W jaki sposób wiersz Muzeum W.Szymborskiej ukazuje problem przemijania?
Są talerze, ale nie ma apetytu.Są obrączki, ale nie m wzajemności
od co najmniej trzystu lat.(...)
Korona przeczekała głowę.
Przegrała dłoń do rękawicy.
Zwyciężył prawy but nad nogą
PLIS NA DZIŚ DAJE NAJ WIĘCEJ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Wiersz W.Szymborskiej to poetycki obraz muzeum.
Widzimy tu różne eksponaty...ale nie ma już ludzi, którzy je używali. 'Sa talerze, ale nie ma apetytu. Są obrączki ale nie ma wzajemności...'. Ci ludzie żyli trzysta lat temu. Pozostały po nich talerze, obrączki...Jest wachlarz, ale nie ma już osoby która nim się chłodziła. Miecze leżą , brak rycerzy, którzy nimi walczyli. Nawet na lutni już nikt nie gra...Korona przeżyła władcę,..
Nic nie jest wieczne, więc 'zgromadzono dziesięć tysięcy starych rzeczy'. Jednak to tylko przedmioty nic więcej...ludzie już dawno nie żyją.
Wiersz przypomina nam że my, ludzie nie żyjemy wiecznie, nasze życie przeminie szybko...Ona sama też ściga się z sukną, która chce ją przeżyć - to metaforyczne ujęcie przemijania.
Rzeczy często 'żyją' dłużej niż ludzie. Ale bez człowieka są ona martwe, puste.