Question

Wpływ cech branży hotelarskiej na budowę obiektów, ich eksploatację, zatrudnienie i organizację pracy.

Answer 1

Termin „organizacja” w turystyce używany jest w trzech znaczeniach:
Jako cecha rzeczy i procesów, które uważamy za zorganizowane, stąd pojęcie „organizacja wczasów pracowniczych”, „organizacja kolonii i obozów”, organizacja usług, organizacja informacji turystycznej i reklamy, organizacja kształcenia itd.
Jako sama rzecz, której przysługuje ta cecha, w tym kontekście mówimy: PTTK to główna organizacja turystyczna w Polsce, itp.
Jako pewien ciąg czynności osób i instytucji zajmujących się turystyką, a w znaczeniu czynnościowym używamy terminu „organizacja” przy następujących określeniach: „główną funkcją biura podróży jest organizacja turystyki wyjazdowej i przyjazdowej” lub „podstawową formą działalności PTTK jest organizacja turystyki kwalifikowanej”.

Wg T. Kotarbińskiego organizacja to „taka całość, której składniki współprzyczyniają się do powodzenia całości”.

HISTORYCZNY ZARYS POWSTAWANIA FORM INSTYTUCJI I ORGANIZACJI TURYSTYCZNYCH W POLSCE I NA ŚWIECIE

W starożytnej Grecji i Rzymie rozwój turystyki był ściśle powiązany ze stroną ekonomiczną, ze zwiększeniem dochodów osób prywatnych. Średniowiecze ze względu na złą sieć komunikacyjną i bardzo słaby transport nie sprzyjało wędrówkom, ale już w XVI w prymitywne obiekty noclegowe zaczęły zmieniać się w wygodnie urządzane hotele, dając początek dobrze rozwijającej się sieci hotelowej, zorganizowanej w cechy i z własną informacją dla turystów ( pierwszy cech powstał w 1356 r. w Wenecji a następne w Rzymie, Sienie i Florencji). Rozwój idei humanistycznych i odwrócenie się od ciemnoty średniowiecza przyczyniły się do powstania w XVII wieku tzw. „czystej turystyki”, która obejmowała już osoby podróżujące w celach poznawczych, zdrowotnych lub wypoczynkowych. Wiek XVIII to rozwój miast i uzdrowisk, co sprzyjało rozwojowi „miast handlowych” i obiektów hotel a następnie uzdrowisk i z tym związanych odpowiednich form turystyki (wypoczynkowa i zdrowotna). Rozwijają się na dość znaczną skalę wydawnictwa przewodnikowe, których początki sięgają połowy XVII wieku ( 1672 r. przewodnik „trasowy” napisany przez Saint Morice’a).
Wiek XIX to w dziedzinie turystyki przełom, na co wpływ miały:
Rozwój środków transportu
Rozwój urbanizacyjny
Rewolucja przemysłowa
Pierwsze zdobycze socjalne – czas wolny (we Francji, w 1833r. a w Anglii w 1848 r. pierwsze ustawy skracające czas pracy)
Rozwój demograficzny
Pojawienie się warstwy „średniej” (wykształconej i bogatej)
Początki świadomej polityki państw w stosunku do turystyki
Ta sytuacja spowodowała powstanie biur turystycznych potrzebnych do obsługi ruchu turystycznego. Pierwsze biuro podróży powstało w Wielkiej Brytanii w 1841 r. a założył je Thomas Cook. Był on także emitentem pierwszych czeków podróżnych w 1879 r., co dało początek rozwojowi w turystyce operacji bezgotówkowych. W XIX wieku rozwijający się ruch turystyczny przyczynił się do powstania pierwszych organizacji turystycznych, takich jak:
British Alpine Club -1857
Norweski “Poznaj swój kraj” – 1861
Oesterreichiescher Alpenverein – 1862
Schweizer Alpen Club – 1863
Club Alpino Italiano – 1863
Deutscher Alpenverein – 1869
Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie – 1873
Ungarischer Karpatenverein – 1873
Club Alpin France – 1874
Powstają również stowarzyszenia branżowe takie jak: Szwajcarskie Towarzystwo Hotelarskie – 1882; Austriackie Stowarzyszenie Hotelarskie – 1886.
Wiek XX to okres zainteresowania się turystyką przez władze państwowe. Pierwszy organ państwowy ds. turystyki powstał w 1901 r. w Nowej Zelandii.

Rozwój turystyki polskiej przebiegał podobnie jak turystyki europejskiej, czyli były to: wędrówki religijne, handlowe, wędrówki „za nauką”, polityczne, poznawcze. Pierwszy przewodnik pojawił się w Polsce w XVII wieku i był to „Pielgrzym polski, albo krótkie Rzymu i miast przedniejszych włoskich opisanie”, a w 1643 r. A. Jarzębski opublikował „Gościniec albo krótkie opisanie Warszawy z okolicznościami iey”. W tym czasie rozwijała się turystyka lecznicza, turystyka poznawcza, wyjazdy do szkół, ale trudno znaleźć formy organizacyjne turystyki.
O turystyce w Polsce można mówić dopiero w kontekście działalności S. Staszica, J. U. Niemcewicza i W. Pola, których słusznie uważa się za „prekursorów polskiej turystyki”. Zmiany, jakie zaszły w Europie w XIX wieku, miały znaczny wpływ na utworzenie w 1873 r Galicyjskiego (Polskiego) Towarzystwa Tatrzańskiego (szóstego na świecie), organizacji początkowo zajmującej się działalnością naukowo – turystyczną. Kolejną społeczną organizacja turystyczną było utworzone w Warszawie w 1906 r. Polskie Towarzystwo Krajoznawcze i mniej znaczące organizacje takie jak: Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie, – WTW w 1878 r., czy Warszawskie Towarzystwo Cyklistów – WTC w 1886 r. Warto jeszcze zwrócić uwagę na działalność Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, czy Polskiego Towarzystwa Turystycznego „Beskid”.
W 1919 r. utworzono Referat Turystyki w Ministerstwie Robót Publicznych jako organ popierający turystykę krajową. W 1924 r. zaczęto tworzyć referaty turystyki w urzędach wojewódzkich, w 1932 r. utworzono Wydział Turystyki Ogólnej przy Ministerstwie Komunikacji a w 1935 r. Ligę Popierania Turystyki jako agendę rządową do wspierania rozwoju turystyki krajowej. Powstało także w tym czasie Biuro Podróży „Orbis” – 1923 r., „Gromada” – 1937 r., PTSM – 1935 r.
Po II wojnie światowej już w 1945 r. utworzono Samodzielny Wydział Turystyki w Ministerstwie Komunikacji. W 1960 r. powołano Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki, (od 1978 GKT, następnie w 1985 ponownie GKKFiT i od 1987 r. KSMiKF - Komitet ds. Młodzieży i kultury fizycznej) jako centralny organ administracji państwowej. Od 1991 r – Urząd Kultury Fizycznej i Turystyki UKFiT.
Wraz z upadkiem systemu socjalistycznego nastąpił szybki rozwój przemysłu turystycznego w Polsce.
Najważniejsze wydarzenia z tego okresu to: rejestracja w 1990 r. Polskiej Izby Turystyki (PIT), uchwalenie przez Sejm 29.09.1997 r. ustawy o usługach turystycznych, w pełni zgodnej z prawem Wspólnoty Europejskiej, powołanie w 1999 r. Polskiej Organizacji Turystycznej (POT), Od czerwca 2000 r. organem centralnym odpowiedzialnym za polską turystykę jest Min. Gospodarki – Departament Turystyki.
Na terenie kraju ponadto działa wiele stowarzyszeń i organizacji branżowych takich jak: Polska Agencja Rozwoju Turystyki S.A. (PART S.A.), Krajowa Rada Organizacji Turystycznych, Hotelarskich i Gastronomicznych, Polska Federacja Campingu i Caravaningu, Polska Izba Hotelarstwa, Polskie Stowarzyszenie Hotelarstwa i Turystyki (PSHiT), Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (TOPR), Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (GOPR), i inne.