W jaki sposob wiedza z antropologii KULTUROWEJ moze poszerzyc myslenie pedagogow i w jaki sposob moze wplywac na ich praktyke?? PROSZE O SZYBKA POMOC!;)
Według dwóch prekursorów pedagogiki społecznej można ogólnie odpowiedzieć na to pytanie:
1. Wroczyński: Analizuje wpływy wychowawcze, których źródłem jest środowisko oraz ustala zasady organizowania środowiska z punktu widzenia potrzeb wychowania.
2. Radlińska: Pedagogika społeczna jest nauką praktyczną. Umiejscowić ją można na skrzyżowaniu biologicznych i społecznych nauk o człowieku, a także zagadnień związanych z etyką, kulturą, antropologią.
Kultura to ogół dorobku ludzkości materialnej i niematerialnej przekazywany z pokolenia na pokolenie. Kultura stanowi zespół wartości, norm oraz wzorców i wzorów, które pragniemy propagować i do których chcemy wprowadzać innych.
Pedagogika społeczna interesuje się wpływem jaki wywiera jednostka na środowisko i odwrotnie – bada oddziaływania środowiskowe na człowieka i odnosi je do różnych faz życia. Zwraca także uwagę na kulturę i tradycje, wartości, które są podtrzymywane dzięki siłom ludzkim oraz na zmienianie środowiska przez człowieka w imię światłych myśli.
Podejmowała problemy ogólnospołeczne – prawo narodu do niezależności, rozwój społeczny a oświata, wzajemne współoddziaływania środowiska i jednostki, unaoczniała elementy hamujące rozwój jednostki. Kładła duży nacisk na eliminowanie niesprzyjających czynników wpływających hamująco na rozwój jednostki. Zwracała uwagę na to, iż jednostka oraz grupa społeczna własnymi siłami może doprowadzić do polepszenia się warunków środowiskowych.
Od strony praktycznej w pedagogice społecznej istnieje tzw. metoda środowiskowa:
Polega m.in. na aktywizowaniu, wyłuskiwaniu ze społeczeństwa oraz jednostki sił twórczych, zmierzających do zmiany niekorzystnego środowiska, bądź poprawy na bardziej korzystne warunki.
Wzory i wzorce – wzory pokazują rzeczywistość danej dziedziny życia społecznego, kulturalnego, wychowawczego, a wzorce – jaka mogłaby być ta rzeczywistość.
Według dwóch prekursorów pedagogiki społecznej można ogólnie odpowiedzieć na to pytanie:
1. Wroczyński: Analizuje wpływy wychowawcze, których źródłem jest środowisko oraz ustala zasady organizowania środowiska z punktu widzenia potrzeb wychowania.
2. Radlińska: Pedagogika społeczna jest nauką praktyczną. Umiejscowić ją można na skrzyżowaniu biologicznych i społecznych nauk o człowieku, a także zagadnień związanych z etyką, kulturą, antropologią.
Kultura to ogół dorobku ludzkości materialnej i niematerialnej przekazywany z pokolenia na pokolenie. Kultura stanowi zespół wartości, norm oraz wzorców i wzorów, które pragniemy propagować i do których chcemy wprowadzać innych.
Pedagogika społeczna interesuje się wpływem jaki wywiera jednostka na środowisko i odwrotnie – bada oddziaływania środowiskowe na człowieka i odnosi je do różnych faz życia. Zwraca także uwagę na kulturę i tradycje, wartości, które są podtrzymywane dzięki siłom ludzkim oraz na zmienianie środowiska przez człowieka w imię światłych myśli.
Podejmowała problemy ogólnospołeczne – prawo narodu do niezależności, rozwój społeczny a oświata, wzajemne współoddziaływania środowiska i jednostki, unaoczniała elementy hamujące rozwój jednostki. Kładła duży nacisk na eliminowanie niesprzyjających czynników wpływających hamująco na rozwój jednostki. Zwracała uwagę na to, iż jednostka oraz grupa społeczna własnymi siłami może doprowadzić do polepszenia się warunków środowiskowych.
Od strony praktycznej w pedagogice społecznej istnieje tzw. metoda środowiskowa:
Polega m.in. na aktywizowaniu, wyłuskiwaniu ze społeczeństwa oraz jednostki sił twórczych, zmierzających do zmiany niekorzystnego środowiska, bądź poprawy na bardziej korzystne warunki.
Wzory i wzorce – wzory pokazują rzeczywistość danej dziedziny życia społecznego, kulturalnego, wychowawczego, a wzorce – jaka mogłaby być ta rzeczywistość.