Question

stosunki Polsko - Rosyjskie proszę tak zwięźle najważniejsze informacje ,pani nas pyta z tego ,daje naj naj naj i DZIĘKUJĘ! xD

proszę muszę to zdać jutro !!!

Answer 1

  STOSUNKI POLSKO-ROSYJSKIE W LATACH 1992-1999 

     W dniach 21-23 maja 1992 roku wizytę w Rosji złożył prezydent Polski Lech Wałęsa. 22 maja prezydenci obu państw podpisali traktat o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy, stanowiący podstawę stosunków dwustronnych w nowej epoce postradzieckiej. Stwierdzano w nim, że strony „kształtują swoje stosunki w duchu przyjaźni, dobrosąsiedzkiego partnerstwa, równouprawnienia i wzajemnego szacunku, opierając się na prymacie prawa międzynarodowego i na zasadach poszanowania suwerenności, nienaruszalności granic, integralności terytorialnej, nieingerencji w sprawy wewnętrzne oraz prawa narodów do decydowania o swoim losie.” Zobowiązano się do rozwiązywania sporów wyłącznie środkami pokojowymi i powstrzymywania się od użycia siły lub groźby jej użycia w stosunkach wzajemnych, a w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa – przeprowadzenia stosownych konsultacji. Również 22 maja 1992 roku podpisano serię porozumień dotyczących wycofania wojsk radzieckich z Polski i z Niemiec przez terytorium Polski oraz kwestii finansowych związanych z opuszczeniem kraju przez Armię Radziecką. Potwierdzały one termin 15 listopada 1992 roku dla jednostek bojowych oraz 31 grudnia 1993 roku dla pozostałych żołnierzy. Terminy zostały dotrzymane – ostatnia jednostka bojowa opuściła terytorium Polski 28 października 1992 roku, ostatni żołnierze rosyjscy – 18 września 1993 roku. 
     W 1993 roku zaczęły się rozważania na temat możliwego rozszerzenia NATO na Europę Środkowo-Wschodnią, co od razu wzbudziło sprzeciw Rosji, która zmierzała do zachowania wpływów na tym obszarze i proponowała wzmocnienie roli Północnoatlantyckiej Rady Współpracy (NACC) i Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE). Przykładowo w opublikowanym we wrześniu przez „Politykę” wywiadzie minister spraw zagranicznych Rosji Andriej Kozyriew określił polskie dążenia do przystąpienia do NATO „odgrzebywaniem pomysłów pachnących naftaliną.” Zaskoczeniem było więc wspólne oświadczenie Wałęsy i Jelcyna na zakończenie dwudniowej wizyty prezydenta Rosji w Polsce 25 sierpnia 1993 roku, w którym stwierdzano, że polskie stanowisko w sprawie wstąpienia NATO zostało przyjęte „ze zrozumieniem” przez Jelcyna, jako decyzja nie stojąca w sprzeczności z interesami innych państw, w tym Rosji. Polska odebrała to jako zielone światło dla swoich aspiracji i nasiliła kampanię na rzecz członkostwa w NATO, jednak Moskwa już w następnym miesiącu wycofała się ze słów Jelcyna i otwarcie przeciwstawiała się rozszerzeniu NATO. W tej sytuacji całkowicie rozbieżnych interesów w kwestii bezpieczeństwa stosunki polsko-rosyjskie uległy pogorszeniu, zwłaszcza po formalnym dopuszczeniu przez Radę Północnoatlantycką w grudniu 1994 roku debaty na temat przyszłego rozszerzenia NATO na wschód, mimo że od końca 1993 roku władzę w Polsce sprawowała koalicja SLD-PSL, która wysuwała pewne inicjatywy dotyczące odbudowy więzi z Rosją. 
     Pozytywnym aspektem stosunków bilateralnych w tym okresie był rozwój współpracy w zakresie energetyki. 25 sierpnia 1993 roku w obecności prezydentów Jelcyna i Wałęsy podpisano w Warszawie porozumienie o budowie biegnącego przez terytorium Polski gazociągu Jamał-Europa Zachodnia. W tym celu Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo (PGNiG) i rosyjski Gazprom utworzyły spółkę EuRoPol GAZ. Uzupełnieniem umowy jamałskiej był protokół podpisany 18 lutego 1995 roku podczas wizyty w Polsce premiera Rosji Wiktora Czernomyrdina. 
     Na stosunkach polsko-rosyjskich w pewnym stopniu zaciążyła afera z udziałem premiera Józefa Oleksego, który ustąpił 24 stycznia 1996 roku po wszczęciu śledztwa przez prokuraturę wojskową w sprawie domniemanego szpiegostwa na rzecz Moskwy. Innym problemem była przedstawiona przez Jelcyna w lutym 1996 roku propozycja budowy korytarza transportowego biegnącego z Białorusi przez polską Suwalszczyznę do Obwodu Kaliningradzkiego, którą w Polsce odebrano jako żądanie eksterytorialnego korytarza. Kwestię tę omawiano podczas wizyty w Polsce rosyjskiego ministra spraw zagranicznych Jewgienija Primakowa w marcu 1996 roku. 
     W dniach 8-11 kwietnia 1996 roku wizytę w Rosji złożył nowy prezydent Polski Aleksander Kwaśniewski, który nie zmienił euroatlantyckiego kierunku polskiej polityki zagranicznej, w związku z czym kwestia NATO nadal była czołowym problemem w stosunkach dwustronnych. Rosja starała się tak ukierunkować ten nieuchronny już proces, by Polska nie stała się pełnoprawnym członkiem sojuszu, np. ze względu na ograniczenia w zakresie stacjonowania wojsk i rozmieszczenia broni; w ten sposób liczono na zmniejszenie atrakcyjności NATO wśród innych państw regionu ubiegających się o członkostwo. W efekcie po wizycie Primakowa w marcu 1996 roku przez kolejne 5 lat nie dochodziło do rosyjskich wizyt na tym szczeblu w Polsce. W dniach 12-15 listopada 1996 roku wizytę w Rosji złożył premier Włodzimierz Cimoszewicz. Podpisano wówczas umowę o ruchu bezwizowym, jednak jej wejście w życie opóźniło się wskutek nalegania przez Polskę na wynegocjowanie umowy o readmisji. Inne problemy w stosunkach polsko-rosyjskich stanowiły obawy Warszawy związane z integracją rosyjsko-białoruską a także wrogość Moskwy wobec partnerstwa strategicznego Polski i Ukrainy, traktowanego w Polsce jako gwarancja, że nie dojdzie do odrodzenia rosyjskiego ekspansjonizmu. 
     4 marca 1998 roku wizytę w Moskwie w charakterze przewodniczącego Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) złożył polski szef dyplomacji Bronisław Geremek. W dniach 29-30 czerwca 1998 roku nieoficjalną wizytę w Rosji złożył prezydent Kwaśniewski i spotkał się z Jelcynem, Primakowem i innymi czołowymi politykami rosyjskimi. Kwaśniewski zaprosił wówczas Jelcyna do złożenia wizyty w Polsce w grudniu, jednak nie doszło do tego wskutek kryzysu politycznego w Rosji i choroby Jelcyna. W styczniu 1999 roku wizytę w Rosji złożył minister Geremek i spotkał się z premierem Primakowem, ale do wizyty rosyjskiego szefa rządu w kwietniu także nie doszło. Wówczas to stosunki polsko-rosyjskie ucierpiały przejściowo w związku z interwencją militarną NATO przeciw Jugosławii, zbiegającą się w czasie z przystąpieniem Polski, Czech i Węgier do sojuszu w dniu 12 marca 1999 roku. 
     Przed 50. rocznicą agresji radzieckiej na Polskę z 17 września 1939 roku rosyjskie MSZ wydało oświadczenie zaprzeczające temu faktowi, co naturalnie spotkało się z wrogą reakcją Polski. W obliczu dużej ilości drażliwych kwestii jedyne spotkanie na wysokim szczeblu w 1999 roku odbyło się na początku lipca w Salzburgu przy okazji Europejskiego Forum Gospodarczego, gdzie spotkali się prezydent Kwaśniewski i premier Rosji Siergiej Stiepaszyn. Dodatkowo problemem był spadek obrotów handlowych z Rosją wynikający z kryzysu ekonomicznego w tym kraju; w 1999 roku o ponad połowę zmniejszył się polski eksport, w związku z czym (a także zwyżką światowych cen ropy naftowej) gwałtownie wzrósł deficyt w handlu z Rosją. Historycznymi kwestiami spornymi, które nadal obciążały stosunki dwustronne były m.in. polskie żądania wypłaty odszkodowań dla Polaków za pracę przymusową w ZSRR w okresie stalinowskim, zwrotu dzieł sztuki zajętych przez ZSRR po II Wojnie Światowej i doprowadzenia do końca śledztwa w sprawie katyńskiej.