Arabskie powstanie w Palestynie nazywane także Wielką Rewolucją Arabską – powstanie narodowe palestyńskich Arabów przeciwko brytyjskiej władzy kolonialnej i masowej imigracji żydowskiej, do którego doszło w latach 1936-1939 w Mandacie Palestyny.
Powstanie składało się z dwóch odrębnych faz. Pierwsza faza rozpoczęła się od wezwania Wysokiego Komitetu Arabskiego do ogłoszenia strajku generalnego. Faza ta przybrała postać strajków i różnorodnych protestów politycznych, do których dochodziło w miastach. Brytyjska administracja mandatowa stłumiła tę fazę w październiku 1936. Wykorzystano przy tym kombinację różnych politycznych i dyplomatycznych kroków oraz zagrożono wprowadzeniem stanu wojennego. Druga faza rozpoczęła się pod koniec 1937 i przybrała postać gwałtownych zbrojnych wystąpień arabskich chłopów, które były ukierunkowane przeciwko brytyjskim siłom. Do stłumienia powstania władze użyły wojska i sił policyjnych. Dodatkowo do obrony osiedli żydowskich sformowano żydowskie siły samoobrony. Utworzone w czerwcu 1938 Specjalne Jednostki Nocne Hagany przeprowadzały nocne operacje na terytorium całej Palestyny, organizując zasadzki i atakując arabskie milicje. Podczas tłumienia powstania wykorzystano wielorakie środki represyjne, które były obliczone na zastraszenie ludności arabskiej i osłabienie poparcia dla buntu.
Arabskie powstanie rozpoczęło się 15 kwietnia 1936 od ataku na konwój żydowskich ciężarówek na drodze z Nablusu do Tulkarem. Napastnicy zastrzelili dwóch żydowskich kierowców: Izrael Khazan zginął na miejscu, a Zvi Dannenberg zmarł pięć dni później. Sprawcami napaści byli dawni członkowie organizacji Czarna Ręka, którzy teraz nazywali sami siebie Kassamijun lub zwolennikami al-Kassama. Pogrzeb Izraela Khazana, który odbył się 17 kwietnia w Tel Awiwie, przerodził się w wielką demonstrację nacjonalistyczną. Jej uczestnicy niszczyli arabskie mienie i pobili kilku przechodniów
Arabskie powstanie w Palestynie nazywane także Wielką Rewolucją Arabską – powstanie narodowe palestyńskich Arabów przeciwko brytyjskiej władzy kolonialnej i masowej imigracji żydowskiej, do którego doszło w latach 1936-1939 w Mandacie Palestyny.
Powstanie składało się z dwóch odrębnych faz. Pierwsza faza rozpoczęła się od wezwania Wysokiego Komitetu Arabskiego do ogłoszenia strajku generalnego. Faza ta przybrała postać strajków i różnorodnych protestów politycznych, do których dochodziło w miastach. Brytyjska administracja mandatowa stłumiła tę fazę w październiku 1936. Wykorzystano przy tym kombinację różnych politycznych i dyplomatycznych kroków oraz zagrożono wprowadzeniem stanu wojennego. Druga faza rozpoczęła się pod koniec 1937 i przybrała postać gwałtownych zbrojnych wystąpień arabskich chłopów, które były ukierunkowane przeciwko brytyjskim siłom. Do stłumienia powstania władze użyły wojska i sił policyjnych. Dodatkowo do obrony osiedli żydowskich sformowano żydowskie siły samoobrony. Utworzone w czerwcu 1938 Specjalne Jednostki Nocne Hagany przeprowadzały nocne operacje na terytorium całej Palestyny, organizując zasadzki i atakując arabskie milicje. Podczas tłumienia powstania wykorzystano wielorakie środki represyjne, które były obliczone na zastraszenie ludności arabskiej i osłabienie poparcia dla buntu.
Arabskie powstanie rozpoczęło się 15 kwietnia 1936 od ataku na konwój żydowskich ciężarówek na drodze z Nablusu do Tulkarem. Napastnicy zastrzelili dwóch żydowskich kierowców: Izrael Khazan zginął na miejscu, a Zvi Dannenberg zmarł pięć dni później. Sprawcami napaści byli dawni członkowie organizacji Czarna Ręka, którzy teraz nazywali sami siebie Kassamijun lub zwolennikami al-Kassama. Pogrzeb Izraela Khazana, który odbył się 17 kwietnia w Tel Awiwie, przerodził się w wielką demonstrację nacjonalistyczną. Jej uczestnicy niszczyli arabskie mienie i pobili kilku przechodniów