Witam mam na zadanie dokonac analizy wiersza Kazimierza Przerwy-Tetmajera o to on: Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu, kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię w przegięciu, gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie. Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi, gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi, gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem. I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia, gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia. Lubię to -- i tę chwilę lubię, gdy koło mnie wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie, a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata w nieskonczone przestrzenie nieziemskiego świata. Z góry dziekuje za pomoc;)
„Lubię kiedy kobieta…” to utwór opublikowany w II serii Poezji Kazimierza Przerwy Tetmajera w 1984 roku. Jest jednym z najpopularniejszych polskich erotyków. Z historycznoliterackiego punktu widzenia ten i kilka innych wierszy tego autora o podobnej tonacji i tematyce dokonały swoistej prezentacji kobiety w literaturze. Tytuł stanowiąc jednocześnie pierwsze słowa wiersza, wskazuje, że to nie sama kobieta a raczej sytuacja i doznania z nią związane są przedmiotem relacji podmiotu mówiącego. Podmiot liryczny to mężczyzna choć tak naprawdę nie istnieje na to żaden gramatyczny ( w odpowiedniej postaci formy czasownika, przymiotnika, zaimka ). Ale pomijając, że wydaje się to oczywiste w świetle ówczesnej obyczajowości, o męskości przedmiotu świadczy przede wszystkim wyraźne eksponowanie różnic między kobietą a mężczyzną. Podmiot liryczny opowiada o swoich doświadczeniach i relacjach kobiety podczas zbliżenia. Wiersz wydaje mi się , że nie ma konkretnego, określonego adresata. Nie występują żadne gramatyczne zwroty na wskazujące. Wiersz składa się z 4 zwrotek po 4 wersy w zwrotce. Wersy pisane są trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Rymy występujące w wierszu są żeńskie parzyste np. :
Objęcie
Przegięcie
Blednie
Bezwiednie
Środkami stylistycznymi są np. epitety „z malejącym uśmiechem”, „palcami drżącemi”, instrumentacja głoskowa „oddycha oddechem”, metafora „myśl moja już od niej wybiega skrzydlata”. Występują także : oksymorony
„ mdlejący uśmiech”, onomatopeje „ gdy krótkim wyrywanym oddycha oddechem”, personifikacje : „ myśl moja od niej wybiega skrzydlata” . W wierszu występuje także anafora – na początku każdego wersu autor użył zwrotu „Lubię” by podkreślić swój stosunek do zachowań i reakcji kobiety. Pararalelizm składniowo-znaczeniowy. Rymy parzyste nadają utworowi rytmiczności, podkreślają melodyjność. Jednocześnie hiperbolizują stosunek mężczyzny- podmiotu lirycznego do doznań i odczuć kobiety. Ponadto wywołują wrażenie lekkości i przystępności, tekst nabiera charakteru prostej piosenki. Epitety i instrumentacja głoskowa pełnią funkcję nastrojową- i obrazotwórczą. Oddają klimat towarzyszący zbliżeniu kobiety i mężczyzny. Metafora w zakończeniu uniezwykla przeżycie mężczyzny i poetyzuje tekst. Ciekawe jest to, że stosowane zabiegi nie dotyczą samej istoty aktu, lecz myśli mężczyzny tuz po nim, po zakończeniu. „Myśl moja już od niej wybiega skrzydlata” uniezwykla przeżycie wskazuje na to ,że jedyne co łączyło partnerów to obecność fizyczna