Przede wszystkim nie każdemu i nie zawsze podoba się to samo. Ludzki gust jest zmienny nie tylko w wymiarze indywidualnym, ale i historycznym. Może to oznaczać, że piękno jest zależne od zamiłowań i upodobań poszczególnych ludzi lub od narzuconej przez epokę mody. Czym innym jest także piękno w sztukach plastycznych (do których z czasem zaczęto ograniczać pojęcie sztuk pięknych), czym innym zaś na przykład w literaturze. W sztuce dawnej często za miarę piękna uważano doskonałe odtworzenie natury. Prędko jednak zauważono, że piękny może być także fantastyczny ornament, a zachwyt wzbudzają też budowle oparte na prostych figurach geometrycznych. De gustibus et coloribus non est disputandum ( to znaczy: O gustach i kolorach nie dyskutuje się) - głosiła więc starożytna sentencja. Ale ci sami starożytni uparcie starali się dociec natury piękna. W ten sposób powstała teoria, zwana niekiedy Wielką Teorią, wedle której piękno jest czymś obiektywnym, niezleżnym od czasu i indywidualnego gustu - polega ono na porządku ( fundamencie wszelkiej sztuki ), właściwym doborze proporcji oraz odpowiednim układzie części, czyli harmonii. Uważano więc, że piękno jest zawsze uchwytne, ponieważ u jego podstaw leżą zależności matematyczne.
Przede wszystkim nie każdemu i nie zawsze podoba się to samo. Ludzki gust jest zmienny nie tylko w wymiarze indywidualnym, ale i historycznym. Może to oznaczać, że piękno jest zależne od zamiłowań i upodobań poszczególnych ludzi lub od narzuconej przez epokę mody. Czym innym jest także piękno w sztukach plastycznych (do których z czasem zaczęto ograniczać pojęcie sztuk pięknych), czym innym zaś na przykład w literaturze. W sztuce dawnej często za miarę piękna uważano doskonałe odtworzenie natury. Prędko jednak zauważono, że piękny może być także fantastyczny ornament, a zachwyt wzbudzają też budowle oparte na prostych figurach geometrycznych. De gustibus et coloribus non est disputandum ( to znaczy: O gustach i kolorach nie dyskutuje się) - głosiła więc starożytna sentencja. Ale ci sami starożytni uparcie starali się dociec natury piękna. W ten sposób powstała teoria, zwana niekiedy Wielką Teorią, wedle której piękno jest czymś obiektywnym, niezleżnym od czasu i indywidualnego gustu - polega ono na porządku ( fundamencie wszelkiej sztuki ), właściwym doborze proporcji oraz odpowiednim układzie części, czyli harmonii. Uważano więc, że piękno jest zawsze uchwytne, ponieważ u jego podstaw leżą zależności matematyczne.