maaja15
Kicz jest pojęciem bardzo szerokim i trudnym do zdefiniowania. Dla większości ludzi oznacza on przedmiot lub sztukę, taką jak literatura, muzyka, film, obraz czy rzeźba, które uważane są za tandetne i nieciekawe, wytworzone przez człowieka pozbawionego talentu. Jednak z drugiej strony kicz jest zjawiskiem, który bardzo często wywołuje u odbiorców radość i rozbawienie, bo w końcu "kicz jest sztuką szczęścia". Dlatego mimo swojej odmienności i bezstylowości musi być ładny, musi przyciągać wzrok. Nie stawia wymagań ani autorowi, ani odbiorcy. Jest oryginalny i prosty, i to sprawia że w dzisiejszych czasach stał się ogromnie popularny. Jerzy Pilch w artykule pt. "Łatwość kiczu" napisał, ze "kiczowatość" odnoszona jest zawsze do teraźniejszości, ponieważ to, co uznano już za czasy historyczne przestaje być kiczem. Cytat znaleziony na forum internetowym: "[...] Do dnia dzisiejszego panuje jednak przekonanie, że to, co cieszy się dużą popularnością wśród ogółu społeczeństwa, jest - mówiąc najprościej - kiczowate... Taki sposób myślenia dominuje wśród wykształconych krytyków literackich, muzycznych i filmowych [...]" Wg Abrahama Molesa, autora książki pt. "Kicz , czyli sztuka szczęścia" tandeta charakteryzuje się 5-ma zasadamiPierwsza zasada - niedostosowania - polega na przewartościowaniu funkcji jaką powinien pełnić np. korek do butelek z głową polityka. Według autora jest on "na swoim i nie na swoim miejscu". Na swoim, ponieważ nadal jest to produkt codziennego, a nie na swoim, ponieważ może być odebrany w dwojaki sposób. Druga zasada - kumulacji - i trzecia zasada - synestezyjnej percepcji, czyli poznania przez zmysły, są ze sobą połączone. Polegają na gromadzeniu i łączeniu ze sobą różnych przedmiotów, struktur i faktur przy jednoczesnym oddziaływaniu na nasze wszystkie zmysły. Czwarta zasada - przeciętności - odnosi się do postrzegania "kiczowatej sztuki", która poprzez nagromadzenie przedmiotów oraz środków staje się przeciętną, Staje się ona sztuką masową. Piąta, najważniejsza, zasada - komfortu - polega na dawaniu odbiorcy poczucia bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia, nie stawia przed nimi żadnych wymagań, ukazuje świat w sposób klarowny i prosty.
Pojęcie kiczu jest ściśle związane z kulturą masową. Z typem kultury, w której wszelkie treści przekazywane są publiczności za pośrednictwem środków masowego przekazu - telewizji, Internetu, radia, prasy itp. Kultura masowa według definicji G. Friedmanna to "ogół kulturalnych dóbr konsumpcyjnych oddanych do dyspozycji publiczności w najszerszym rozumieniu tego słowa ".
Istnieje kilka głównych cech łączących kicz z kulturą masową.
Pierwszą z nich jest masowość, skupienie na tematyce lekkiej i przyjemnej dla konsumentów, których jak w przypadku popularnego serialu jest zazwyczaj kilka milionów.
Drugą cechą jest schematyczność. Podejmowanie po raz wtóry tego samego tematu (miłości, rodziny, pieniędzy, kariery, zdarzeń losowych). Dotyczy to również przedstawianych bohaterów - kobieta typu "lalki Barbie" i silny, dobrze umięśniony mężczyzna, zakochana w sobie do szaleństwa para, borykająca się z problemami, której historia kończy się szczęśliwie.
Kolejną cechą jest uogólnienie zachowań bohaterów, skrajna schematyczność, różnica miedzy dobrem a złem, miłością a nienawiścią jest bardzo wyraźna.
Zjawisko kiczu jest wszechobecne. Możemy go dostrzec w każdym momencie naszego życia: czytając książki, słuchając muzyki, oglądając telewizję czy wystawy sklepowe.
Klasycznym przykładem kiczu w telewizji są reklamy. Mają one być źródłem pozytywnych emocji i miłych skojarzeń z produktem.
Najbardziej rzucających się cechą tandety w reklamach jest ukazywanie ludzkiego ciała i podsunięcie skojarzeń z seksualnością. Większość produktów jest reklamowanych przez szczupłe, atrakcyjne i młode kobiety, z pełnym biustem, zgrabnymi nogami i imponującym seksapilem. Pod każdym względem są one idealne. Perfekcyjny makijaż, modna fryzura, nienaganne ubranie bez względu na to, czy reklamują żel pod prysznic czy najnowszy model poduszki. Mężczyźni natomiast to przede wszystkim umięśnieni, przystojni i wysocy amanci, z 2-dniowym zarostem - o ile nie jest to reklama wspaniałej pianki go golenia i najnowszej maszynki do kompletu. Ich spojrzenie ma zniewalać kobiety i zmusić innych mężczyzn do zakupu perfum czy kremu na zmarszczki.
Drugą cechą kiczu w reklamach jest sceneria. Idylliczne piękne plenery, zapierające dech w piersiach widoki gór, jezior czy łąk pokrytych maleńkimi żółtymi kwiatkami. Wszystko to jest tak niesamowite, że aż nierealne. Najlepszym przykładem tego może być reklama popularnego twarożku, w której szczęśliwa rodzina je pyszne kanapki na tle wysokich gór z ośnieżonymi szczytami, nad nimi rozpościera się idealnie błękitne niebo oraz chmurki przypominające kształtem reklamowany produkt.
Przykład kiczu w muzyce nieodzownie kojarzy nam się z piosenkami Disco Polo. Jest to gatunek muzyki popularnej, rozrywkowej, początkowo zwana muzyką chodnikową. Gatunek ten wywodzi się od utworów granych na biesiadach, weselach i dożynkach. Powstała w Polsce w latach 80. XX wieku. Charakteryzuje się ona prostą linią melodyczną oraz bardzo nieskomplikowanym tekstem. Na fenomen Disco Polo wpływa fakt, że nie skłania słuchaczy do głębszych refleksji. Piosenki Disco Polo zawierają bardzo dużo monosylab oraz wykrzyknień, które służą tylko i wyłącznie do urozmaicenia treści, np. la la la la, sza ba da ba da, Och! Ach! Hej!
"Siaba da, siaba da, Ty i ja, Mydełko Fa Siaba da, siaba da, Ty i ja, uuu Mydełko Fa"
Mimo, że słowa piosenki Marka Kondrata można uznać za prymitywne, a muzyka pozostawia wiele do życzenia, to jednak
Jednak z drugiej strony kicz jest zjawiskiem, który bardzo często wywołuje u odbiorców radość i rozbawienie, bo w końcu "kicz jest sztuką szczęścia". Dlatego mimo swojej odmienności i bezstylowości musi być ładny, musi przyciągać wzrok. Nie stawia wymagań ani autorowi, ani odbiorcy. Jest oryginalny i prosty, i to sprawia że w dzisiejszych czasach stał się ogromnie popularny.
Jerzy Pilch w artykule pt. "Łatwość kiczu" napisał, ze "kiczowatość" odnoszona jest zawsze do teraźniejszości, ponieważ to, co uznano już za czasy historyczne przestaje być kiczem.
Cytat znaleziony na forum internetowym:
"[...] Do dnia dzisiejszego panuje jednak przekonanie, że to, co cieszy się dużą popularnością wśród ogółu społeczeństwa, jest - mówiąc najprościej - kiczowate... Taki sposób myślenia dominuje wśród wykształconych krytyków literackich, muzycznych i filmowych [...]"
Wg Abrahama Molesa, autora książki pt. "Kicz , czyli sztuka szczęścia" tandeta charakteryzuje się 5-ma zasadamiPierwsza zasada - niedostosowania - polega na przewartościowaniu funkcji jaką powinien pełnić np. korek do butelek z głową polityka. Według autora jest on "na swoim i nie na swoim miejscu". Na swoim, ponieważ nadal jest to produkt codziennego, a nie na swoim, ponieważ może być odebrany w dwojaki sposób.
Druga zasada - kumulacji - i trzecia zasada - synestezyjnej percepcji, czyli poznania przez zmysły, są ze sobą połączone. Polegają na gromadzeniu i łączeniu ze sobą różnych przedmiotów, struktur i faktur przy jednoczesnym oddziaływaniu na nasze wszystkie zmysły.
Czwarta zasada - przeciętności - odnosi się do postrzegania "kiczowatej sztuki", która poprzez nagromadzenie przedmiotów oraz środków staje się przeciętną, Staje się ona sztuką masową.
Piąta, najważniejsza, zasada - komfortu - polega na dawaniu odbiorcy poczucia bezpieczeństwa i dobrego samopoczucia, nie stawia przed nimi żadnych wymagań, ukazuje świat w sposób klarowny i prosty.
Pojęcie kiczu jest ściśle związane z kulturą masową. Z typem kultury, w której wszelkie treści przekazywane są publiczności za pośrednictwem środków masowego przekazu - telewizji, Internetu, radia, prasy itp.
Kultura masowa według definicji G. Friedmanna to "ogół kulturalnych dóbr konsumpcyjnych oddanych do dyspozycji publiczności w najszerszym rozumieniu tego słowa ".
Istnieje kilka głównych cech łączących kicz z kulturą masową.
Pierwszą z nich jest masowość, skupienie na tematyce lekkiej i przyjemnej dla konsumentów, których jak w przypadku popularnego serialu jest zazwyczaj kilka milionów.
Drugą cechą jest schematyczność. Podejmowanie po raz wtóry tego samego tematu (miłości, rodziny, pieniędzy, kariery, zdarzeń losowych). Dotyczy to również przedstawianych bohaterów - kobieta typu "lalki Barbie" i silny, dobrze umięśniony mężczyzna, zakochana w sobie do szaleństwa para, borykająca się z problemami, której historia kończy się szczęśliwie.
Kolejną cechą jest uogólnienie zachowań bohaterów, skrajna schematyczność, różnica miedzy dobrem a złem, miłością a nienawiścią jest bardzo wyraźna.
Zjawisko kiczu jest wszechobecne. Możemy go dostrzec w każdym momencie naszego życia: czytając książki, słuchając muzyki, oglądając telewizję czy wystawy sklepowe.
Klasycznym przykładem kiczu w telewizji są reklamy. Mają one być źródłem pozytywnych emocji i miłych skojarzeń z produktem.
Najbardziej rzucających się cechą tandety w reklamach jest ukazywanie ludzkiego ciała i podsunięcie skojarzeń z seksualnością. Większość produktów jest reklamowanych przez szczupłe, atrakcyjne i młode kobiety, z pełnym biustem, zgrabnymi nogami i imponującym seksapilem. Pod każdym względem są one idealne. Perfekcyjny makijaż, modna fryzura, nienaganne ubranie bez względu na to, czy reklamują żel pod prysznic czy najnowszy model poduszki. Mężczyźni natomiast to przede wszystkim umięśnieni, przystojni i wysocy amanci, z 2-dniowym zarostem - o ile nie jest to reklama wspaniałej pianki go golenia i najnowszej maszynki do kompletu. Ich spojrzenie ma zniewalać kobiety i zmusić innych mężczyzn do zakupu perfum czy kremu na zmarszczki.
Drugą cechą kiczu w reklamach jest sceneria. Idylliczne piękne plenery, zapierające dech w piersiach widoki gór, jezior czy łąk pokrytych maleńkimi żółtymi kwiatkami. Wszystko to jest tak niesamowite, że aż nierealne.
Najlepszym przykładem tego może być reklama popularnego twarożku, w której szczęśliwa rodzina je pyszne kanapki na tle wysokich gór z ośnieżonymi szczytami, nad nimi rozpościera się idealnie błękitne niebo oraz chmurki przypominające kształtem reklamowany produkt.
Przykład kiczu w muzyce nieodzownie kojarzy nam się z piosenkami Disco Polo. Jest to gatunek muzyki popularnej, rozrywkowej, początkowo zwana muzyką chodnikową. Gatunek ten wywodzi się od utworów granych na biesiadach, weselach i dożynkach. Powstała w Polsce w latach 80. XX wieku. Charakteryzuje się ona prostą linią melodyczną oraz bardzo nieskomplikowanym tekstem. Na fenomen Disco Polo wpływa fakt, że nie skłania słuchaczy do głębszych refleksji. Piosenki Disco Polo zawierają bardzo dużo monosylab oraz wykrzyknień, które służą tylko i wyłącznie do urozmaicenia treści, np. la la la la, sza ba da ba da, Och! Ach! Hej!
"Siaba da, siaba da, Ty i ja, Mydełko Fa
Siaba da, siaba da, Ty i ja, uuu Mydełko Fa"
Mimo, że słowa piosenki Marka Kondrata można uznać za prymitywne, a muzyka pozostawia wiele do życzenia, to jednak