Pierwsza wojna punicka toczyła się między Kartaginą i Rzymem w latach 264-241 p.n.e. Działania wojenne prowadzono początkowo wyłącznie na terenie Sycylii, gdzie Kartagińczycy dominowali nad zachodnią częścią wyspy, zaś wschodnia i południowa były pod kontrolą Syrakuz. W późniejszym okresie do walk doszło także na macierzystych terytoriach Kartaginy w Afryce Północnej. Wojna zakończyła się klęską Kartaginy, która zrzekła się swych posiadłości na Sycylii na rzecz Rzymu. Sycylia stała się pierwszą kolonią Republiki. Nazwa wojny pochodzi od słowa poeni, którym Rzymianie nazywali Kartagińczyków jako potomków Fenicjan; stąd przydomek punicus - punicki.
II wojna punicka (218 r. p.n.e.)
Wódz Kartaginy Hanibal rusza na Hiszpanię, której Rzym był sojusznikiem. Hanibal ze swą armią (26 tysięcy) przez Pireneje i Alpy dociera do Italii. W bitwie pod Kannami pokonuje Rzymian (2 sierpień 216 r. p.n.e.). Kolejnym celem Hanibala jest Rzym. Jednak zostaje pokonany w 202 r. p.n.e. w bitwie pod Zamą. Kartagina traciła wszystkie posiadłości oprócz Afryki.
III wojna punicka Pretekstem do wybuchu III wojny punickiej (149-146 p.n.e.) stało się wypowiedzenie wojny Masynissie przez Kartaginę (150 p.n.e.). Rzym zaproponował wówczas Kartaginie warunki, na które miasto nie mogło się zgodzić (zburzenie miasta i dobrowolne osiedlenie się w głębi lądu).
Po dwuletniej, zaciekłej obronie miasto zdobyły wojska Scypiona Młodszego i doszczętnie zniszczyły. Ludność sprzedano w niewolę, a ruiny miasta posypano solą i zaorano. Miejsce obłożono klątwą. Z posiadłości Kartaginy utworzono prowincję. Historię wojen punickich opisali Polibiusz i Liwiusz.
Pierwsza wojna punicka toczyła się między Kartaginą i Rzymem w latach 264-241 p.n.e.
Działania wojenne prowadzono początkowo wyłącznie na terenie Sycylii, gdzie Kartagińczycy dominowali nad zachodnią częścią wyspy, zaś wschodnia i południowa były pod kontrolą Syrakuz. W późniejszym okresie do walk doszło także na macierzystych terytoriach Kartaginy w Afryce Północnej.
Wojna zakończyła się klęską Kartaginy, która zrzekła się swych posiadłości na Sycylii na rzecz Rzymu. Sycylia stała się pierwszą kolonią Republiki. Nazwa wojny pochodzi od słowa poeni, którym Rzymianie nazywali Kartagińczyków jako potomków Fenicjan; stąd przydomek punicus - punicki.
II wojna punicka (218 r. p.n.e.)
Wódz Kartaginy Hanibal rusza na Hiszpanię, której Rzym był sojusznikiem. Hanibal ze swą armią (26 tysięcy) przez Pireneje i Alpy dociera do Italii. W bitwie pod Kannami pokonuje Rzymian (2 sierpień 216 r. p.n.e.). Kolejnym celem Hanibala jest Rzym. Jednak zostaje pokonany w 202 r. p.n.e. w bitwie pod Zamą. Kartagina traciła wszystkie posiadłości oprócz Afryki.
III wojna punicka Pretekstem do wybuchu III wojny punickiej (149-146 p.n.e.) stało się wypowiedzenie wojny Masynissie przez Kartaginę (150 p.n.e.). Rzym zaproponował wówczas Kartaginie warunki, na które miasto nie mogło się zgodzić (zburzenie miasta i dobrowolne osiedlenie się w głębi lądu).
Po dwuletniej, zaciekłej obronie miasto zdobyły wojska Scypiona Młodszego i doszczętnie zniszczyły. Ludność sprzedano w niewolę, a ruiny miasta posypano solą i zaorano. Miejsce obłożono klątwą. Z posiadłości Kartaginy utworzono prowincję. Historię wojen punickich opisali Polibiusz i Liwiusz.