Question

Witam, potrzebne jest mi wypracowanie (na poniedziałek) na jeden wyprany temat(poproszę o obszerną pracę, co najmniej na 3 kartki a4):
1.Kultura prawa stanowionego
2.Kultura common law
3.Kultura prawa islamu
4.Kultura prawna buddyzmu
5.Kultura prawa archaicznego
6.Kultura prawa rzymskiego
Książki z których należałoby korzystać:) :
Literatura- R. Tokarczyk Współczesne kultury prawne wydanie najnowsze
B.Banaszek i inni Główne kultury prawne wspołczesnego świata, Warszawa 1995

Answer 1

Historia prawa rzymskiego obejmuje podział na następujące okresy:

okres archaiczny od założenia Rzymu (około 753 p.n.e.) do pierwszej wojny punickiej – 264 p.n.e.
okres przedklasyczny od połowy III w.p.n.e. do końca republiki – 27 p.n.e.
okres klasyczny od początku pryncypatu do objęcia władzy przez Dioklecjana – 284 rok n.e.
okres poklasyczny od początków panowania cesarza Dioklecjana do śmierci Justyniana I Wielkiego – 565 r.
Podział ten jest umowny i w różnych źródłach przedstawiany jest z wieloma modyfikacjami. Przedmiotem największego zainteresowania współczesnej nauki jest okres klasyczny. Używając pojęcia prawo rzymskie często ma się na myśli właśnie prawo tego okresu.

Okres archaiczny
Zwyczaj
Zwyczaj, zwany w państwie rzymskim mos lub mos maiorum, miał ogromne znaczenie w późniejszym kształtowaniu prawodawstwa pisanego. Przejmowano wiele elementów prawa zwyczajowego, jak np. zakaz darowizn między małżonkami, czy zakaz małżeństw między krewnymi. Mos maiorum miało duże znaczenie nawet w dobie rozwoju prawa stanowionego, często powoływano się na nie, gdyż cieszyło się nieprzerwanie dużym szacunkiem.

Zwyczaj w prawie rzymskim kształtował się w wyniku niezmienności i ciągłości jakiegoś postępowania. Do rangi normy prawnej był podnoszony wówczas, gdy został uznany dobrowolnie przez większość społeczeństwa za konieczny (opinio necessitatis) i był stosowany przez dłuższy czas (frequens usus) w sposób niezmieniony.

Wśród badaczy istnieje spór, czy prawo zwyczajowe mogło uchylać ustawy (desuetudo). Przyjmuje się, że tak – jeśli ustawy były sprzeczne z moralnością albo naruszały podstawowe zasady współżycia społecznego. Zwyczaj miał moc równą mocy ustawy.

Ustawy królewskie
Ustawy królewskie, zwane inaczej leges regiae lub też, od twórcy zbioru, ius Papirianum, stanowiły prawa wydawane przez kolejnych królów rzymskich, choć obecnie uważa się, że zostały spisane na początku republiki i tylko dla większej powagi nazwane ustawami królewskimi.

Uchwalona w latach 451 p.n.e.-450 p.n.e. ustawa XII tablic stała się pierwszą ustawą dotyczącą prawa prywatnego. Choć była typowo kazuistyczna i zwyczajowa, to jednak na długie lata stała się głównym źródłem prawa w starożytnym Rzymie i nigdy nie została formalnie zniesiona. Cieszyła się dużym poważaniem w społeczeństwie, głównie ze względu na historię jej powstania, czyli uchwalenia na wniosek plebejuszy. Tekst ustaw został spisany na spiżowych tablicach i wystawiony na forum Romanum, które spłonęły w czasie najazdu Gallów w 390 p.n.e. Najbardziej wiarygodna rekonstrukcja została utworzona w roku 1613 przez Jacoba Gothofredusa.

Leges i plebiscita
Istotnym elementem prawodawstwa w starożytnym Rzymie stanowiły ustawy uchwalane bezpośrednio przez obywateli rzymskich na zgromadzeniach ludowych.

Uchwały zgromadzeń ludowych, zwane leges, obowiązywały wszystkich obywateli rzymskich. Projekt ustawy wnosił tzw. magistratus (konsul, pretor lub dyktator), którą następnie przegłosowywano (jawnie, później tajnie). Do roku 339 p.n.e. (lex Publilia Philonis) uchwalona ustawa wymagała zatwierdzenia senatu. Składała się z trzech części:

praescriptio – zawierającą imię wnioskodawcy, datę zebrania się zgromadzenia ludowego itp.
rogatio – zawierającą treść ustawy
sanctio – zawierające sankcje na wypadek złamania treści ustawy
Uchwaloną ustawę – lex – nazywano imieniem wnioskodawcy:

lex Poetelia 326 p.n.e.
lex Ogulnia 300 p.n.e.
lex Hortensia 287 p.n.e.
Uchwały plebsu uchwalane na zgromadzeniach plebejuszy concilia plebis zwane plebiscita dotyczyły w okresie archaicznym wyłącznie samych plebejuszy. Dopiero od roku 287 p.n.e. po uchwaleniu lex Hortensia uchwały plebejskie zostały zrównanie z leges i zaczęły odgrywać podstawową rolę w kształtowaniu prawa rzymskiego.

Zgromadzenia ludowe jako ciało ustawodawcze działały do czasów cesarza Nerwy.

Okres przedklasyczny
Edykty pretorskie
Osobny artykuł: Edykt pretorski.
lex Claudia 218 p.n.e.
lex Villia Annalis 180 p.n.e.
lex Gabinia 139 p.n.e.
lex Cassia137 p.n.e.
lex Papiria 131 p.n.e.
lex Thoria 111 p.n.e.
lex Iulia 90 p.n.e.
W 367 roku p.n.e. powołano specjalnego magistratus zwanego pretorem, w rękach którego złożono wymiar sprawiedliwości. W 242 roku p.n.e. powołano specjalnego pretora dla peregrynów, zaś drugi pretor został nazwany pretorem miejskim. Pretorzy, jako władza sądownicza, nie mogli stanowić prawa. W ich kompetencjach leżało wydawanie edyktów (edictum), w których zawarte były zasady, jakich zamierzali się trzymać w czasie swego jednorocznego urzędowania. Z początku treść edyktu nie wiązała samego pretora. Sytuacja ta uległa zmianie w 67 roku p.n.e. gdy lex Cornelia związała działania pretora zapisami edyktu.

Tradycyjnie kolejny pretor przejmował zapisy poprzednika, co najwyżej uzupełniając je nowymi postanowieniami. Ów szkielet, który służył za podstawę, zwany był edictum tralaticium i była to stała część edyktu. Sam edykt zaczął wywierać ogromny wpływ na rozwój prawa prywatnego. Nie wymagał długiej i żmudnej drogi ustawodawczej. Wytworzone tak prawo było nazywane ius praetorium. Sam edykt składał się z dwóch części: normatywnej i formularnej. Pierwsza część zawierała zapowiedź udzielenia ochrony procesowej w określonych sytuacjach, druga część poświęcona była zredagowanym formułom, jakimi strony miały posługiwać się w czasie procesu. Swoje edykty wydawał również edyl kurulny, który sprawował jurysdykcję na targowiskach a na prowincji namiestnicy prowincjonalni.

Ustawodawstwo pretorów zakończyło się wraz z nadejściem pryncypatu. Ostatecznie w 130 r n.e. cesarz Hadrian zlecił prawnikowi Julianowi przygotowanie jednolitego tekstu edyktu pretora i edyla kurulnego. Powstały edykt nazwano edyktem wieczystym (edictum perpetuum).

Działalność jurystów
Nauka prawa w Starożytnym Rzymie sięga swoimi korzeniami czasów prawa archaicznego. Aż do 304 roku p.n.e., kiedy to Flavius podaje do publicznej wiadomości zbiór formuł procesowych, jurystami byli kapłani z kolegium kapłańskiego. Niechętnie dzielili się swoją wiedzą, byli specjalistami zarówno w prawie boskim (fas) jak i świeckim (ius). Ostatecznie ich monopol przełamał w połowie III wieku p.n.e. pierwszy plebejski pontifex maximus Tiberius Coruncanius, kiedy to rozpoczął nauczanie prawa i udzielanie porad prawnych.

Juryści okresu przedklasycznego zwani byli później Veteres – czyli dawni. Ich działalność obejmowała głównie trzy kierunki: a) cavere, czyli układanie formuł i klauzuli czynności; b) respondere, czyli odpowiedź na zapytania prawne w danej kwestii oraz c) agere, czyli układanie formuł procesowych, którymi musiały się posługiwać strony w czasie procesu formułkowego. Pompeius, który był prawnikiem rzymskim żyjącym w II wieku n.e., za kolebkę nauki prawa uznawał napisane około 200 roku p.n.e. trzyczęściowe dzieło Sextusa Aeliusa Paetusa. Kolejnymi wybitnymi prawnikami byli Manilius, Brutus i Publiu Mucius Scaevola, którzy podjęli się pierwszej próby usystematyzowania prawa cywilnego. Największe zasługi przypisywał Pompeius synowi ostatniego z wymienionych jurystów, Quintusowi Muciusowi Scaevoli, który był autorem prawa cywilnego spisanego w 18 księgach. Należy tu wymienić również Sulpiciusa Rufusa.

Okres klasyczny
Uchwały senatu
Senat był instytucją znaną już w czasach Rzymu Królewskiego. Był to wówczas organ doradczy, nieposiadający kompetencji ustawodawczych. W okresie republiki jego władza poszerzyła się o tzw. auctoritas patrum, czyli zatwierdzanie ustaw zgromadzenia ludowego. Uchwały senatu, czyli senatus consulta, moc prawa obowiązującego uzyskały za czasów Augusta. Pierwszą taką uchwałą było S.C. Silanianum z 10 r. n.e.

Senat zaczął zastępować zgromadzenia ludowe w kwestiach ustawodawczych. Przyczyn należy szukać w odchodzeniu od demokracji republikańskiej. Skład Senatu był bowiem ustalany przez Cesarza, co dawało mu ogromny wpływ na sam proces ustawodawczy. Pomimo wzmocnienia roli Senatu, tracił on na znaczeniu. Wiązało się to z tym, że z inicjatywą ustawodawczą najczęściej występował sam Cesarz.

Prawnicy rzymscy nie uznawali samej uchwały za źródło prawa. Źródłem prawa był wniosek, zwany oratio principis, zaś akt głosowania prowadził tylko do nadania mocy prawnej wnioskowi. Prawo do wniesienia wniosku miał każdy z Senatorów oraz Cesarz.

Konstytucje cesarskie
lex de imperio Vespasiani 70 n.e.
Edykty
Były wydawane przez cesarza na podstawie ius edicendi. Miały moc normy obowiązującej albo na określonym terenie albo na obszarze całego państwa. Najsłynniejszym edyktem jest edykt Karakalli z 212 roku n.e. nadający obywatelstwo prawie wszystkim mieszkańcom Imperium.

Mandaty Mandaty (mandata) - były to instrukcje dla namiestników tak w prowincjach cesarskich, jak i senackich, bądź też dla innych urzędników cesarskich. Chociaż adresatem ich był urzędnik, wiązały one jednak mieszkańców, którzy temu urzędnikowi podlegali. Mandatem np. Trajan uregulował kwestię konkubinatu żołnierzy.

Dekrety
Dekrety (decretum) – Był to wyrok wydawany przez cesarza jako najwyższego sędziego. Dekrety w okresie dominatu odgrywały drugorzędną rolę.

Reskrypty Reskrypt (rescriptum)- to akt normatywny wychodzący z kancelarii cesarskiej (constitutiones), który ze względu na formę przybrał postać reskryptu. Reskrypt jest to odpowiedź cesarza na zapytanie urzędników, sędziów lub osób prywatnych w kwestiach prawnych. Po skodyfikowaniu edyktu pretorskiego cesarz stał się viva vox iuris civilis (żywym głosem prawa cywilnego), a poprzez reskrypty dokonywał autentycznej interpretacji obowiązującego prawa. Odpowiedzi te, stosowane następnie w praktyce sądowej, były często elementem kształtującym nową praktykę sądową, jak np. reskrypt Hadriana o zasadach oceny zeznań świadków w procesie rzymskim.

Działalność jurystów Od czasów Augusta za bezpośrednie źródło prawa można uznać działalność uczonych prawników rzymskich. Działo się to poprzez ius publice respondendi czyli przywilej, który był nadawany niektórym prawnikom rzymskim, polegającym na prawie do udzielania odpowiedzi na zapytania w kwestiach prawnych, które to odpowiedzi miały wiążącą moc dla organów państwowych. Jeśli dwóch prawników wydało różne opinie, wtedy Sędzia dokonywał wyboru jednej z nich. Prawnicy zyskiwali coraz większy wpływ na stanowienie prawa. Byli członkami przybocznej rady cesarskiej, z której wychodziły konstytucje cesarskie. Z czasem wykształciła się praktyka wśród sędziów opierania swych wyroków na opiniach jurystów zawartych w ich naukowych opracowaniach. Pisali oni komentarze do prawa cywilnego oraz edyktu pretorskiego. Prace monograficzne oraz podręczniki do nauki prawa zwano instytucjami. Poza tymi przypadkami, prawnicy pisali również opinie w określonych przypadkach, wyjętych z prawniki. Te kazuistyczne rozstrzygnięcia były często uogólniane.

Na początku I wieku n.e. powstały dwie szkoły prawnicze – Prokulianów i Sabinianów. Założycielem pierwszej był prawnik o poglądach republikańskich Labeo, drugiej zaś prawnik popierający władzę jednej osoby Capito. Nazwy szkół wzięły się od następców założycieli – Sabinusa i Proculusa. W szkołach tych, różnych również ze względu na spojrzenie na prawo, działali m.in. Celsus, Julian, Pomponius czy Gaius. Za panowania Sewerów działali tacy prawnicy jak Papinian, Ulpian Domitius, Paulus, zaś ostatnim z wybitnych prawników klasycznych był Modestyn.

W okresie poklasycznym następuje upadek jurysprudencji jako źródła prawa. Zbyt duża ilość dotychczasowych komentarzy prowadziła do kłopotów w wyborze tych najbardziej trafnych. Spowodowało to wydanie w 426r. przez Walentyniana III Ustawy o cytowaniu, tzw. Konstytucji raweńskiej. Nazwa ustawy pochodzi stąd, iż przyzwalała ona na powoływanie się w sądzie na dzieła tylko pięciu prawników z okresu klasycznego: Gaiusa, Papiniana, Paulusa, Ulpiana i Modestyna. Sędzia był związany rozstrzygnięciem tego jurysty, za którym opowiedziała się większość z autorów. Jeśli była równa ilość głosów, wtedy decydował pogląd Papiniana. Jeśli jednak w danej sprawie Papinian milczał, a reszta głosów rozchodziła się równomiernie (1:1, lub 2:2) wtedy sędzia mógł podjąć samodzielną decyzję. Ostateczne uporządkowanie opinii prawników nastąpiło za czasów Justyniana.

Instytucje Gaiusa
Gai Institutionum commentari quattuor zostały odkryte w 1816 r. w bibliotece kapituły w Weronie. Instytucje to podręcznik dla adeptów nauki prawa napisany w II w.n.e. Jego duże znaczenie dla nauki prawa rzymskiego polega na tym, że nie pochodzi z późniejszych kompilacji lecz jest prawie w całości odtworzony jako oryginalny tekst z okresu klasycznego. Instytucje przedstawiają prawo w swoistej systematyce przeciwstawianej systematyce pandektowej; podręcznik jest podzielony na trzy części – personae (prawo osobowe), res (prawo rzeczowe, w którym zawarte jest także prawo zobowiązań), actiones (prawo dotyczące skarg).

Okres poklasyczny
Kodeksy
Ius
Inne dzieła
edykt Dioklecjana 303 n.e.
edykt tolerancyjny Galeriusza 311 n.e.
edykt mediolański 313 n.e.
Wulgaryzacja prawa
Termin ten wiąże się z okresem upadku cesarstwa zachodniorzymskiego w 476 r. Po tym czasie napływające ludy barbarzyńskie, zaczęły przyjmować oraz zniekształcać obowiązujące dotychczas prawo rzymskie. Okres wulgaryzacji prawa uważa się za okres w którym sztuka prawnicza wiele straciła. Prawo stało się wtedy dość prymitywne, a przepisy prawne ujmowane były często w sposób kazuistyczny.

Kodyfikacja Justyniańska
Osobny artykuł: Kodeks Justyniana.
Kodyfikacja Justyniańska jest jednym z głównych źródeł poznania prawa rzymskiego i pochodzi z 534 r.. Kodyfikacja składa się z trzech części: Digestów (Digesta seu Pandecta), Zbioru ustaw cesarskich (Codex) i Instytucji (Institutiones). Ustawodawstwo Justyniana obowiązywało we wschodnim cesarstwie aż do jego upadku w 1453 roku n.e. Na zachodzie szybko popadła w zapomnienie aż do XI wieku, kiedy to "odkryli" ją glosatorowie. Dziełem glosatorów było ułożenie zbioru składającego się z czterech części – do Digestów, Kodeksu i Instytucji dodali Nowele (Novellae). W tej formie w średniowieczu zaczęto nazywać ten zbiór Corpus Iuris Civilis dla odróżnienia go od Corpus Iuris Canonici.

Digesta seu Pandecta
Digesta stanowią wybór z pism prawników. Zostały opracowane przez 17-osobową komisję. Zawierają 9123 fragmenty zawarte w 50 księgach, które w opinii twórców były najlepszymi osiągnięciami myśli prawniczej. Digesta cytuje się podając numer księgi, numer tytułu, numer fragmentu, numer paragrafu oddzielając je przecinkami i poprzedzając literą "D.", czyli np. D. 2,1,11,2.

Digesta zostały opracowane przez komisję kodyfikacyjną powołaną przez Justynianiana z Trybonianem, wybitnym prawnikiem na czele, na podstawie pism 38 prawników: 3 z okresu przedklasycznego, 33 klasycznego i 2 poklasycznego, jednakże dzieła Ulpiana i Paulusa stanowią prawie połowę materiału. Po zebraniu i dokonaniu kompilacji Justynian nakazał spalić teksty źródłowe oraz zakazał komentowania Digestów czy choćby przytaczania oryginalnych fragmentów dla uniknięcia niejednoznaczności.

Codex
Codex zawiera konstytucje cesarskie w porządku chronologicznym od cesarza Hadriana do Justyniana. Komisja tworząca Codex była upoważniona do wprowadzania zmian (interpolacji) w treściach konstytucji (podobnie rzecz się miała z pismami jurystów zebranymi w Digestach).

Institutiones
Institutiones to jeden z najbardziej znanych podręczników prawa w starożytnym Rzymie. Opublikowany w 533 r. zastąpił Instytucje Gaiusa w szkołach prawa jako dzieło udoskonalone i uaktualnione. Jego twórcami byli profesorowie prawa: Theofilus i Dorotheus, których pracą kierował Trybonian. Treść podręcznika oparto m.in. na cytatach z Digestów i Instytucji Gaiusa. Institutiones, niepodobnie współczesnym podręcznikom, był obowiązującym prawem.

Novellae
Jest to zbiór konstytucji Justyniańskich wydanych po 534 r. W sumie zbiór ten zawiera 168 nowel, ostatnie 10 pochodzi z okresu pojustyniańskiego (Novellae postiustinianae). Nie wchodziły w skład kodyfikacji w pierwotnej formie – zostały do niej włączone dopiero przez glosatorów.

PRZECZYTAJ I WYBIERZ CO CI PASUJE