Początki stosunków polsko-krzyżackich sięgają roku 1226, w którym Konrad Mazowiecki wezwał do pomocy Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, ponieważ nie radził sobie z ciągłymi najazdami plemion pruskich. Nadał on mu w lennie ziemię chełmińską. Tereny zdobyte przez zakon miały być włączane do Polski. Zakon jednak umiejętnie zfałszował umowę i przywłaszczył sobie tą ziemię, co sprawiło, że po jakimś czasie Krzyżacy zaczęli stopniowo zajmować terytorium całego naszego kraju. Najpierw w 1308 roku - Pomorze Gdańskie potem w 1332 roku Kujawy. Z czasem, po unii polsko-litewskiej z 1385 roku terenem spornym stała się również Żmudź (ziemia rdzennie litewska). Do roku 1308 stosunki polsko-krzyżackie były na ogół dobre. Gdy Brandenburczycy zajęli Gdańsk, Władysław Łokietek wezwał na pomoc Krzyżaków. Jednak oni podstępnie zajęli miasto i całe Pomorze Gdańskie, a rok później przenieśli siedzibę wielkiego mistrza z Wenecji do Malborka. Polska odwołała się wtedy do papieża, ale sąd w Inowrocławiu nie uznał tych roszczeń i dlatego w 1327 roku wybuchła wojna o sporne terytorium. 27 września 1332 roku doszło do słynnej bitwy pod Płowcami, którą wygrali Polacy, jednak całą wojnę i tak przegraliśmy przez co straciliśmy Kujawy i ziemię dobrzyńską. Kolejne procesy sądowe w Warszawie tym razem uznały polskie rządania lecz nie przyniosły żadnego rezultatu. W 1343 roku został zawarty pokój wieczysty w Kaliszu. Dzięki niemu odzyskaliśmy Kujawy i ziemię dobrzyńską, pozostałe ziemie nadal pozostałwały w rękach Krzyżaków jako "jałmużna" króla Polski. Od tamtego czasu zapanował pokój trwający 60 lat. W 1409 wybuchła I wielka wojna z Zakonem Krzyżackim, której przyczynami było powstanie anty krzyżackie na Żmudzi poparte przez Polskę i Litwę, zatargi graniczne z Polską oraz najazdy krzyżaków na ziemię dobrzyńską. Najsłynniejszym wydarzeniem wojny była bitwa pod Grunwaldem, która odbyła się 15 lipca 1410 roku. Zwyciężyły w niej wojska polsko-litewskie. Rok później zawarto pokój toruński, który przyznał Polsce ziemię dobrzyńską, a Litwie - Żmudź. Wojnom jednak nie było końca. W 1454 - 1466 doszło do II wielkiej wojny z Zakonem, trwała ona 13 lat. Konsekwencją tego był II pokój toruński, na mocy którego państwo krzyżackie stało się lennem Polski. Krzyżacy przestali być dla Polski zagrożeniem. Polska odzyskała wtedy pomorze Gdańskie, Malbork, Elbląg, Toruń, ziemię chełmińską i biskupstwo warmińskie. Dzięki odzyskaniu Pomorza Gdańskiego, Polska posiadła możliwość nieskrępowanego handlu przez Gdańsk, co z kolei miało wpływ na rozwój gospodarczy. Końcem rywalizacji z Zakonem była wojna w latach 1519 - 1521, zakończona w 1525 roku hołdem pruskim i sekularyzacją - Albrecht Hohenzollern ostatecznie zlikwidował państwo zakonne.
Początki stosunków polsko-krzyżackich sięgają roku 1226, w którym Konrad Mazowiecki wezwał do pomocy Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego, ponieważ nie radził sobie z ciągłymi najazdami plemion pruskich. Nadał on mu w lennie ziemię chełmińską. Tereny zdobyte przez zakon miały być włączane do Polski. Zakon jednak umiejętnie zfałszował umowę i przywłaszczył sobie tą ziemię, co sprawiło, że po jakimś czasie Krzyżacy zaczęli stopniowo zajmować terytorium całego naszego kraju. Najpierw w 1308 roku - Pomorze Gdańskie potem w 1332 roku Kujawy. Z czasem, po unii polsko-litewskiej z 1385 roku terenem spornym stała się również Żmudź (ziemia rdzennie litewska).
Do roku 1308 stosunki polsko-krzyżackie były na ogół dobre. Gdy Brandenburczycy zajęli Gdańsk, Władysław Łokietek wezwał na pomoc Krzyżaków. Jednak oni podstępnie zajęli miasto i całe Pomorze Gdańskie, a rok później przenieśli siedzibę wielkiego mistrza z Wenecji do Malborka. Polska odwołała się wtedy do papieża, ale sąd w Inowrocławiu nie uznał tych roszczeń i dlatego w 1327 roku wybuchła wojna o sporne terytorium.
27 września 1332 roku doszło do słynnej bitwy pod Płowcami, którą wygrali Polacy, jednak całą wojnę i tak przegraliśmy przez co straciliśmy Kujawy i ziemię dobrzyńską. Kolejne procesy sądowe w Warszawie tym razem uznały polskie rządania lecz nie przyniosły żadnego rezultatu.
W 1343 roku został zawarty pokój wieczysty w Kaliszu. Dzięki niemu odzyskaliśmy Kujawy i ziemię dobrzyńską, pozostałe ziemie nadal pozostałwały w rękach Krzyżaków jako "jałmużna" króla Polski. Od tamtego czasu zapanował pokój trwający 60 lat. W 1409 wybuchła I wielka wojna z Zakonem Krzyżackim, której przyczynami było powstanie anty krzyżackie na Żmudzi poparte przez Polskę i Litwę, zatargi graniczne z Polską oraz najazdy krzyżaków na ziemię dobrzyńską. Najsłynniejszym wydarzeniem wojny była bitwa pod Grunwaldem, która odbyła się 15 lipca 1410 roku. Zwyciężyły w niej wojska polsko-litewskie.
Rok później zawarto pokój toruński, który przyznał Polsce ziemię dobrzyńską, a Litwie - Żmudź. Wojnom jednak nie było końca. W 1454 - 1466 doszło do II wielkiej wojny z Zakonem, trwała ona 13 lat. Konsekwencją tego był II pokój toruński, na mocy którego państwo krzyżackie stało się lennem Polski. Krzyżacy przestali być dla Polski zagrożeniem. Polska odzyskała wtedy pomorze Gdańskie, Malbork, Elbląg, Toruń, ziemię chełmińską i biskupstwo warmińskie. Dzięki odzyskaniu Pomorza Gdańskiego, Polska posiadła możliwość nieskrępowanego handlu przez Gdańsk, co z kolei miało wpływ na rozwój gospodarczy.
Końcem rywalizacji z Zakonem była wojna w latach 1519 - 1521, zakończona w 1525 roku hołdem pruskim i sekularyzacją - Albrecht Hohenzollern ostatecznie zlikwidował państwo zakonne.