Zgłoś nadużycie!
Ubiór Rzymian składał się z tuniki i wierzchniego okrycia (togi). Tunika obywatela miała kolor białej naturalnej wełny, podczas gdy senatorzy i ekwici zakładali tuniki ozdobiona pasami . Pomiędzy stanami występowały dystynkcje, objawiające się w tym, iż ekwici posiadali dwa purpurowe paski , podczas gdy senatorzy, jeden szeroki . Osobna tunika, z wyhaftowanymi liśćmi palmy była zastrzeżona dla triumfatora. Bogatszą formą tuniki, powstałą w okresie późnego cesarstwa, była dalmatica, wełniana, płócienna lub lniana. Obok niej, Rzymianie nosili również tunikę bez rękawów Schyłek republiki, wprowadził drobną rewolucję w ubiorze. Coraz częściej zamiast togi, zakładano płaszcz albo lekką szatę . Lacerna początkowo żołnierskie okrycie, od czasów cesarstwa stała się okryciem cywilnym.
4 votes Thanks 6
gora96
Najważniejszym elementem codziennego stroju Rzymianina była tunika, czyli swego rodzaju koszula złożona z dwóch wełnianych kawałków, sięgająca do połowy łydek, bez rękawów albo z rękawami krótkimi, w kolorze białym. Tunik z długimi rękawami zaczęto używać w III w.n.e., co poprzedni było uznawane za przejaw zniewieściałości. Za strój „w złym tonie” dla mężczyzny uważano także tunikę bardzo długą, sięgającą kostek (aby uzyskać odpowiednią długość tuniki, ściągani ja paskiem i wyrzucano ją nad pasek). W zależności od pełnionego urzędu tuniki były ozdabiane i haftowane w różny sposób ( np. tuniki ekwitów miały dwa przetykane purpurowe pasy na przodzie). Tunikę nosiło się w domu, jej uzupełnieniem była toga, którą trzeba było założyć, gdy wychodziło się na ulicę. Togę tworzył pas wełnianego materiału o szerokości ok.2,70 –3 m i długości 5-6 m, o zaokrąglonych końcach. Właściwe ułożenie togi wymagało niebywałego kunsztu i wprawy, dlatego zajmowali się tą czynnością specjalni niewolnicy – garderobiani.
W starożytnym Rzymie tunika był to przepasany w pasie wełniany ubiór z krótkimi rękawami, który stanowił odpowiednik greckiego chitonu.
Tunikę nosiło się w domu, jej uzupełnieniem była toga, którą trzeba było założyć, gdy wychodziło się na ulicę. Togę tworzył pas wełnianego materiału o szerokości ok.2,70 –3 m i długości 5-6 m, o zaokrąglonych końcach. Właściwe ułożenie togi wymagało niebywałego kunsztu i wprawy, dlatego zajmowali się tą czynnością specjalni niewolnicy – garderobiani.