wiersz pt. wrażenia z teatru . wisława szymborska .
zad1. Wyjaśnij, co dla osoby mówiącej w wierszu oznacza wyrażenie akt szusty.
zad2.Wypisz fragmenty utworu, w któkych podmiot liryczny nazywa uczucia towarzyszące mu podczas wizyty w teatrze.
zad4.Co jest źródłem wrażeń podmiotu lirycznego ?
zad6.Odszukaj w tekście rzeczowniki pochodzące od czasowników. Jaki skutek wywołuje zastosowanie ich przez autorkę?
zad7.Czym róóni się świat opisany w wierszu od świata rzeczywistego? W którym z nich żyje się łatwiej? Przedstaw swoją opinię na ten temat.
a oto wiersz .!
Najważniejszy w tragedii jest dla mnie akt szósty;
zmartwychwstanie z pobojowisk sceny,
poprawianie peruk, szatek,
wyrywanie noża z piersi,
zdejmowanie pętli z szyi,
ustawianie się w rzędzie pomiędzy żywymi
twarzą do publiczności.
Ukłony pojedyncze i zbiorowe;
Biała dłoń na ranie serca,
Dyganie samobójczyni,
Kiwanie ściętej głowy.
Ukłony parzyste:
Wściekłość podaje ramię łagodności,
Ofiara patrzy błogo w oczy kata,
Buntownik bez urazy stąpa przy boku tyrana.
Deptanie wieczność i noskiem złotego trzewiczka.
Rozpędzanie morałów rondem kapelusza.
Niepoprawna gotowość rozpoczęcia od jutra na nowo.
Wejście gęsiego zmarłych dużo wcześniej,
Bo w akcie trzecim, czwartym oraz pomiędzy aktami.
Cudowny powrót zaginionych bez wieści.
Myśl, że za kulisami czekali cierpliwie,
Nie zdejmując kostiumu,
Nie zmywając szminki,
Wzrusza mniej bardziej niż tyrady tragedii.
Ale naprawdę podniosłe jest opadanie kurtyny
I to, co widać jeszcze w niskiej szparze:
Tu oto jedna ręka po kwiat spiesznie sięga,
Tam druga chwyta upuszczony miecz.
Dopiero wtedy trzecia, niewidzialna,
Spełnia swoja powinność:
Ściska mnie za gardło.
1) Cały wiersz Szymborskiej stworzony jest wokół „aktu szóstego” – którego faktycznie nie ma w sztukach, ponieważ wedle zasady liczą one pięć aktów. Aktem szóstym poetka nazywa wszystko to, co dzieje się po zakończeniu spektaklu. Szymborska szczegółowo opisuje zachowanie i czynności aktorów, którzy kończą grać i zaczynają „pozbywać” się roli, zdejmując rekwizyty i przygotowując się do braw i ukłonów. Dla Szymborskiej właśnie ta scena po sztuce jest prawdziwą sztukę życia.
2) „Myśl, że za kulisami czekali cierpliwie,
Nie zdejmując kostiumu,
Nie zmywając szminki,
Wzrusza mniej bardziej niż tyrady tragedii”
4) Źródłem wrażeń podmiotu lirycznego są proste sytuacje, w których na scenie widzi nie aktora a człowieka. Wszystko skupia się wokół ostatniego wyjścia i czynności, które podejmują aktorzy-ludzie po zakończeniu spektaklu.
6) Rzeczowniki utworzone od czasowników to: zmartwychwstanie, poprawianie, wyrywanie, zdejmowanie, ustawianie, dyganie, kiwanie, deptanie, rozpędzanie, opadanie.
Zastosowanie tych rzeczowników sprawia wrażenie ruchu – tak jakby to działo się na scenie.
7) Świat opisany w wierszy w pewnej mierze odzwierciedla świat rzeczywisty, jednak nie do końca. Życie w świecie z wiersza wydaje się o wiele prostsze – każda czynność wygląda na łatwą do wykonania a każda decyzja na banalną do podjęcia. Najważniejsza różnica: w świecie z wiersza nie ma wrogów – wszyscy są przyjaciółmi, przez co wszędzie panuje ciepło, dobro i życzliwość. Nie ważne jaką kto miał rolę – na końcu znika nienawiść i pozostaje dobro. Ludzie w tym świecie grają, ale po zakończonym spektaklu potrafią schować swoje maski i zapomnieć o wszystkim. W świecie rzeczywistym wrogość jest rzeczą naturalną, która występuje w niemal każdej możliwej sytuacji, życie jest bardziej skomplikowane – często nosimy różne maski, które urywają nasze intencje.
Reasumując powyższe: moim zdaniem dużo łatwiej jest żyć w świecie z wiersza.