Question

taktyka spalonej ziemi

Answer 1

Takktyka spalonej ziemi- jest to jedna z metod wojennych polegająca na tym że niszczy się wszystko co może być przydatne stronie przeciwnej. Praktykuje się to podczas przemarszu lub wycofywaniu się. Celem takich działań wojennych jest pozbawienie nieprzyjaciele źrodeł zaopatrzenia, a takzę dziękii temu spowalnia się ruch wojsk wroga, takie działanie jest również formą terroru wobec ludności cywilnej.  Z taktyką spalonej ziemi spotykamy się już od starożytności dziłąnia te polegały wówczas na spalaniu zbiorów żywności, spichlerzy.   przykładem Scytowie wycofując się przed Dariuszem Wielkim królem Persji spalali zapasy żywności oraz Rzymianie zdobywając Kartaginę spalili ją doszczętnie. Inne przykałdy stosowania taktyki spalonej ziemi to rajdy kawaleri Francuzów i Anglików podczas wojny stuletniej oraz niszczenie farm i gromadzenie ludności w obozach koncentracyjnych przez Brytyjczyków podczas II wojny Burskiej. 

Answer 2

PISAŁAM SAMA, MAM NADZIEJĘ, ŻE POMOGŁAM.

Taktyka spalonej ziemi była wykorzystywana już w czasach starożytnych. Z początku ludzie poddawali kompletnemu niszczeniu wszelkie zbiory i zapasy jedzenia, dzięki czemu ich wrogowie nie byli w stanie prowadzić z nimi wojen. Na przestrzeni wielu lat rozprzestrzeniła się także na inne rzeczy, które mogłoby być użyteczne dla strony przeciwnej, poczynając od  budynków i urządzeń technicznych (w tym także i broni), transportowych( np. systemu kolei), jak i zresztą komunikacyjnych. Owa metoda opierała się głównie na założeniu, iż degradując wszelki byt, będący przydatny dla opozycji, zwiększa się swoje szanse na wygraną najczęściej w bitwie lub wojnie. Kiedy nieprzyjaciel zostaje pozbawiony zaopatrzenia niezbędnego mu do prowadzenia wojny, najczęściej dokonuje decyzji odwrotu lub zawieszenia broni, co wpływa na korzyść drugiej osoby. Powoduje to także znaczne opóźnianie się przemieszczania się armii wojskowej, a także osłabienie ich sił zbrojnych. Ilość broni wówczas maleje, przez co żołnierze nie są w stanie zapewnić sobie odpowiednio-czasochłonnej ochrony. Już podczas odwrotu koczowniczych ludów irańskich, nazywanych potocznie Scytami, podczas bitwy z Persami, użyli oni trucizny, którą wlali do okolicznych wód, a także podpalili stepy; powodując odsunięcie się wojsk Dariusza  I Wielkiego W czasach średniowiecza, w okresie gdy w całej Europie szalała epidemia tak zwanej ,,czarnej śmierci'' (inaczej zwanej dżumą, od czarnych masek noszonych przez lekarzy leczących chorych); wojska angielskie często stosowały technikę zwaną jako Chevauchée, która polegała na szybkich rajdach kawaleryjskich na obszarze terytorialnym wroga. Owe słowo wywodzi się z języka francuskiego i prawdopdobnie oznacza ono ,,jazdę na koniu''.Za faktyczne postanowienia obierali sobie plądrowanie (okradzanie i niszczenie) miejscowości nie posiadających odpowiednich ufortyfikacji lub w ogóle w nich nie zaopatrzonych wiosek. Kradziono przede wszystkim bydło i trzodę, grabiono gospodarstwa domowe ludności cywilnej znajdującej się na terenie obejmującym zakres walk. Jednym słowem można powiedzieć, iż było to celowe wzbudzanie w ludziach strachu, wywołanie terroru. Owa taktyka była stosowana przede wszystkim w okresie działań zbrojnych wojny stuletniej. Jednym z najbardziej znanych w historii rajdów był ten rozegrany przez Czarnego Księcia, czyli Edwarda Woodstocka, księcia Walii. Owe wydarzenie odbyło się na przełomie jesieni w roku 1355. Dopiero pod koniec czternastego stulecia, znaczenie owej metody zaczęło stopniowo tracić na znaczeniu (wykorzystaniu w wojsku) przez wprowadzenie w życie oblężeń mieścin. Mało jednak osób wie o tym, iż Chevauchée zostało wprowadzono kilkaset lat wcześniej, jeszcze w trakcie Rekonwisty prowadzonej na Półwyspie Iberyjskim. Jednym z najbardziej znanych i dobitnych przykładów grabieży jest zdobycie Kartaginy przez Rzymian, podczas trwania trzeciej wojny punickiej w 146 r. p.n.e. W trakcie drugiej wojny polskiej (czyli inwazji na Rosję) w 1812 roku, Rosjanie spowodowali wyparcie Wielkiej Armii, kiedy cofali się w głąb terenów państwa przed Napoleonem. Obywatele Imperium Brytyjskiego, wstępujący do armii w czasach trwania działań zbrojnych na burskich partyzantów, w celu ich odseparowania od reszty współpracowników i bronii; przymusowo wprowadzali wszelich napotkanych cywili do obozów koncentracyjnych i grabili farmy. Do historii ówczesnego Cesarstwa Japońskiego wpisała się druga wojna z Chinami prowadzona w latach 1937-1945, w trakcie której Chińczycy usiłując zahamować postępy swych nieprzyjacieli, zalała obszar niemal pięćset tysięcy kilometrów kwadratowych, zabijając jednocześnie niemalże milion mieszkańców doliny rzeki Huang he (czyli Żółtej), wywołując powódź. Przez Cesarską Armię Japońską stosowana była taktyka Sanko-sakusen, czyli Strategia ,,trzech wszystkich'', według której ,,palono do samej ziemi''. Wywodzi się z japońskiego i został rozpowszechniony poprzez publikację zakazanej już książki ,,Trzy pustki: Wyznania o japońskich zbrodniach wojennych w Chinach''. Na jej łamach byli żołnierze rozpisywali się na temat zbrodni generałą Yasuji'ego Okamury, za co nigdy nie był później sądzony w wyniku prowadzenia starć przeciwko komunistom. Była to strategia składająca się z tak zwanych w sposób dosłowny ,,trzech wszystkich'', czyli główną dewizą wojskową Japonii w okresie wojny z Chinami było ,,wszystko zabijać, palić i grabić''. Obecnie szacuje się, iż w wyniku agresji ze strony sił japońskich, zginęło niemal trzy miliony ludzi, jednak trzeba brać na tą liczbę poprawkę, gdyż zdaniem ludności filipińskiej, oni również ponieśli znaczącą stratę w wysokości miliona osób. W wyniku wprowadzenia planu Barbarossa, ZSRR wycofywało się przed III Rzeszą spod Moskwy, do czasu gdy Stalin wydał rozkaz zastosowania owej metody. W trakcie odwrotu nastąpiła powtórna sytuacja ze strony nazistów z rozkazu Nerona, czyli  Führera Adolfa Hitlera z 19 marca 1945. Nakazał on wówczas zniszczyć wszystkie urządzenia militarne i komunikację, które Komuniści mogliby w jakikolwiek sposób wykorzystać przeciw wojskom nazistów. Jedną z ostnich znanych grabieży jest spalenie wielu setek tysięcy  szybów naftowych, podczas wycofywania się z ziemi kuwejckiej armii irackiej, w trakcie wojny w Zatoce Perskiej z początku lat 90 dwudziestego stulecia.

Owe działania prowadzono również, podczas wojen totalnych, czyli takich, które skłaniałyby do niszczenia wszelkich dóbr przeciwnika (w tym między innymi można wymienić hiszpańską wojnę domową, a także i wojnę paragwajską wraz z pierwszą i drugą wojną światową na czele). Najczęściej jednak polegała ona na masowej eksterminiacji (w tym ludności słowiańskiej i żydowskiej - w przypadku nazistowskiej III Rzeszy Hitlera), chociaż zabierano im wszelką broń, którą mogliby wykorzystać przeciw Niemcom. Jednym z najbardziej znanych przykładów wojny totalnej z całą pewnością jest również wojna secesyjna pomiędzy Unią a Północą. W decydującym roku, czyli w  1864, po oblężeniu Atlanty, generał William T. Sherman, który zastąpił Ulyssesa Granta na zachodzie, podjął swój słynny marsz w kierunku morza, niszcząc wszystko, co spotkał na swej drodze, i praktycznie przepoławiając terytorium Konfederacji. Wojna secesyjna pochłonęła sześćset tysięcy ludzi, a Południe zostało w znacznym stopniu zrujnowane. Obecnie organizacje praw człowieka poinformowały, iż birmański reżim wojskowy przywrócił stosowanie taktyki spalonej ziemi, niszcząc wiele tysięcy domostw. Ogółem taktyka spalonej ziemi polegała na ograniczeniu zasobów sprzyjących nieprzyjacielowi wygranie w wojnie, a także atakowanie z zaskoczenia formacji zwiadowczych, które były wysunięte na przodzie, a także straż tylnych, które zamykały pochód. Zrywano mosty, niszczono zabudowania, urządzenia typowo fabryczne.