System poddaństwa - Podbici ludzie byli zmuszani do uznanie władzy Mongołów i płacenia trybutów w zamian za ochronę i zapewnienie pewnych wolności.
System postalny - Mongołowie stworzyli rozbudowany system pocztowy, który umożliwiał szybkie przekazywanie informacji na obszarze całego imperium.
Centralizacja władzy - Władza była skoncentrowana w rękach wielkiego chana, który podejmował decyzje dotyczące całego imperium.
Rządy lokalne - Mongołowie stosowali też rządy lokalne, które były powierzane miejscowym przywódcom.
System podziału łupów - Mongołowie dzielili się z podbitymi ludami łupami zdobytymi w trakcie podbojów, co zachęcało podbite ludy do współpracy z Mongołami i utrzymania stabilności.
Polityka tolerancji religijnej - Mongołowie tolerowali różne religie i kultury, co pozwoliło zachować stabilność w imperium.
Na Dalekim Wschodzie powstawała potęga, która miała zaważyć w niedalekiej przyszłości na losie ziem Europy wschodniej. Mongołowie tak jak i inne narody świata zostali ukształtowani poprzez położenie geograficzne zamieszkiwanych ziem, ich naturalne cechy oraz klimat, które stały się z jednej strony przyczyną ograniczenia ich rozwoju, z drugiej zapewniły inne możliwości, wykorzystane przez nich w sposób można by rzec absolutny. Adaptując się do środowiska naturalnego wykorzystywali je maksymalnie przy niewielkim nakładzie ze swojej strony. Na stepie nie było warunków do rozwoju rolnictwa.
Ciężkie warunki naturalne wymagały od Mongołów wielkiego hartu dostosowania się do środowiska. Wśród stepów i pustyń rozrzucone były nieliczne oazy, w których od dawna żyła rolnicza ludność osiadła. Jednak to koczownicza ludność była na tych jałowych ziemiach praktycznie samowystarczalna: pożywienie i odzież otrzymywała z hodowli bydła.
Najważniejszymi zwierzętami, najbardziej cenionymi i będącymi jednocześnie oznaką wyznacznikiem bogactwa były konie. Bez koni nie można by prowadzić gospodarki pasterskiej. Były one używane jako środek transportu, do polowań oraz przy wypasie bydła i owiec. Niezastąpione były też do prowadzenia wojen. Mleko klaczy przetwarzano na ulubiony napój alkoholowy – kumys, wykorzystywano także: mięso, skóry, włosie. .
Hodowano też bydło rogate które dostarczało mięsa, mleka i skór; woły a czasem też krowy używano do zaprzęgów. Najliczniej jednak hodowano owce – to one żywiły i odziewały Mongołów, przerobiona na wojłok wełna służyła za pokrycie jurt, wozów oraz za koce. Podobne korzyści mieli z kóz ale tych hodowano znacznie mniej.
Warunki środowiskowe przyczyniły się do łączenia koczowników w różne zespoły i plemiona. Podstawową komórką była mała indywidualna rodzina . Opierała się ona tak jak i u innych ludów pasterskich na zasadach patriarchalnych, przy jednoczesnej egzogamii patriarchalnej, oraz wielożeństwie u bogatych .
Mongołowie mieszkali w jurcie która składała się z drewnianej konstrukcji obciągniętej wojłokowym nakryciem. Jurta miała średnicę około 4 metrów , była lekka przystosowana do częstych przenosin.
W XII wieku plemiona mongolskie koczujące na terenach dzisiejszej Mongolii, Mandżurii weszły w okres głębokich przemian ustrojowych i społecznych.
Odpowiedź:
Wyjaśnienie:
Na Dalekim Wschodzie powstawała potęga, która miała zaważyć w niedalekiej przyszłości na losie ziem Europy wschodniej. Mongołowie tak jak i inne narody świata zostali ukształtowani poprzez położenie geograficzne zamieszkiwanych ziem, ich naturalne cechy oraz klimat, które stały się z jednej strony przyczyną ograniczenia ich rozwoju, z drugiej zapewniły inne możliwości, wykorzystane przez nich w sposób można by rzec absolutny. Adaptując się do środowiska naturalnego wykorzystywali je maksymalnie przy niewielkim nakładzie ze swojej strony. Na stepie nie było warunków do rozwoju rolnictwa.
Ciężkie warunki naturalne wymagały od Mongołów wielkiego hartu dostosowania się do środowiska. Wśród stepów i pustyń rozrzucone były nieliczne oazy, w których od dawna żyła rolnicza ludność osiadła. Jednak to koczownicza ludność była na tych jałowych ziemiach praktycznie samowystarczalna: pożywienie i odzież otrzymywała z hodowli bydła.
Najważniejszymi zwierzętami, najbardziej cenionymi i będącymi jednocześnie oznaką wyznacznikiem bogactwa były konie. Bez koni nie można by prowadzić gospodarki pasterskiej. Były one używane jako środek transportu, do polowań oraz przy wypasie bydła i owiec. Niezastąpione były też do prowadzenia wojen. Mleko klaczy przetwarzano na ulubiony napój alkoholowy – kumys, wykorzystywano także: mięso, skóry, włosie. .
Hodowano też bydło rogate które dostarczało mięsa, mleka i skór; woły a czasem też krowy używano do zaprzęgów. Najliczniej jednak hodowano owce – to one żywiły i odziewały Mongołów, przerobiona na wojłok wełna służyła za pokrycie jurt, wozów oraz za koce. Podobne korzyści mieli z kóz ale tych hodowano znacznie mniej.
Warunki środowiskowe przyczyniły się do łączenia koczowników w różne zespoły i plemiona. Podstawową komórką była mała indywidualna rodzina . Opierała się ona tak jak i u innych ludów pasterskich na zasadach patriarchalnych, przy jednoczesnej egzogamii patriarchalnej, oraz wielożeństwie u bogatych .
Mongołowie mieszkali w jurcie która składała się z drewnianej konstrukcji obciągniętej wojłokowym nakryciem. Jurta miała średnicę około 4 metrów , była lekka przystosowana do częstych przenosin.
W XII wieku plemiona mongolskie koczujące na terenach dzisiejszej Mongolii, Mandżurii weszły w okres głębokich przemian ustrojowych i społecznych.