Question

Stosunki Polski z sąsiadami (państwami) w 1399 - 1410 W oparciu o książkę H.Sienkiewicza!!
Pomocy potrzebne na DZIŚ!!!!!!

Answer 1

W historii Polski możemy odnaleźć wiele przykładów umów międzypaństwowych zakładających czy to unię realna czy to personalną, zawieranych ze sprzyjającymi nam państwami. Traktaty unijne podpisywane były z różnych pobudek, czasami nawet pod przymusem. Jednakże związek powstały między Polską a Litwą zapoczątkowany unią w Krewie w 1385 roku, a zakończony III rozbiorem Polski w 1795 roku przetrwał ponad czterysta lat i był najtrwalszym połączeniem państw w Europie Środkowo-Wschodniej. Poniżej chciałabym przedstawić skutki unii z Litwą dla państwa i narodu polskiego ujmując je w ramach problematyczno- chronologicznych.

Szlachta polska w obliczu śmierci Ludwika Węgierskiego i wygaśnięcia unii polsko-węgierskiej stanęła przed obliczem wyboru męża dla królowej Jadwigi. Najlepszym kandydatem okazał się Jagiełło, syn Olgierda, Wielki Książę Litewski. Unia podpisana w 1385 r w Krewie zakładała przyłączenie lub inkorporację (sprzeczne słowo „ applicare”, nad którym historycy toczą debatę) ziem litewskich do Polski. Po zawarciu unii urzędy na Litwie objęli polscy starostowie, zaś Jadwiga traktowała Litwę jako swoje wiano. Po krótkim okresie okazało się jednak, że Litwini nie godzą się na utratę własnej państwowości i domagają się nowej formuły prawnej dla związku obu państw. Stąd kolejne ugody miały poprawić pozycję Litwinów. Pierwszym ciosem politycznym zadanym próbie inkorporacji stała się ugoda w Ostrowie w 1392r, która to zapoczątkowała proces stopniowego rozluźniania związku polsko-litewskiego. Litwa posunęła się tak daleko, iż zaczęła prowadzić, wbrew magnaterii polskiej, własną politykę wobec Zakonu. I tak podczas zjazdu w 1398 Witold został okrzyknięty królem Litwy przez kniaziów i panów litewskich a także zawarł porozumienie z Krzyżakami i przystąpił do akcji wojennej przeciw Tatarom. Poniesiona klęska pod Worsklą w 1399r ostudziła jego zapał. Jest to jedynie przedsmak samowoli panów litewskich, których za każdym razem z opresji ratowała Polska. Należy jednak zaznaczyć, iż Litwa nigdy bezinteresownie nie udzieliła swojej sojuszniczce- Polsce żadnego wsparcia. Dlatego też podpisana w 1401 roku unia wileńsko-radomska była skutkiem polityki Witolda wobec Krzyżaków, którzy za jego przyzwoleniem zajęli Żmudź. W takich okolicznościach Litwę obronić mogła tylko Polska. Zawiązana unia militarna okazała się znakomity posunięciem w obliczu Wielkiej Wojny z Zakonem (1409-1411), a gloryfikacja przez późniejszych historyków bitwy pod Grunwaldem (1410) ukazała nam jedną z niewielu scen wspólnej walki wojsk polsko-litewskich. Jednakże polityczne niewykorzystanie zwycięstwa przez Polskę wskutek biernej postawy Litwinów doprowadziło do dalszych walk z Zakonem, znajdujących swój finał dopiero w I połowie XV wieku. Otrzymana jednakże na mocy pokoju melneńskiego w 1922r w bezwarunkowe władanie Żmudź wystarczyła, aby Litwa usunęła się z życia politycznego i dalszych wojen z Zakonem, pozostawiając Polskę bez wsparcia militarnego.