Wskaż właściwe dokończenie zdania.
Salon, w którym odbywał się koncert był
a. oświetlany elektrycznie.
b. odremontowany po niedawnym pożarze.
c. utrzymany w stylu angielskim.
d. z widokiem na ogród. Daje tu tekst od razu SPRAWDZIAN PO 2. ROZDZIALE
ZOFIA KOSSAK1 Bursztyny (fragment)
TEMAT: KONCERT SZOPENA2
Pani Teresa Zawadzka obraca w ręku otrzymany przed chwilą list. […]
To zaproszenie na koncert prywatny, jaki w salonach Platerów3 zgodził się dać Fryderyk Szopen […]… Koncert? Co jej po koncercie?
Żaden koncert nie ukoi jej wzrastającej melancholii4. Drugi rok mija, jak siedzą tu, na paryskim bruku. Przyjechali pewni, że pozostaną dwa, najwyżej trzy miesiące, a tu drugi rok, a coraz mniejsza nadzieja powrotu… Toteż panią Teresę zjada tęsknota za krajem, za ich wsią Dąbrówką Małą, za dąbrowieckim ogrodem, podwórzem… […]
Salon Platerów jest niski, woskowymi świecami rzęsiście oświetlony. Otwarte okna wychodzą na niewielki ogród w stylu francuskim, starannie strzyżony. Koło pani domu skupili się poważniejsi goście […] Brakuje tylko Mickiewicza5, którego coś ważnego musiało zatrzymać, ogólnie bowiem wiadomo, że jest rozmiłowany w muzyce Szopena. Paulina Platerówna, przystojna, wesoła panna, opowiada właśnie o tym otaczającej ją młodzieży.
– …to było w zeszłym tygodniu. Szopenek gra, my słuchamy, słuchamy, przychodzi pan Mickiewicz, prosi, żeby nie przerywać, że tylko dlatego przyszedł, bo usłyszał muzykę przez okno. Siada w kąciku i słucha. My również słuchamy. Naraz wpada Walenty, że w pokoju papy6 pożar! Zrywamy się wszyscy, Szopenek też. Od kominka zapaliła się kapa na łóżku, od kapy baldachim. Cały pokój pełen już ognia i dymu. Latamy, gasimy, krzyczymy, lejemy wodę. Na koniec ugasiwszy wracamy do salonu. A gdzie pan Mickiewicz? – pyta mama. Nie ma go. Wyszedł? Nie, kapelusz leży w sieni. Szukamy jegomości Mickiewicza, a on siedzi w kątku, jak siedział. Nic o niczym nie wie. „Ach, to pan już przestał grać? – powiada do Frycka7. – A ja się tak zasłuchałem, że zdawało mi się, iż pan ciągle jeszcze gra… To było bardzo piękne…”. I poszedł. Dziwak z tego pana Mickiewicza.
– Szopenek także jest dziwak, a do tego gbur8 – zauważyła wydymając wargi piękna Ludwika Komarówna, siostra Delfiny Potockiej9.
– Ale co ty opowiadasz?! Szopenek gbur?! Przecież to najdelikatniejszy, najwytworniejszy człowiek, jakiego sobie można wyobrazić!
– Jak z kim widocznie. Ze mną obszedł się szkaradnie. Delfina uprosiła go, żeby mi dał parę lekcji. […] Uderzyłam pierwszy akord, a on jak nie skoczy: „Co to?! – wrzasnął. – Czy to pies zaszczekał?!” I nie chciał więcej słuchać…
– O, być jego uczennicą to rzeczywiście niełatwa rzecz! Wymaga, żeby uderzać aksamitnie, choć mocno, a to tylko on jeden na świecie potrafi…
– A wiecie, że pierwszy jego polonez był drukowany, kiedy miał osiem lat?… […]
– Css… cicho, bo już jest, a nie lubi, kiedy o nim mówić… […]
W salonie zaległ półmrok. Paliły się tylko świece przy fortepianie, oświetlając postać młodego muzyka. Był smukły, szczupły, za szczupły, o charakterystycznej twarzy. Wielkie ciemne oczy, wąski rasowy nos, namiętne, trochę gorzkie usta, zapadłe skronie i płaskie, chude policzki. […]
Spojrzał po ściemniałej sali, potem w okna, za którymi skupiała się gromadka służby miejscowej oraz przybyłej z gośćmi, usiadł i zaczął grać… […]
Wiązał z sobą dźwięki oszałamiające bogactwem. Mową nie mówioną, porozumieniem nawiązanym tajemnie między nim a słuchaczami, dał im odczuć, że to, co gra – to Polska. Polska i ich tęsknota ku niej. Wygrywał własne ich dusze, wyciągał na jaw uczucia i zmieniał na tony. Zaklętą mocą geniuszu sprawił, że każdy w jego muzyce odnalazł to, za czym tęsknił najbardziej. […] Kasia, stojąca z resztą służby za otwartym oknem, oniemiała ze zdumienia, bo zdało jej się, że żaby rechocą w dąbrowieckim stawie tak samo jak wtedy, kiedy się z Jaśkiem zmawiała…
1 Zofia Kossak (1889–1968) – powieściopisarka, autorka m.in. Krzyżowców oraz wielu utworów dla młodzieży.
2 Szopen – spolszczona forma nazwiska Fryderyka Chopina.
3 Platerowie – rodzina arystokratyczna, z której wywodził się m.in. Ludwik Plater – szef Towarzystwa Literackiego w Paryżu.
4 melancholia – stan przygnębienia, smutek związany ze świadomością utraty czegoś ważnego.
5 Adam Mickiewicz (1798–1855) – polski poeta. Autor m.in. Pana Tadeusza – epopei narodowej.
6 papa – ojciec.
7 Frycek – zdrobnienie od imienia Fryderyk.
8 gbur – człowiek zachowujący się niegrzecznie, prostak.
9 Delfina Potocka (1807–1877) – dama, przyjaciółka artystów, m.in. Fryderyka
Salon, w którym odbywał się koncert był
a. oświetlany elektrycznie.
b. odremontowany po niedawnym pożarze.
c. utrzymany w stylu angielskim.
d. z widokiem na ogród. Daje tu tekst od razu SPRAWDZIAN PO 2. ROZDZIALE
ZOFIA KOSSAK1 Bursztyny (fragment)
TEMAT: KONCERT SZOPENA2
Pani Teresa Zawadzka obraca w ręku otrzymany przed chwilą list. […]
To zaproszenie na koncert prywatny, jaki w salonach Platerów3 zgodził się dać Fryderyk Szopen […]… Koncert? Co jej po koncercie?
Żaden koncert nie ukoi jej wzrastającej melancholii4. Drugi rok mija, jak siedzą tu, na paryskim bruku. Przyjechali pewni, że pozostaną dwa, najwyżej trzy miesiące, a tu drugi rok, a coraz mniejsza nadzieja powrotu… Toteż panią Teresę zjada tęsknota za krajem, za ich wsią Dąbrówką Małą, za dąbrowieckim ogrodem, podwórzem… […]
Salon Platerów jest niski, woskowymi świecami rzęsiście oświetlony. Otwarte okna wychodzą na niewielki ogród w stylu francuskim, starannie strzyżony. Koło pani domu skupili się poważniejsi goście […] Brakuje tylko Mickiewicza5, którego coś ważnego musiało zatrzymać, ogólnie bowiem wiadomo, że jest rozmiłowany w muzyce Szopena. Paulina Platerówna, przystojna, wesoła panna, opowiada właśnie o tym otaczającej ją młodzieży.
– …to było w zeszłym tygodniu. Szopenek gra, my słuchamy, słuchamy, przychodzi pan Mickiewicz, prosi, żeby nie przerywać, że tylko dlatego przyszedł, bo usłyszał muzykę przez okno. Siada w kąciku i słucha. My również słuchamy. Naraz wpada Walenty, że w pokoju papy6 pożar! Zrywamy się wszyscy, Szopenek też. Od kominka zapaliła się kapa na łóżku, od kapy baldachim. Cały pokój pełen już ognia i dymu. Latamy, gasimy, krzyczymy, lejemy wodę. Na koniec ugasiwszy wracamy do salonu. A gdzie pan Mickiewicz? – pyta mama. Nie ma go. Wyszedł? Nie, kapelusz leży w sieni. Szukamy jegomości Mickiewicza, a on siedzi w kątku, jak siedział. Nic o niczym nie wie. „Ach, to pan już przestał grać? – powiada do Frycka7. – A ja się tak zasłuchałem, że zdawało mi się, iż pan ciągle jeszcze gra… To było bardzo piękne…”. I poszedł. Dziwak z tego pana Mickiewicza.
– Szopenek także jest dziwak, a do tego gbur8 – zauważyła wydymając wargi piękna Ludwika Komarówna, siostra Delfiny Potockiej9.
– Ale co ty opowiadasz?! Szopenek gbur?! Przecież to najdelikatniejszy, najwytworniejszy człowiek, jakiego sobie można wyobrazić!
– Jak z kim widocznie. Ze mną obszedł się szkaradnie. Delfina uprosiła go, żeby mi dał parę lekcji. […] Uderzyłam pierwszy akord, a on jak nie skoczy: „Co to?! – wrzasnął. – Czy to pies zaszczekał?!” I nie chciał więcej słuchać…
– O, być jego uczennicą to rzeczywiście niełatwa rzecz! Wymaga, żeby uderzać aksamitnie, choć mocno, a to tylko on jeden na świecie potrafi…
– A wiecie, że pierwszy jego polonez był drukowany, kiedy miał osiem lat?… […]
– Css… cicho, bo już jest, a nie lubi, kiedy o nim mówić… […]
W salonie zaległ półmrok. Paliły się tylko świece przy fortepianie, oświetlając postać młodego muzyka. Był smukły, szczupły, za szczupły, o charakterystycznej twarzy. Wielkie ciemne oczy, wąski rasowy nos, namiętne, trochę gorzkie usta, zapadłe skronie i płaskie, chude policzki. […]
Spojrzał po ściemniałej sali, potem w okna, za którymi skupiała się gromadka służby miejscowej oraz przybyłej z gośćmi, usiadł i zaczął grać… […]
Wiązał z sobą dźwięki oszałamiające bogactwem. Mową nie mówioną, porozumieniem nawiązanym tajemnie między nim a słuchaczami, dał im odczuć, że to, co gra – to Polska. Polska i ich tęsknota ku niej. Wygrywał własne ich dusze, wyciągał na jaw uczucia i zmieniał na tony. Zaklętą mocą geniuszu sprawił, że każdy w jego muzyce odnalazł to, za czym tęsknił najbardziej. […] Kasia, stojąca z resztą służby za otwartym oknem, oniemiała ze zdumienia, bo zdało jej się, że żaby rechocą w dąbrowieckim stawie tak samo jak wtedy, kiedy się z Jaśkiem zmawiała…
1 Zofia Kossak (1889–1968) – powieściopisarka, autorka m.in. Krzyżowców oraz wielu utworów dla młodzieży.
2 Szopen – spolszczona forma nazwiska Fryderyka Chopina.
3 Platerowie – rodzina arystokratyczna, z której wywodził się m.in. Ludwik Plater – szef Towarzystwa Literackiego w Paryżu.
4 melancholia – stan przygnębienia, smutek związany ze świadomością utraty czegoś ważnego.
5 Adam Mickiewicz (1798–1855) – polski poeta. Autor m.in. Pana Tadeusza – epopei narodowej.
6 papa – ojciec.
7 Frycek – zdrobnienie od imienia Fryderyk.
8 gbur – człowiek zachowujący się niegrzecznie, prostak.
9 Delfina Potocka (1807–1877) – dama, przyjaciółka artystów, m.in. Fryderyka
Odpowiedź:
d
Wyjaśnienie: