Question

W załączniku są podane skany książki, a mi chodzi o to by to prosto opisać, streścić byle były zawarte te najważniejsze informacje co są na tych skanach.
Ma to być prosto i nie za długo, ale tez nie bardzo króciutko. PROSZĘ PISAĆ CIĄGKIEM KAŻDY PUNKT A NIE MYSLNIKI CZY COŚ. Każdy punkt opisywać osobno, pisać tytuły punktów i pod tym opis tego punktu :)
Najlepiej by było jakby była odpowiedź w załączniku :)
Jakby cos pytać w kom :)
____________
TEMAT 2.
Dam naj ! :)

Answer 1

Najpierw radzę przypomnieć sobie informacje o powstaniu listopadowym.
W 1815 roku Napoleon poniósł ostateczną klęskę. (Na mocy ustaleń kongresu Wiedeńskiego) W tym samym roku zlikwidowano Księstwo Warszawskie i na jego terenach utworzono Królestwo Polskie połączone unią personalną z Rosją. Na mocy takiej unii car był też królem polskim. Nadał on Królestwu Polskiemu konstytucję, której później sam nie przestrzegał. Oburzyło to Polaków i tak się zaczęły różne protesty, zaczęto też zakładać tajne organizacje. W 1828 roku Piotr Wysocki zawiązał tajny spisek, przeciwko rosyjskim władzom, który przyczynił się do wybuchu powstania listopadowego. W nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku wybuchły pierwsze powstańcze wali, na (pierwszego) dyktatora wybrano gen. Józefa Chłopickiego. Około dwa miesiące później sejm ogłosił detronizacje cara Mikołaja I i w tej sytuacji armia rosyjska została wysłana na ziemię Królestwa Polskiego. Co prawda wojska polskie pokonały Rosjan w kilku bitwach, ale przegrana powstańców pod Ostrołęką stała się punktem zwrotnym w powstaniu. We wrześniu armia carska zdobyła Warszawę, kończąc tym samym powstanie.
Polski Leonidas
W okresie romantyzmu zaczęto się interesować wydarzeniami ze starożytności, ponieważ darzono wielkim uznaniem bohaterów poświęcających się dla ojczyzny. Takim bohaterem był Leonidas ze słynnej bitwy pod Termopilami.
W czasie powstania listopadowego polskim Leonidasem został generał Józef Sowiński. Odsłużył się on w wojnach napoleońskich, w których stracił nogę, z tego też powodu został skierowany do pracy w sztabie powstańczym w stolicy, ale gdy Polacy zaczęli przegrywać, a wojska carskie zbliżały się do Warszawy, poprosił on o wysłanie na front. Dano mu w obronę Wolę, która miała powstrzymać główne uderzenie wojsk rosyjskich. Podczas szturmu 6 września 1831 roku Sowiński dowodził obroną szańców i przez kilka godzin odpierał ataki przeważających sił wroga. Legenda głosi, że generał zginął podczas walki na bagnety, jednak prawdopodobne w obliczu klęski zgodził się na honorową kapitulację. Gdy zbliżali się do niego żołnierze rosyjscy, w ich stronę padły strzały, a oni w odwecie zamordowali poddających się Polaków. Ciała Sowińskiego nie zidentyfikowano na polu bitwy - mogło ono zostać pochowane wraz z innymi polskimi żołnierzami w zbiorowej mogile na cmentarzy na Woli. Po powstaniu na ten cmentarz przychodziło wielu polskich patriotów, więc władze chcąc przerwać to zjawisko przekształciły kościół św. Wawrzyńca w cerkiew prawosławną.
Wojna polsko - bolszewicka
W 1918 roku po ponad wieku zaborów odzyskaliśmy niepodległość. Polskiej państwowości zaczęli zagrażać bolszewicy, a także przebieg granicy wschodniej był niepewny. W 1919 roku siły polskie wyparły Armię Czerwoną z terenów Litwy i Białorusi. W 1920 roku Piłsudski zawarł sojusz z atamanem Symonem Petlurą i wojska polskie oraz ukraińskie rozpoczęły wspólną ofensywę, zakończoną zdobyciem Kijowa. Bolszewicy jednak przygotowali kontrofensywą i pokonali siły polskie i ukraińskie. Armia radziecka dotarła na przedpola Warszawy i doszło tam do bitwy w dniach 13 - 25 sierpnia 1920 roku. Bitwa Warszawska zakończyła się zwycięstwem Polaków, a całą wojną zakończył traktat pokojowy w Rydze 18 marca 1921 roku.
Bitwa pod Zadwórzem.
Armia Czerwona po wyparciu wojsk polskich z Białorusi i Ukrainy zmierzała na Warszawę. Jej część,  czyli Pierwsza Armia Konna Siemiona Budionnego miała za zadanie zdobycie Lwowa.  Do obrony miasta stanęły jednostki sformowane przez lwowską młodzież.  17 sierpnia 1920 roku do walki stanął oddział liczący 330 żołnierzy, dowodzony przez kpt. Bolesława Zajączkowskiego. W okolicach stacji kolejowej na Zadwórzu obrońcy odparli sześć szarsz sowieckich kawalerzystów. Polacy otoczeni przez wielokrotnie liczniejsze jednostki wroga nie poddali się nawet gdy skończyła im się amunicja, a nawet walczyli z wrogiem na bagnety. W bitwie zginęli niemal wszyscy obrońcy. Ich poświęcenie nie poszło na marne. Udało się zatrzymać wroga na jeden dzień, co pozwoliło wojskom polskim przygotować obronę Lwowa i dzięki temu uchroniono miasto przed najazdem wojsk bolszewickich. Bitwa też zmniejszyła prawdopodobieństwo połączenia się wojsk Budionnego z innymi wojskami Armii Czerwonej, które szły na Warszawę. W uznaniu dla heroicznego czynu Polaków spod Lwowa bitwę pod Zadwórzem nazywamy polskimi Termopilami.
Polacy w II wojnie światowej
W 1939 roku Polskę napadły Niemcy oraz ZSRR. Polacy zawiali zacięty opór m. in.na Westerplatte, pod Mokrą, nad Bzurą oraz niedaleko Wizny, lecz i tam zostali pokonani przez przeważające siły wroga. 28 września skapitulowała Warszawa, a 2 października - załoga Helu. Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" broniła się najdłużej, bo do 6 września. Po klęsce wrześniowej polskie siły zbrojne odtworzono  za granicą i Polacy wzięli udział w walkach na Norwegii i we Francji oraz w lotniczej bitwie o Anglię. Armia gen. Władysława Andersa, stworzona w 1941 roku w ZSRR, trafiła na Bliski Wschód, a następnie przemianowana w 2 Korpus Polski, wzięła udział w wyzwoleniu Włoch. Od 1943 roku zaczęto tworzyć armie polskie podległe komunistom  - najpierw 1 Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a potem 1 i 2 Armię Wojska Polskiego.
Bohaterowie spod Wizny i Monte Cassino
1 września 1939 roku III Rzesza zaatakowała Polskę rozpoczynając II wojnę światową. W dniach 7 - 10 września ok. 720 żołnierzy, dowodzonych przez kpt. Władysława Raginisa, odpierało w okolicach Wizny ataki przeważających sił niemieckich. Kiedy walka stała się już niemożliwa kapitan polecił swoim żołnierzom oddać się do niewoli, a sam popełnił samobójstwo, detonując granat w swoim bunkrze.
Innym przykładem heroicznej obrony Polaków jest bohaterski czym kpr. Stefana Karaszewskiego. We wsi Kosów niedaleko Piotrkowa Trybunalskiego przez dwie godziny sam powstrzymywał natarcie niemieckiej kolumny pancernej, niszcząc nawet kilka czołgów przeciwnika. Tak jak kpt. Raginis zabił się za pomocą granatu  by nie zostać pojmanym przez wroga. Poświęcenie Karaszewskiego pozwoliło bezpiecznie wycofać się jego jednostce.
Najsłynniejszym przykładem bohaterstwa są wzmagania pod Monte Cassino. Aby zapobiec wkroczeniu aliantów w głąb Europy Środkowej, Niemy bronili w Apeninach drogi do Rzymu. Żołnierze wojsk amerykańskich, francuskich, hinduskich, angielskich, nie byli w stanie pokonać umocnień na wzgórzu klasztornym. Dopiero Polacy zdołali przełamać obronę wroga, ale zdobycie Monte Cassino 18 maja 1944 roku okupili stratą ponad tysiąca żołnierzy.