Tragedia antyczna- jej cechy i miejsce w poetyce starożytnej. Rozwój dramatu i teatru greckiego w okresie klasycznym. Tragedia= tragos(kozioł) + oide(pieśń) Tragedia grecka wywodzi się z obrzędów ku czci boga winnej latorośli(wina)Dionizosa, zwanymi Dionizjami. Początek tragedii dały Dionizje Wielkie Miejskie- miały one charakter podniosłego misterium. Trwały początkowo 5 a potem 6 dni. Zaczynały się przy końcu marca, kończyły wraz z nadejściem kwietnia. Pierwszego dnia składano Dionizosowi ofiarę z kozła. W trakcie tego obrzędu chór chłopięcy śpiewał dytyramby- pieśni pochwalające Dionizosa. Następnie w uroczystym pochodzie przenoszono jego posąg ze świątyni u stóp Akropolis do gaju oliwnego Akademosa, tam odbywały się nabożeństwo, a następnie wielka uczta. Po zachodzie słońca przy blasku pochodni posąg boga wędrował do Aten. Przez kolejne dni przy udziale chórów męskich wystawiano sztuki. Pieśń kultowa ku czci Dionizosa- dytyramb- przekształcił się z czasem w tragedię opartą na dialogu koryfeusza(przewodnika chóru) z chórem. Z czasem koryfeusz wyodrębnił się z chóru i zaczął prowadzić dialog z chórem, pełniąc rolę aktora. To on dał początek pierwszemu aktorowi, którego wprowadził Tespis i zbudował skene. Ajschylos na przełomie VI i V w. p.n.e. wprowadził drugiego aktora, zastosował prolog, opisy i opowiadania. W V w. p.n.e. Sofokles wprowadził trzeciego aktora, zwiększył obsadę chóru i jednocześnie zmieniwszy jego rolę w akcji na rzecz przodownika chóru. Zerwał też z tematycznym związkiem poszczególnych części tetralogii. Również w V w. p.n.e. Eurypides zastosował monolog przedstawiający przeżycia bohatera, a także wprowadził postacie kobiece.
Tragedia antyczna- jej cechy i miejsce w poetyce starożytnej. Rozwój dramatu i teatru greckiego w okresie klasycznym.
Tragedia= tragos(kozioł) + oide(pieśń)
Tragedia grecka wywodzi się z obrzędów ku czci boga winnej latorośli(wina)Dionizosa, zwanymi Dionizjami. Początek tragedii dały Dionizje Wielkie Miejskie- miały one charakter podniosłego misterium. Trwały początkowo 5 a potem 6 dni. Zaczynały się przy końcu marca, kończyły wraz z nadejściem kwietnia.
Pierwszego dnia składano Dionizosowi ofiarę z kozła. W trakcie tego obrzędu chór chłopięcy śpiewał dytyramby- pieśni pochwalające Dionizosa. Następnie w uroczystym pochodzie przenoszono jego posąg ze świątyni u stóp Akropolis do gaju oliwnego Akademosa, tam odbywały się nabożeństwo, a następnie wielka uczta. Po zachodzie słońca przy blasku pochodni posąg boga wędrował do Aten. Przez kolejne dni przy udziale chórów męskich wystawiano sztuki.
Pieśń kultowa ku czci Dionizosa- dytyramb- przekształcił się z czasem w tragedię opartą na dialogu koryfeusza(przewodnika chóru) z chórem. Z czasem koryfeusz wyodrębnił się z chóru i zaczął prowadzić dialog z chórem, pełniąc rolę aktora. To on dał początek pierwszemu aktorowi, którego wprowadził Tespis i zbudował skene. Ajschylos na przełomie VI i V w. p.n.e. wprowadził drugiego aktora, zastosował prolog, opisy i opowiadania. W V w. p.n.e. Sofokles wprowadził trzeciego aktora, zwiększył obsadę chóru i jednocześnie zmieniwszy jego rolę w akcji na rzecz przodownika chóru. Zerwał też z tematycznym związkiem poszczególnych części tetralogii. Również w V w. p.n.e. Eurypides zastosował monolog przedstawiający przeżycia bohatera, a także wprowadził postacie kobiece.