatego, że w niektórych układach charakter współżycia może zmieniać się w czasie i jeden z symbiontów może w pewnych okresach czerpać więcej korzyści, stając się posożytem i doprowadzając do upośledzenia lub śmierci drugiego symbionta (organizmu żyjącego w symbiozie z innym).
Mikoryza, występowanie tkanek grzyba w korzeniach niektórych (prawdopodobnie większości) gatunków roślin, będące formą symbiozy.
Mikoryza może być zewnętrzna (ektotroficzna), gdy strzępki grzybni oplatają korzenie tworząc na ich wierzchu gęstą pilśń, i wewnętrzna (endotroficzna), gdy wnikają do wnętrza tkanek korzenia.
Odrębnym typem jest mikoryza pęcherzykowo-arbuskularna. Grzyb otrzymuje od rośliny węglowodany, w zamian dostarcza wodę, składniki mineralne oraz witaminy i regulatory wzrostu.
Mikoryza zewnętrzna występuje przede wszystkim u drzew, mikoryza wewnętrzna u drzew i roślin zielnych. Mikoryzę odkrył w 1880 polski botanik f.kamieński.