Question

Wyjaśnij, co jest przyczyną występowania na ziemi pór roku?...

Answer 1

Główną przyczyną występowania pór roku podczas ruchu obiegowego jest nachylenie osi ziemskiej oraz eliptyczny, nie kulisty kształt orbity ziemskiej. Co za tym idzie różna odległość Ziemi od Słońca w ciągu roku.

Answer 2

- ruch obiegowy ziemi dookoła słońca
- nachylenie osi ziemskiej w stosunku do ekliptyki
- rożna odległość ziemi od słońca w ciągu roku

Answer 3

Ziemia jest trzecią według oddalenia od słońca planetą Układu Słonecznego, jedyną zamieszkałą przez ludzi. Obraca się ona nie tylko wokół własnej osi, ale również krąży wokół Słońca, co nazywamy ruchem obiegowym. Ruch obiegowy Ziemi odbywa się po orbicie w kształcie elipsy zbliżonej do koła w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Słońce znajduje się w jednej z ogniskowych elipsy, co powoduje, że odległość Ziemi oraz jej prędkość liniowa zmieniają się w czasie ruchu obiegowego. Najbliżej Słońca nasza planeta znajduje się 2 stycznia. Znajduje się wówczas w punkcie zwanym peryhelium w odległości około 147 mln km, po czym ponownie się oddala aż do aphelium, gdzie osiąga odległość 152 mln km. Przypada to około 5 lipca. W czasie tego obiegu oś Ziemi utrzymuje stałe położenie i jest nachylona do płaszczyzny orbity pod kątem 66o33’.

Występowanie pór roku jest ściśle związane z ruchem obiegowym Ziemi, a główną ich przyczyną jest ukośne nachylenie osi obrotu naszej planety. Duży kąt nachylenia osi Ziemi do płaszczyzny orbity powoduje zmiany natężenia promieniowania Słońca, gdyż płaszczyznę ekliptyki wyznacza na sferze płaszczyzna orbity ziemskiej, a płaszczyznę równika niebieskiego – równik ziemski. Następstwem tego jest to, że równik zmienia w ciągu roku swoje położenie względem Słońca. W płaszczyźnie równika promienie słoneczne znajdują się tylko dwa razy w roku: 21 marca, gdy wkraczają na półkulę północną i 23 września, gdy przechodzą na półkulę południową. Po tych datach promieniowanie słoneczne oddala się od równika i wędrując po nachylonej ekliptyce przecina płaszczyzny kolejnych równoleżników, aby po osiągnięciu 23o27’ zawrócić i ponownie zbliżać się do równika. Graniczne równoleżniki nazywamy zwrotnikami. Na półkuli północnej jest to zwrotnik Raka, gdyż Słońce osiągając ten równoleżnik 21 czerwca wchodzi w gwiazdozbiór Raka. Na półkuli południowej granicznym równoleżnikiem jest zwrotnik Koziorożca, gdyż 22 grudnia Słońce osiąga ten punkt ekliptyki i jest widoczne wtedy z Ziemi na tle gwiazdozbioru Koziorożca.

21 marca i 23 września kula ziemska jest oświetlona równomiernie a dzień i noc na całej Ziemi są jednakowo długie i trwają po12 godzin. W tych dniach promienie zenitalne Słońca padają na równik

22 czerwca jest dniem przesilenia letniego. Pomiędzy 21 marca a 23 września bardziej oświetlona jest półkula północna. Do 22 czerwca zwiększa się na niej długość dnia, a po tej dacie zwiększa się długość nocy. W południe promienie słoneczne padają pionowo na zwrotnik Raka. Pomiędzy kołem podbiegunowym północnym i biegunem północnym trwa dzień polarny, a na samym biegunie północnym Słońce świeci nieustannie przez 6 miesięcy. Pomiędzy kołem podbiegunowym południowym a biegunem południowym Słońce nie ukazuje się nad horyzontem i trwa tam noc polarna.
22 grudnia to dzień przesilenia zimowego. Między 23 września a 21 marca Słońce bardziej oświetla półkulę południową, a na półkuli północnej dni są krótsze niż noce. 22 grudnia jest najkrótszym dniem na półkuli północnej natomiast na półkuli południowej najdłuższym. W tym dniu promienie zenitalne padają pionowo na zwrotnik Koziorożca. Między kołem podbiegunowym południowym a biegunem południowym trwa dzień polarny. Na półkuli północnej dzieje się odwrotnie – w strefie polarnej trwa noc polarna.
Dni równonocny oraz przesilenia letniego i zimowego wyznaczają daty rozpoczęcia astronomicznych pór roku. Na półkuli północnej pokrywają się one z porami kalendarzowymi, natomiast na półkuli południowej pory kalendarzowe są przesunięte w stosunku do astronomicznych o pół roku, czyli astronomicznej zimie odpowiada tam kalendarzowe lato.
Zwrotniki i koła podbiegunowe wyznaczają na Ziemi strefy o charakterystycznych zmianach warunków oświetlenia w ciągu roku. Wyróżniamy pięć stref oświetlenia naszej planety.

Jedną ze stref jest strefa międzyzwrotnikowa, w której Słońce raz na zwrotnikach a dwa razy w pozostałych szerokościach geograficznych góruje w zenicie. Otrzymuje ona najwięcej energii słonecznej, a różnice w trwaniu dnia i nocy są niewielkie. Na równiku przez cały rok dzień jest równy nocy, a na zwrotnikach różnice zwiększają się do 2 godzin. Następnie wyróżniamy dwie strefy umiarkowane położone pomiędzy zwrotnikami a kołami podbiegunowymi na każdej z półkul. W miarę wzrostu szerokości geograficznej wzrasta różnica trwania dnia i nocy, lecz zawsze jest zachowany dobowy rytm oświetlenia. W tych strefach Słońce nigdy nie góruje w zenicie, a pory roku są tu wyraźnie zaznaczone.
Kolejnymi strefami są dwie strefy podbiegunowe, nazywane również polarnymi. Tylko na tym obszarze możemy zaobserwować zjawisko dni i nocy polarnych, a czas ich trwania rozciąga się od jednej doby na kołach podbiegunowych do pół roku na biegunach.