Głowacki-Bartos Bartosz, Wojciech, (ok. 1758-1794), chłop spod Krakowa, bohater insurekcji kościuszkowskiej (powstanie kościuszkowskie). Za zuchwałość wobec administracji dworskiej rządca wraz z ekonomem wsi Rządowice wyznaczyli go jako tzw. rekruta dymowego po ogłoszeniu powstania. W bitwie pod Racławicami 4 kwietnia 1794 uczestniczył w dowodzonym przez T. Kościuszkę ataku kosynierów na trzydziałową baterię rosyjską.
Za męstwo i odwagę okazaną w walce, jak również dla zachęcenia innych chłopów do udziału w powstaniu, mianowany przez T. Kościuszkę chorążym Grenadierów Krakowskich (w związku z nominacją zmienił nazwisko Bartos na panieńskie nazwisko matki - Głowacki), zwolniony został z poddaństwa i otrzymał w dziedziczne posiadanie zamieszkiwaną zagrodę. Zmarł w Kielcach z ran odniesionych 6 czerwca 1794 w bitwie pod Szczekocinami. W ciągu XIX w., w związku z budzącym się ruchem ludowym, urósł do symbolu chłopa - bojownika o niepodległość Polski
Bartosz Głowacki- był polski chłop, kosynier w czasie insurekcji kościuszkowskiej, chorąży grenadierów krakowskich. Urodził się 1758 r. w Rzędowicach, zmarł w 1794 w Kielcach. Zasłynął tym że wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej, w bitwie pod Racławicami 4 kwietnia 1794 r. odznaczył się wielkim męstwem (zdobył działo rosyjskie gasząc lont czapką), za co został mianowany chorążym; otrzymał także nazwisko Głowacki. Śmiertelnie ranny podczas bitwy pod Szczekocinami, 6 czerwca 1794 r., zmarł i został pochowany w Kielcach. Po klęsce powstania stał się symbolem waleczności i męstwa.
Głowacki-Bartos Bartosz, Wojciech, (ok. 1758-1794), chłop spod Krakowa, bohater insurekcji kościuszkowskiej (powstanie kościuszkowskie). Za zuchwałość wobec administracji dworskiej rządca wraz z ekonomem wsi Rządowice wyznaczyli go jako tzw. rekruta dymowego po ogłoszeniu powstania. W bitwie pod Racławicami 4 kwietnia 1794 uczestniczył w dowodzonym przez T. Kościuszkę ataku kosynierów na trzydziałową baterię rosyjską.
Za męstwo i odwagę okazaną w walce, jak również dla zachęcenia innych chłopów do udziału w powstaniu, mianowany przez T. Kościuszkę chorążym Grenadierów Krakowskich (w związku z nominacją zmienił nazwisko Bartos na panieńskie nazwisko matki - Głowacki), zwolniony został z poddaństwa i otrzymał w dziedziczne posiadanie zamieszkiwaną zagrodę. Zmarł w Kielcach z ran odniesionych 6 czerwca 1794 w bitwie pod Szczekocinami. W ciągu XIX w., w związku z budzącym się ruchem ludowym, urósł do symbolu chłopa - bojownika o niepodległość Polski
Bartosz Głowacki- był polski chłop, kosynier w czasie insurekcji kościuszkowskiej, chorąży grenadierów krakowskich. Urodził się 1758 r. w Rzędowicach, zmarł w 1794 w Kielcach. Zasłynął tym że wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej, w bitwie pod Racławicami 4 kwietnia 1794 r. odznaczył się wielkim męstwem (zdobył działo rosyjskie gasząc lont czapką), za co został mianowany chorążym; otrzymał także nazwisko Głowacki. Śmiertelnie ranny podczas bitwy pod Szczekocinami, 6 czerwca 1794 r., zmarł i został pochowany w Kielcach. Po klęsce powstania stał się symbolem waleczności i męstwa.