Dywizjonizm, metoda podziału plamy barwnej zastosowana najpierw przez impresjonistów, rozwinięta i usystematyzowana przez neoimpresjonistów G. Seurata i P. Signaca w technikę pointylizmu. Stosowany w celu oddania bogactwa wrażeń barwnych. D. polega na tworzeniu plamy barwnej z kładzionych oddzielnie obok siebie drobnych, nieregularnych plamek farby i ograniczeniu palety do czystych barw widma słonecznego. Plamki farb wzajemnie oddziałują na siebie i przy patrzeniu na obraz z pewnej odległości łączą się w siatkówce oka patrzącego, wywołując wrażenie intensywnych, świetlistych plam barwnych, niemożliwych do osiągnięcia przez mieszanie farb na palecie. Dywizjonizm opierał się na odkryciach fizyków dotyczących rozbicia wiązki białego światła na barwy spektralne (teoria symultanicznego kontrastu barw M.E. Chevreula 1839, prace H. Helmholtza, J.C. Maxwella, O.N. Rooda) oraz praw fizjologii i psychologii widzenia.
Pointylizm, metoda malarska charakterystyczna dla twórczości neoimpresjonistów, polegająca na kładzeniu obok siebie podobnych w formie, jednakowej wielkości małych plamek czystego koloru, dzięki czemu powierzchnia obrazu stwarza wrażenie barwnej wibracji.
Postimpresjonizm, ogólny termin, którym określa się odwrót od impresjonizmu. Artyści początkowo związani z tym ruchem zaczęli tworzyć dzieła bardziej dosłowne, mniej "wrażeniowe".
Przyjmuje się, że postimpresjonizm wystąpił w latach 1886-1905. Wybitni przedstawiciele tego kierunku to: V. van Gogh, P. Gauguin, P. Cézanne oraz H. Toulouse-Lautrec, który zachował najwięcej elementów impresjonizmu, zmierzał jednak w swych dziełach do silnej ekspresji i dekoracyjności linii.
W Polsce terminem postimpresjonizmu określa się kierunki kolorystyczne w malarstwie, zwłaszcza twórczość grupy kapistów.
Dywizjonizm, metoda podziału plamy barwnej zastosowana najpierw przez impresjonistów, rozwinięta i usystematyzowana przez neoimpresjonistów G. Seurata i P. Signaca w technikę pointylizmu. Stosowany w celu oddania bogactwa wrażeń barwnych. D. polega na tworzeniu plamy barwnej z kładzionych oddzielnie obok siebie drobnych, nieregularnych plamek farby i ograniczeniu palety do czystych barw widma słonecznego. Plamki farb wzajemnie oddziałują na siebie i przy patrzeniu na obraz z pewnej odległości łączą się w siatkówce oka patrzącego, wywołując wrażenie intensywnych, świetlistych plam barwnych, niemożliwych do osiągnięcia przez mieszanie farb na palecie. Dywizjonizm opierał się na odkryciach fizyków dotyczących rozbicia wiązki białego światła na barwy spektralne (teoria symultanicznego kontrastu barw M.E. Chevreula 1839, prace H. Helmholtza, J.C. Maxwella, O.N. Rooda) oraz praw fizjologii i psychologii widzenia.
Pointylizm, metoda malarska charakterystyczna dla twórczości neoimpresjonistów, polegająca na kładzeniu obok siebie podobnych w formie, jednakowej wielkości małych plamek czystego koloru, dzięki czemu powierzchnia obrazu stwarza wrażenie barwnej wibracji.
Postimpresjonizm, ogólny termin, którym określa się odwrót od impresjonizmu. Artyści początkowo związani z tym ruchem zaczęli tworzyć dzieła bardziej dosłowne, mniej "wrażeniowe".
Przyjmuje się, że postimpresjonizm wystąpił w latach 1886-1905. Wybitni przedstawiciele tego kierunku to: V. van Gogh, P. Gauguin, P. Cézanne oraz H. Toulouse-Lautrec, który zachował najwięcej elementów impresjonizmu, zmierzał jednak w swych dziełach do silnej ekspresji i dekoracyjności linii.
W Polsce terminem postimpresjonizmu określa się kierunki kolorystyczne w malarstwie, zwłaszcza twórczość grupy kapistów.