Na działalność niszczącą erozji eolicznej składają się deflacja, czyli wywiewanie zwietrzałego materiału skalnego (w wyniku tego procesu powstają m.in. rynny deflacyjne, wanny deflacyjne, misy deflacyjne, wydmuszyska, ostańce deflacyjne, bruki deflacyjne), oraz korazja, czyli szlifowanie, ścieranie i żłobienie powierzchni skalnych przez piasek niesiony wiatrem (w wyniku tego procesu powstają m.in. wygłady eoliczne, bruzdy korazyjne, jardangi, graniaki wiatrowe, grzyby skalne, okapy skalne).
Działalność akumulacyjna erozji eolicznej objawia się w mikroformach (m.in. zmarszczki eoliczne, języki piaszczyste), mezoformach (wydmy piaszczyste) oraz makroformach (długie i szerokie wały piaszczyste – draa).
Procesem erozji eolicznej mającym główny wpływ na działalność niszczącą i akumulacyjną jest działalność transportowa wiatru. Drobne cząstki skalne (piasek) mogą być przez wiatr poruszane, przesuwane, toczone, podrzucane i unoszone. W wyniku tego poruszania zaokrągleniu ulegają ziarna piasku, wywiewany wiatrem piasek może szlifować i ścierać powierzchnie skalne, by w końcu zostać zakumulowanym
Korazja (rodzaj abrazji eolicznej) – proces polegający na szlifowaniu, żłobieniu, zdzieraniu i wygładzaniu powierzchni skał (podłoża skalnego) wskutek uderzeń ziaren piasku niesionego przez wiatr.
Wiatr podobnie jak woda czy lód, może przenosić okruchy skalne na znaczne odległości. Pył i piasek niesione przez wiatr, szlifują podłoże. Niszczenie powierzchni skalnej poprzez uderzanie w nią ziarnami piasku i okruchami skał nosi nazwę korazji. W wyniku tego zjawiska powstają grzyby skalne. Kiedy zmniejsza się prędkość wiatru, następuje akumulacja niesionego materiału. Wówczas powstają wydmy. W zależności od kształtu dzieli się je na: wydmy paraboliczne oraz barchany.
Szybszemu niszczeniu ulegają zwietrzałe, mniej odporne partie skał, dzięki czemu pierwotne formy rzeźby przybierają często fantazyjne kształty.
Formy korazyjne:
grzyby skalne graniaki (m. in. w Polsce, np. "Skałki Piekło pod Niekłaniem" w Górach Świętokrzyskich) - odłamki litej skały o średnicach dochodzących do kilkudziesięciu centymetrów, oszlifowane przez przewiewany piasek bruzdy eoliczne - wydłużone zagłębienia w miękkich skałach wygłady eoliczne - powierzchnie skalne oszlifowane przez wiatr (w miejscach silniej szlifowanych powstają zagłębienia, w słabiej - tworzą się garby) jardang
Na działalność niszczącą erozji eolicznej składają się deflacja, czyli wywiewanie zwietrzałego materiału skalnego (w wyniku tego procesu powstają m.in. rynny deflacyjne, wanny deflacyjne, misy deflacyjne, wydmuszyska, ostańce deflacyjne, bruki deflacyjne), oraz korazja, czyli szlifowanie, ścieranie i żłobienie powierzchni skalnych przez piasek niesiony wiatrem (w wyniku tego procesu powstają m.in. wygłady eoliczne, bruzdy korazyjne, jardangi, graniaki wiatrowe, grzyby skalne, okapy skalne).
Działalność akumulacyjna erozji eolicznej objawia się w mikroformach (m.in. zmarszczki eoliczne, języki piaszczyste), mezoformach (wydmy piaszczyste) oraz makroformach (długie i szerokie wały piaszczyste – draa).
Procesem erozji eolicznej mającym główny wpływ na działalność niszczącą i akumulacyjną jest działalność transportowa wiatru. Drobne cząstki skalne (piasek) mogą być przez wiatr poruszane, przesuwane, toczone, podrzucane i unoszone. W wyniku tego poruszania zaokrągleniu ulegają ziarna piasku, wywiewany wiatrem piasek może szlifować i ścierać powierzchnie skalne, by w końcu zostać zakumulowanym
Korazja (rodzaj abrazji eolicznej) – proces polegający na szlifowaniu, żłobieniu, zdzieraniu i wygładzaniu powierzchni skał (podłoża skalnego) wskutek uderzeń ziaren piasku niesionego przez wiatr.
Wiatr podobnie jak woda czy lód, może przenosić okruchy skalne na znaczne odległości. Pył i piasek niesione przez wiatr, szlifują podłoże. Niszczenie powierzchni skalnej poprzez uderzanie w nią ziarnami piasku i okruchami skał nosi nazwę korazji. W wyniku tego zjawiska powstają grzyby skalne. Kiedy zmniejsza się prędkość wiatru, następuje akumulacja niesionego materiału. Wówczas powstają wydmy. W zależności od kształtu dzieli się je na: wydmy paraboliczne oraz barchany.
Szybszemu niszczeniu ulegają zwietrzałe, mniej odporne partie skał, dzięki czemu pierwotne formy rzeźby przybierają często fantazyjne kształty.
Formy korazyjne:
grzyby skalne graniaki (m. in. w Polsce, np. "Skałki Piekło pod Niekłaniem" w Górach Świętokrzyskich) - odłamki litej skały o średnicach dochodzących do kilkudziesięciu centymetrów, oszlifowane przez przewiewany piasek bruzdy eoliczne - wydłużone zagłębienia w miękkich skałach wygłady eoliczne - powierzchnie skalne oszlifowane przez wiatr (w miejscach silniej szlifowanych powstają zagłębienia, w słabiej - tworzą się garby) jardang