Wyjaśnij jak w łodzydze powstają pierścienie przyrostów rocznych
madzia78783
Na wiosnę, gdy rozwijają się nowe pędy, kambium tworzy element} o szerokich światłach, wchodzące w skład drewna wczesnego. Służy ono przede wszystkim do przewodzenia wody do miejsc jej zużycia. U drzew iglastych jest to jaśniejsza część słoja, u drzew liściastych pierścieniowonaczyniowych — wyraźnie zaznaczające się, pierścieniowato ułożone, szerokie naczynia.
Natomiast drewno późne, zbudowane z elementów o wąskich światłach, pełni głównie funkcje mechaniczne. U drzew iglastych obejmuje ono ciemniejszą część słoja rocznego, u drzew liściastych pierścieniowonaczyniowych — część słoja, w której występują wąskie naczynia.
W naszych szerokościach geograficznych proces powstawania nowych warstw drewna w pniach zostaje zahamowany już w drugiej połowie sierpnia lub na początku września. Następnej wiosny tworzą się znowu elementy o szerokich światłach i dlatego pomiędzy drewnem późnym poprzedniego okresu wegetacyjnego a drewnem wczesnym okresu następnego widoczna jest wyraźna granica.
Wyrazistość granicy między jednym a drugim słojem zależy przede wszystkim od tego, jak dalece wczesna strefa słoja różni się od strefy późnej. U gatunków drzew iglastych i wielu liściastych (pierścieniowonaczyniowych) słoje na przekrojach mają wyraźne granice.
U innych gatunków, zwłaszcza o drewnie rozpierzchłonaczyniowym, zacierają się one.
Liczba słojów rocznych w pewnym miejscu pnia lub gałęzi jest zwykle wskaźnikiem wieku tej właśnie części organu, a ich szerokość jest miarą rocznego przyrostu pędu na grubość. Liczba słojów rocznych jest tym mniejsza, im dam przekrój jest bliżej wierzchołka wzrostu. Wynika to z faktu, że części organów leżące bliżej wierzchołka wzrostu są młodsze, co pozostaje w związku ze wzrostem wierzchołkowym organu. Należy pamiętać, że wskaźniki te nie zawsze są niezawodne. W pewnych warunkach słoje mogą w ogóle nie powstawać, w innych zaś mogą się podwajać.
Natomiast drewno późne, zbudowane z elementów o wąskich światłach, pełni głównie funkcje mechaniczne. U drzew iglastych obejmuje ono ciemniejszą część słoja rocznego, u drzew liściastych pierścieniowonaczyniowych — część słoja, w której występują wąskie naczynia.
W naszych szerokościach geograficznych proces powstawania nowych warstw drewna w pniach zostaje zahamowany już w drugiej połowie sierpnia lub na początku września. Następnej wiosny tworzą się znowu elementy o szerokich światłach i dlatego pomiędzy drewnem późnym poprzedniego okresu wegetacyjnego a drewnem wczesnym okresu następnego widoczna jest wyraźna granica.
Wyrazistość granicy między jednym a drugim słojem zależy przede wszystkim od tego, jak dalece wczesna strefa słoja różni się od strefy późnej. U gatunków drzew iglastych i wielu liściastych (pierścieniowonaczyniowych) słoje na przekrojach mają wyraźne granice.
U innych gatunków, zwłaszcza o drewnie rozpierzchłonaczyniowym, zacierają się one.
Liczba słojów rocznych w pewnym miejscu pnia lub gałęzi jest zwykle wskaźnikiem wieku tej właśnie części organu, a ich szerokość jest miarą rocznego przyrostu pędu na grubość. Liczba słojów rocznych jest tym mniejsza, im dam przekrój jest bliżej wierzchołka wzrostu. Wynika to z faktu, że części organów leżące bliżej wierzchołka wzrostu są młodsze, co pozostaje w związku ze wzrostem wierzchołkowym organu. Należy pamiętać, że wskaźniki te nie zawsze są niezawodne. W pewnych warunkach słoje mogą w ogóle nie powstawać, w innych zaś mogą się podwajać.