Wpływ stylu życia i czynników kulturowych na stan zdrowia i w konsekwencji na jakość życia jest przedmiotem zainteresowania zarówno specjalistów z dziedziny ochrony zdrowia, jak i psychologów, pedagogów oraz terapeutów kreatywnych, w tym - muzykoterapeutów. Traktowanie muzyki jako czynnika terapeutycznego znane jest już z przekazów autorów starożytnych. Aktualnie uważa się, że muzykoterapeuci powinni bardziej koncentrować się na pojęciu zdrowia w skali całego społeczeństwa. Muzyka bowiem może wpływać na jakość życia w czterech obszarach;
1. może wzmacniać nasze poczucie witalności i świadomości ciała, 2. stwarzać możliwość sensownego działania, 3. tworzenie muzyki daje poczucie przynależności i wspólnoty, 4. doświadczanie muzyki nadaje życiu poczucie koherencji.
Historia muzykoterapii dowodzi, że nowe prądy filozoficzne lub tendencje w nauce często asymilują się z nowymi poglądami na użycie muzyki w działaniach mających na celu ochronę zdrowia i leczenie chorób. Łatwo dowieść, że aktualny sposób myślenia o takich pojęciach jak "zdrowie" i "jakość życia" może mieć implikacje dla koncepcji muzykoterapii. Na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat muzykoterapia przeszła ogromne przekształcenia od sytuacji gdy pracowało w niej kilku pionierów po wielki ruch społeczny obejmujący zawodowych muzykoterapeutów posiadających swój własny system wartości i poglądy na to czym jest muzyka i zdrowie. Teoretycy muzykoterapii z Evenem Ruud'em (Norwegia) na czele zastanawiają się, w jaki sposób muzykoterapia jako formacja społeczna może zwracać się do społeczeństwa, to jest w jaki sposób muzykoterapeuci mogą wpływać na myślenie o aktualnych problemach społecznych. Gdy więc autorytety w sprawach zdrowia mówią o roli aktywności kulturalnej w tworzeniu lepszych wzorów zachowań zdrowotnych w społeczeństwie, powinny one uznać, że muzykoterapeuci i arteterapeuci byli prekursorami tego sposobu myślenia. Reprezentacją jego jest również koncepcja kulturoterapii (Szulc 1994).
Wpływ stylu życia i czynników kulturowych na stan zdrowia i w konsekwencji na jakość życia jest przedmiotem zainteresowania zarówno specjalistów z dziedziny ochrony zdrowia, jak i psychologów, pedagogów oraz terapeutów kreatywnych, w tym - muzykoterapeutów. Traktowanie muzyki jako czynnika terapeutycznego znane jest już z przekazów autorów starożytnych. Aktualnie uważa się, że muzykoterapeuci powinni bardziej koncentrować się na pojęciu zdrowia w skali całego społeczeństwa. Muzyka bowiem może wpływać na jakość życia w czterech obszarach;
1. może wzmacniać nasze poczucie witalności i świadomości ciała,
2. stwarzać możliwość sensownego działania,
3. tworzenie muzyki daje poczucie przynależności i wspólnoty,
4. doświadczanie muzyki nadaje życiu poczucie koherencji.
Historia muzykoterapii dowodzi, że nowe prądy filozoficzne lub tendencje w nauce często asymilują się z nowymi poglądami na użycie muzyki w działaniach mających na celu ochronę zdrowia i leczenie chorób. Łatwo dowieść, że aktualny sposób myślenia o takich pojęciach jak "zdrowie" i "jakość życia" może mieć implikacje dla koncepcji muzykoterapii.
Na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat muzykoterapia przeszła ogromne przekształcenia od sytuacji gdy pracowało w niej kilku pionierów po wielki ruch społeczny obejmujący zawodowych muzykoterapeutów posiadających swój własny system wartości i poglądy na to czym jest muzyka i zdrowie. Teoretycy muzykoterapii z Evenem Ruud'em (Norwegia) na czele zastanawiają się, w jaki sposób muzykoterapia jako formacja społeczna może zwracać się do społeczeństwa, to jest w jaki sposób muzykoterapeuci mogą wpływać na myślenie o aktualnych problemach społecznych. Gdy więc autorytety w sprawach zdrowia mówią o roli aktywności kulturalnej w tworzeniu lepszych wzorów zachowań zdrowotnych w społeczeństwie, powinny one uznać, że muzykoterapeuci i arteterapeuci byli prekursorami tego sposobu myślenia. Reprezentacją jego jest również koncepcja kulturoterapii (Szulc 1994).