Świat przedstawiony w lekturze „Stowarzyszenie umarłych poetów”.
1. Czas akcji.
2. Miejsce akcji.
3. Bohaterowie.
4. Problematyka.
5. Plan wydarzeń.
Chodzi by napisać w punktach
1. Czas akcji.
2. Miejsce akcji.
3. Bohaterowie.
4. Problematyka.
5. Plan wydarzeń.
Chodzi by napisać w punktach
----------------------------------------------------------
Czas akcji:
1959 r.
----------------------------------------------------------
Miejsce akcji:
Elitarna szkoła dla chłopców, Akademia Weltona w stanie Vermont (USA).
----------------------------------------------------------
Bohaterowie:
John Keating, Neil Perry, Todd Anderson, Dyrektor Gale Nolan.
----------------------------------------------------------
Problematyka:
„Stowarzyszenie umarłych poetów” to przede wszystkim książka poświęcona młodości i dorastaniu. Jej bohaterowie to młodzi ludzie – uczniowie Akademii Weltona, których połączyła największa pasja i miłość ich życia, czyli poezja. Wspólne spotkania poświęcone odczytywaniu wierszy i zagłębianiu się w siebie są też okazją do odkrycia własnej tożsamości.
Powieść porusza wiele ponadczasowych problemów. Ważnym motywem jest prawdziwa przyjaźń, która łączy młodych ludzi. Chłopcy często spotykają się w skalnej grocie, by tu dzielić się smutkami, rozmawiać i dyskutować o poezji.
Knox, Charlie, Cameron, Neil i Todd to tylko niektórzy uczniowie, którzy jesienią 1959 r. rozpoczynają naukę w męskiej Akademii Weltona. Ich najbardziej docenianym mentorem i przewodnikiem, a jak się później okaże i przyjacielem zostaje nauczyciel angielskiego – profesor Keating. Szybko zdobywa szacunek i przyjaźń uczniów głównie dlatego, że nieco wyróżnia się od pozostałych nauczycieli – jest ekstrawagancki i preferuje nowoczesne metody nauczania. Zaszczepia w swych wychowankach miłość do poezji i literatury, a także stara się im wpoić podstawowe wartości, które powinny być nadrzędnymi w ich życiu i na których powinni opierać swe postępowanie. Tymi zasadami powinny być: dyscyplina, tradycja, honor i doskonałość. Aby kierować się tymi zasadami należało być przede wszystkim posłusznym dorosłym, co dla młodych chłopców nie zawsze było takie łatwe. Znacznie częściej woleli przyjąć buntowniczą postawę, aby móc samemu decydować o sobie i wyrażać swą indywidualność. Nie zawsze jednak sprzeciw rodzicom był najlepszym rozwiązaniem i chłopcom trudno było się zdobyć na ten akt buntu. Dopiero pan Keating zmienił ich sposób myślenia – pokazał, że warto walczyć o siebie i swoje szczęście. Trud jaki niesie ze sobą poszukiwanie własnego celu zawsze jest dla nas opłacalny. Dzięki temu możemy bliżej poznać samego siebie, pielęgnować w sobie dobre postawy i odnaleźć największy sens własnego życia.
Profesor Keating wyróżnia się spośród innych nauczycieli – nie jest zwolennikiem skostniałych, sztywnych i mało nowoczesnych metod nauczania. Uważa, że nauczyciel powinien iść z duchem czasu i w ten sposób stymulować rozwój młodych ludzi, a nawet nadawać temu rozwojowi właściwy kierunek. Jego zadanie i powinność jest więc o wiele ważniejsza niż zwyczajne egzekwowanie wiedzy i poddawanie jej ocenie. Prezentując taką postawę pan Keating staje się dla chłopców swego rodzaju przewodnikiem, który wskazuje im właściwą, życiową drogę, wcale przy tym tej drogi ślepo nie narzucając. Daje chłopcom wybór, rozbudza wprawdzie w nich pasje, ale jednocześnie zachęca do indywidualizmu i do własnego myślenia. Wcale nie oczekuje, że chłopcy będą bezmyślnie powtarzać jego nauki. Od tego bardziej wolałby, by zrozumieli ich sens i w ten sposób mogli wcielać je w życie. Jego zadaniem jest więc wskazywanie pewnych dróg, uczulanie na pewne postawy – po to, by uczniowie sami mogli do nich dojrzeć, by mogli tworzyć siebie i swoją tożsamość.
Metody wychowawcze pana Keatinga okazują się skuteczne. Todd wyzbywa się wrodzonej nieśmiałości, Knox jest w stanie poświęcić wszystko, by walczyć o swą miłość, Neil zaczyna pasjonować się teatrem i bierze udział w przedstawieniu. Przemiany dokonują się w chłopcach głównie dzięki temu, że pan Keating uczy ich samodzielności i dokonywania własnych, przemyślanych wyborów, dzięki czemu mogą chronić i kształtować swe wnętrze, swój stosunek do innych i swoje, indywidulane patrzenie na świat.
Dla rodziców uczniów jednak sposób przekazywania wiedzy przez pana Keatinga jest nieakceptowalny. Nie potrafią oni właściwie zrozumieć jego intencji, czują jakby profesor był dla nich zagrożeniem i odbierał im jakąś cząstkę ich dzieci. Nie rozumieją też zmian, jakie dokonują się w ich dzieciach. Ma to tragiczne skutki i staje się przyczyną podjęcia przez Neila decyzji o samobójstwie. Jego śmierć zdaje się potwierdzać, że ostatecznie wygrał skostniały i odrzucający jakiekolwiek nowe metody wychowawcze system edukacji. Prawda jednak okazuje się inna. Skazany na dyscyplinarne opuszczenie szkoły pan Keating spotyka się z niesamowitą wdzięcznością swych wychowanków, a także z szacunkiem i słowami uznania, o których nawet nie śmiałby marzyć.
Zakończenie powieści jest wzruszające i niesie nadzieję, że prawdy głoszone przez pana Keatinga trafiły na właściwe podłoże – przemówiły bowiem do serc młodych ludzi, którzy postanowili w przyszłości się nimi kierować i być im wiernymi.
Powieść porusza wiele istotnych i ponadczasowych problemów, które z całą pewnością można by odnieść do kilku pokoleń. Ważnym motywem powieści jest przyjaźń i głęboka, nierozerwalna więź, która łączy chłopców ze sobą i którą zaczynają dzielić również z panem Keatingiem. Chłopcy spędzają ze sobą każdą wolną chwilę. Czytając poezję i prowadząc dyskusje na ważne życiowe i filozoficzne tematy jeszcze bardziej się do siebie zbliżają. Spotkania umacniają tę więź i pozwalają im odnaleźć sens swojego życia. Wiedzą, że mogą na siebie liczyć i są gotowi wzajemnie spieszyć sobie z pomocą.
Istotnym zagadnieniem jest też pokazanie postaci nowoczesnego nauczyciela i jego niekonwencjonalnych metod wychowawczych. Profesor Keating wydaje się być właściwą osobą na właściwym miejscu. Do swojej pracy podchodzi z pasją. Można powiedzieć, że to człowiek z prawdziwym powołaniem i z pełnym poświęceniem wykonujący swój trudny zawód. Rodzice uczniów nie potrafią tego dostrzec, ponieważ przyzwyczajeni są do stereotypowego myślenia i do starych, sprawdzonych metod wychowawczych.
Autorka poruszyła też w powieści problem młodzieńczej miłości i buntu, a także walki o swoje marzenia i pasje, czyli wszytko to, co znamionuje zwłaszcza życie młodych ludzi.
„Stowarzyszenie umarłych poetów” to poruszająca powieść o dorastaniu i walce o swe młodzieńcze marzenia, pragnienia, pasje, czyli to co stanowi najgłębszy sens naszego życia.
----------------------------------------------------------
Plan wydarzeń:
1.Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego w Akademii Weltona.
2.Przydzielenie uczniom zajęć pozalekcyjnych.
3.Zapoznanie Todda z Neilem i nowymi kolegami.
4.Niezwykła lekcja z nowym nauczycielem angielskiego.
5.Wizyta Knoxa u państwa Danburrych.
6.Nowatorskie metody nauczania Keatinga.
7.Odnalezienie przez chłopców groty ,,Umarłych Poetów”.
8.Decyzja Neila o wzięciu udziału w przesłuchaniach do ,,Snu nocy letniej” Szekspira.
9.,,Wielka improwizacja” Todda na lekcji literatury.
10.Regularne spotkania członków stowarzyszenia w ukrytej grocie. 11.Niechęć nauczycieli wobec metod wychowawczych Keatinga. 12.Przyjęcie w grocie z udziałem dziewcząt.
13.Dziennikarski ,,wybryk” Charliego.
14.Pobicie Knoxa przez Cheta podczas przyjęcia u Danburrych. 15.Wzburzenie dyrekcji po opublikowaniu artykułu Charliego.
16.Potajemne przygotowania Neila do odegrania roli Puka.
17.Sprzeciw ojca Neila wobec aktorskiej pasji syna.
18.Romantyczny występ Knoxa w klasie Chris.
19.Uroczysta premiera sztuki ,,Sen nocy letniej”.
20.Wspólne świętowanie sukcesu Neila przez członków stowarzyszenia i Keatinga.
21.Decyzja pana Perry o wypisaniu syna ze szkoły.
22.Samobójcza śmierć Neila.
23.Pogrzeb chłopca.
24.Śledztwo w sprawie stowarzyszenia zakończone zdradą Camerona. 25.Bunt Todda podczas lekcji prowadzonej przez dyrektora. 26.Wzruszające pożegnanie Keatinga przez uczniów.
----------------------------------------------------------
Mam nadzieję, że pomogłam liczę na naj :D