Rewolucja przemysłowa to proces zmian społecznych, ekonomicznych i politycznych, który został zapoczątkowany na przełomie XVIII i XIX wieku w Anglii i był związany z przejściem od produkcji manufakturowej bądź rzemieślniczej towarów do produkcji fabrycznej na dużą skalę. Główną przyczyną rewolucji przemysłowej była eksplozja demograficzna. W wyniku ciągle rosnącej liczby mieszkańców rosły również potrzeby rynków. Nie mogły ich zaspokoić manufaktury, które od produkcji rzemieślniczej różniła się tylko organizacją procesu produkcji. Drugą, pod względem ważności, przyczyną rewolucji przemysłowej była rewolucja agrarna (rolna), która doprowadziła do przemiany tradycyjnego feudalnego rolnictwa w rolnictwo nowoczesne. Europę XIX w. cechowała duża siła techniczna, gospodarcza, kulturalna, interkontynentalna. Podstawowymi symbolami tej potęgi były maszyny – lokomotywy, gazownie, dynama. Popularne poglądy na ewolucję głosiły, że przetrwają tylko najlepiej przystosowani. Rodziły się nowe siły fizyczne – od prądu elektrycznego po dynamit, demograficzne – przyrost ludności, społeczne – stawiające ‘masy’ w centrum powszechnego zainteresowania, militarne – umożliwiające mobilizację milionów ludzi i maszyn a także siły w sferze handlu i przemysłu – rozrastające się na gruncie nieznanego dotąd rozwoju rynku i postępu technicznego, w sferze kultury – dające początek najróżniejszym ‘ruchom’ zdolnym przemówić do szerokich mas oraz nowe siły polityczne – dzięki którym można było zdobywać bezwzględną supremację we wszystkich zakątkach świata. Prym wiodły Wlk. Brytania i Niemcy. W oczach ówcześnie żyjących ludzi siły te były przedmiotem podziwu i źródłem nadziei. Kiedy odkryto elektryczność nikt nie kwestionował płynących z tego faktu korzyści, a uprzemysłowienie i kolonializm uważano za duży krok naprzód dla wszystkich, których te procesy dotyczyły. Modernizacja czyli seria przemian którym podlegały społeczeństwa przeszła drogę od ‘zacofania’ do ‘nowoczesności’ gdzie punktem wyjścia było społeczeństwo rolnicze, oparte na klasie chłopskiej, gdzie większość ludzi pracuje na roli i wytwarza żywność na własne potrzeby, a celem społeczeństwo miejskie i uprzemysłowione, nowoczesnego typu, w którym większość ludzi zarabia na życie mieszkając w miastach i pracując w fabrykach. (Jako pierwsze tego rodzaju modernizacji doświadczyły rejony Wlk. Brytanii, a zaraz po nich tereny złóż węgla w Belgii, w Zagłębiu Ruhry i na Śląsku.) Modernizacja obejmowała najpierw porty, potem stolice, a wreszcie całe kraje dla których bodźcem stał się przemysł. Kiedy docierała za ocean – albo za sprawą imperialistycznej gospodarki prowadzonej w koloniach, albo dzięki lokalnym inicjatywom – traktowano ją jako rodzaj ‘europeizacji”.
Rewolucja Przemysłowa w XIX wieku
Rewolucja przemysłowa to proces zmian społecznych, ekonomicznych i politycznych, który został zapoczątkowany na przełomie XVIII i XIX wieku w Anglii i był związany z przejściem od produkcji manufakturowej bądź rzemieślniczej towarów do produkcji fabrycznej na dużą skalę. Główną przyczyną rewolucji przemysłowej była eksplozja demograficzna. W wyniku ciągle rosnącej liczby mieszkańców rosły również potrzeby rynków. Nie mogły ich zaspokoić manufaktury, które od produkcji rzemieślniczej różniła się tylko organizacją procesu produkcji. Drugą, pod względem ważności, przyczyną rewolucji przemysłowej była rewolucja agrarna (rolna), która doprowadziła do przemiany tradycyjnego feudalnego rolnictwa w rolnictwo nowoczesne.
Europę XIX w. cechowała duża siła techniczna, gospodarcza, kulturalna, interkontynentalna. Podstawowymi symbolami tej potęgi były maszyny – lokomotywy, gazownie, dynama. Popularne poglądy na ewolucję głosiły, że przetrwają tylko najlepiej przystosowani. Rodziły się nowe siły fizyczne – od prądu elektrycznego po dynamit, demograficzne – przyrost ludności, społeczne – stawiające ‘masy’ w centrum powszechnego zainteresowania, militarne – umożliwiające mobilizację milionów ludzi i maszyn a także siły w sferze handlu i przemysłu – rozrastające się na gruncie nieznanego dotąd rozwoju rynku i postępu technicznego, w sferze kultury – dające początek najróżniejszym ‘ruchom’ zdolnym przemówić do szerokich mas oraz nowe siły polityczne – dzięki którym można było zdobywać bezwzględną supremację we wszystkich zakątkach świata.
Prym wiodły Wlk. Brytania i Niemcy. W oczach ówcześnie żyjących ludzi siły te były przedmiotem podziwu i źródłem nadziei. Kiedy odkryto elektryczność nikt nie kwestionował płynących z tego faktu korzyści, a uprzemysłowienie i kolonializm uważano za duży krok naprzód dla wszystkich, których te procesy dotyczyły. Modernizacja czyli seria przemian którym podlegały społeczeństwa przeszła drogę od ‘zacofania’ do ‘nowoczesności’ gdzie punktem wyjścia było społeczeństwo rolnicze, oparte na klasie chłopskiej, gdzie większość ludzi pracuje na roli i wytwarza żywność na własne potrzeby, a celem społeczeństwo miejskie i uprzemysłowione, nowoczesnego typu, w którym większość ludzi zarabia na życie mieszkając w miastach i pracując w fabrykach. (Jako pierwsze tego rodzaju modernizacji doświadczyły rejony Wlk. Brytanii, a zaraz po nich tereny złóż węgla w Belgii, w Zagłębiu Ruhry i na Śląsku.)
Modernizacja obejmowała najpierw porty, potem stolice, a wreszcie całe kraje dla których bodźcem stał się przemysł. Kiedy docierała za ocean – albo za sprawą imperialistycznej gospodarki prowadzonej w koloniach, albo dzięki lokalnym inicjatywom – traktowano ją jako rodzaj ‘europeizacji”.